Dit keer is Hannibal The Cannibal niet alleen een stuk jonger, hij heeft ook een Franse tongval. Pardon? Gaspard Ulliel over wraak, de aantrekkingskracht van het perverse en de schaduw van Anthony Hopkins.

De gure noordooster die waait als we de Praagse filmset bezoeken waar Hannibal Rising wordt opgenomen, is maar een van de redenen waarom Gaspard Ulliel zou kunnen staan bibberen. De onbekende jonge Fransman (22) mag straks namelijk in de huid van Hannibal Lecter kruipen: u weet wel: de fijnbesnaarde kannibaal uit The Silence of The Lambs en nog drie andere Thomas Harrisadaptaties ( Manhunter, Hannibal en Red Dragon) die natuurlijk vooral door Anthony Hopkins met zijn heerlijke tics, Oxfordaccent en cassante oneliners het collectieve geheugen werd ingespeeld. ‘Natuurlijk zal men mij met Hopkins vergelijken’, zegt Ulliel, terwijl regisseur-met-dienst Peter Webber (bekend van Girl with A Pearl Earring) het volgende shot voorbereidt. ‘Maar ik heb enkele troeven: het verhaal speelt zich af tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog en gaat over de jonge Hannibal, over de trauma’s die hij als kind heeft opgelopen en vooral over de wraakmissie die daar in zijn studentenjaren op volgt. Dat ik niet op Hopkins gelijk of hetzelfde Engels spreek, is dus niet zo erg. Op veertig jaar tijd kan een mens grondig veranderen.’

Met permissie: je hebt wel een zwáár Frans accent.

Gaspard Ulliel: Het is niet evident, maar ik doe mijn best. Ik heb in elk geval Hopkins’ tics en bewegingen een maand lang uitvoerig bestudeerd en ik oefen ondertussen ook keihard op mijn Engels. Ik weet wel dat ik dat mooie, aristocratische accent van hem nooit perfect zal kunnen imiteren, maar zoals ik zeg: da’s ook niet echt nodig. De roots van Hannibal liggen namelijk in Litouwen – zo blijkt uit deze film – en later komt hij in Frankrijk terecht bij Lady Murasaki. Vergeet ook niet dat de Hannibal die je kent uit The Silence of the Lambs dik dertig jaar ouder is. God weet wat hij intussen heeft uitgespookt en waar hij zoal heeft gewoond. Hopkins slaafs kopiëren heeft geen enkele zin: het is belangrijker om me op Hannibal zelf te concentreren: op zijn psychologische motieven en zijn wraaklust.

Ulliel: Via de taal. In het begin van de film zeg ik weinig en spreek ik vrij neutraal, maar naarmate Hannibal de smaak van het moorden te pakken krijgt, tracht ik steeds meer dat zangerige, cynische toontje van Hopkins te benaderen. In de slotscènes knipper ik ook nog amper met mijn ogen, net zoals hij. Hopelijk zijn het die details die de kloof kunnen dichten en het personage geloofwaardig maken.

Heb je toch niet een béétje getwijfeld? Als de film flopt, zou een iconisch monster als Hannibal je carrière als jong, beloftevol acteur wel eens kunnen oppeuzelen.

Ulliel: Ik weet dat het riskant is. En ik had graag wat meer tijd gehad om me voor te bereiden, maar ik ben ervan overtuigd dat het scenario en het nieuwe boek van Thomas Harris spannend genoeg zijn om zelfs de grootste scepticus te overtuigen. Er komen ook totaal nieuwe aspecten aan bod. Hannibals liefdesleven bijvoorbeeld. In de films met Hopkins staat Hannibal wel eens te flirten, maar dit keer wordt hij ook echt verliefd op Lady Murasaki. De donkere romantiek tussen die twee – dat spel tussen goed en kwaad, leerling en meesteres – is zelfs een van de hoofdmotieven. Ik ga niet beweren dat het een romantische film is, maar het wordt zeker geen slachtpartij van begin tot eind.

Wat wordt het dan wel? Heeft Peter Webber iets specifieks in gedachten?

Ulliel: Hij heeft me een paar dvd’s van Jean-Pierre Melville cadeau gedaan omdat hij eenzelfde stijl en tragiek wil oproepen. En ik moest ook enkele oude Japanse samoeraifilms bekijken omdat Hannibal in deze film onder andere leert zwaardvechten bij Lady Murasaki. Daarnaast heb ik op eigen houtje een paar boeken over serial killers gelezen. Zware lectuur: dingen die zo gruwelijk zijn dat je ze niet meer uit je kop krijgt, hoewel je blijft lezen omdat het tegelijk zo fascinerend en opwindend is. Die primaire aantrekkingskracht tot het kwade en het perverse heb ik ook aan mijn personage willen geven, ook al is Hannibal geen archetypische psychopaat.

Hoe bedoel je?

Ulliel: De meeste seriemoordenaars hebben seksuele motieven. Of ze voelen een erotische spanning tijdens het moorden zelf. Bij Hannibal is dat niet het geval. Die moordt meer uit wraak en een soort ritueel genoegen, als bevestiging van zijn intellectuele superioriteit. Het is alsof hij het beest in zichzelf even uitlaat om het dan weer op te sluiten onder dat intellectuele harnas van hem.

Wat is je favoriete Hannibalfilm?

Ulliel: The Silence of the Lambs. Ik was amper acht toen hij uitkwam en toen mocht ik hem natuurlijk nog niet bekijken, maar ik herinner me wel dat mijn ouders en vrienden er over spraken. Het was echt zo’n eventfilm. Uiteindelijk zal ik een jaar of vijftien geweest zijn toen ik hem voor het eerst zag en ik was er meteen kapot van. Hij was zo akelig en grappig tegelijk. En wat ik nog het meest fascinerende vond: hij was zo snel en goedkoop gemaakt dat hij bijna ongewild een groezelig, exploitationachtig sfeertje kreeg. Hopelijk wordt Hannibal Rising even goed.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content