LENNONYC

JOHN LENNON, met YOKO ONO in New York, waar de geboren Liverpudlian zich thuisvoelde.

Dinsdag 23/8, 23.00 – Ned2

Een definitieve documentaire over John Lennon: is daar wel nood aan? Alsof alles aan de voormalige Beatle nog niet definitief genoeg is sinds die heilloze decembernacht diep in 1980. Wij waren acht en niet muziek, maar slechts Lego en strips kleurden onze dagen. Niettemin lieten we ons, tekstballonnetjes van vraagtekens boven de kruin, een ontzagwekkende leegte aanpraten door nieuwslezers, schoolmeesters en onze eigenste verwekker – nochtans verre van een rabiate fan. Een groots leven was uit, voorgoed. Het liet ons breintje tilt slaan zoals – toen al – de te hoog gegrepen gedachte aan de onmetelijkheid van het heelal. Ruimte-Lego, tja, ons eerste subgenre.

Vanavond tentoon in Het Uur van de Wolf: LennoNYC, de omstandige docu die regisseur Michael Epstein eind vorig jaar afleverde, in de schaduw van wat Lennons zeventigste verjaardag had kunnen zijn. De spuuglelijke titel brieft u al enigszins: LennoNYC concentreert zich op de New Yorkse jaren van het popicoon en zijn onafscheidelijke eega Yoko Ono – dat roemruchte lost weekend in L.A. rekenen we even niet mee. Toch vielen er uit de tijdspanne 1971-1980 blijkbaar nog genoeg heldere herinneringen en treffende anekdotes te harken om er bijna twee uur van je volle aandacht mee op te eisen. Om van de volle medewerking van de beroemdste rockweduwe en het vele onuitgegeven beeld- en klankmateriaal nog te zwijgen.

Eerst word je eraan herinnerd hoe gezwind de geboren Liverpudlian een innige nestwarmte ervoer in de migrantenmetropool, waar hij met zijn eigen kredietkaart zijn eigen kleren kocht, op straat of restaurant nauwelijks nog tegen zijn sterrenstatus aanliep, en al helemaal niet kreeg af te rekenen met persrapaille zoals het Britse schorem, dat zijn vrouw intussen ronduit als ‘lelijk’ was gaan brandmerken. In New York City dook Lennon ongeremd in het politiek gespannen klimaat waaruit burgerrechtenbewegingen en oorlogstegenstanders idealisme kweekten. Dat leidde tot achtervolgingen en afluisterpraktijken door de FBI, en vierenhalf jaar lang dreigde hij op staande voet gedeporteerd te worden. Neen, Nixon moest hem niet. Toen die de presidentsverkiezingen won, ‘nam John het persoonlijk’. Waanzin sloeg toe, en waar ter wereld cultiveer je dat beter dan in de Stad der Engelen? Na de terugkeer naar New York en de hereniging met Yoko – op Elton Johns concert in Madison Square Garden – krijgen de allerlaatste gedaantes van John Lennon vorm: de huisvader (zoon Sean, opvallend genoeg géén talking head in deze film, werd geboren), alsook de gezapige rocker, zijn eigen waarheid weliswaar nog altijd in aanslag, zonder veiligheidspin.

En dan moet onherroepelijk Dat Einde volgen. Maar kijk: Epstein slaagt erin om dat met minimale middelen – een aanzwellende sirene, een naar duisternis afglijdend scherm – tóch een aandoenlijke impact te geven. Geen melding van de moordenaar, en godzijdank niet wéér die vijf pistoolknallen. Ja, kijken.

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content