Le fabuleux destin d’Amélie Poulain

Twintig jaar geleden liet Jean-Pierre Jeunet een romantische, goudgele gloed schijnen over Parijs met dit moderne grootstadsprookje dat uitgroeide tot een wereldwijde publiekslieveling, en nu in deze verkilde coronawinter opnieuw de zalen mag oplichten in een 4k-restauratie. Audrey Tautou oogt nog altijd even koket en charmant als Amélie, de capricieuze serveerster van Café des deux moulins die graag het laagje karamel op de crème brûlée doorprikt met het puntje van haar lepel en zich tussendoor tot anonieme weldoenster ontpopt. De warme kleurenfotografie van Bruno Delbonnel (wiens werk je deze week ook kunt bewonderen in Joel Coens The Tragedy of Macbeth) weet elk shot nog steeds om te toveren tot een prentkaartje, en de melancholische muziek van Yann Tiersen blijft alle sentimentele snaren betokkelen. Alleen blijft de film, onder zijn vlekkeloze verpakking, een holle doos die voortdurend op hetzelfde magisch-realistische montagemechaniekje draait en verwondering en vertedering reduceert tot Pavlov-effecten. Een artificiële hommage aan authenticiteit die zo zoet smaakt dat je nog amper wat proeft.