Lentetuin

Eerste zin De vrouw had haar hoofd uitgestoken over de rand van het balkon op de eerste etage en keek ergens naar.

Taru is gefascineerd door zijn buurvrouw Nishi, die op haar beurt geobsedeerd is door het blauwe huis pal naast hun flatgebouw, een bizar westers bouwsel dat opvalt tussen de torenflats van Tokio. Ooit figureerde het in een beroemd fotoboek, zo weet Nishi aan Taru te vertellen en ze probeert hem te overhalen om meer over de bewoners te weten te komen. Misschien moeten ze zelfs een poging ondernemen om zich het huis binnen te bluffen. Taru en Nishi maken vage plannen, drentelen rond elkaar en laten elkaar weer los. Het blauwe huis staat symbool voor een onbereikbare romance, een bij voorbaat verloren droom. Maar ondertussen laait wat poëzie op tussen de kille hoogbouw – iedereen is op zoek naar een thuis, zelfs die rare insecten die in Taru’s hordeur wonen.

Zirimiri Press – de naam van de uitgeverij is Baskisch voor motregen – wil minder bekende literaire stemmen laten binnendruppelen in uw boekenkast. Met deze bekroonde novelle, vertaald door Luk Van Haute, altijd een keurmerk, slaagt ze in dat opzet. Lentetuin wentelt zich in melancholie en de knappe perspectiefwissel op het einde is ontnuchterend en dromerig tegelijk.