Niemand kan het moderne ‘divertissement’ zo lijzig en hilarisch ontluisteren als de Fransman Michel Houellebecq, auteur van Elementaire deeltjes en De wereld als markt en strijd. In Lanzarote wordt de treurige industrie van het toerisme gehekeld aan de hand van de nationaliteiten die neerstrijken op het waarlijk hondse eiland Lanzarote. Er zijn Noren, Britten, Fransen en Duitsers. De tochtjes zijn geestdodend, net als het gezelschap dat is. De lectuur van Houellebecq is een uitstekende remedie tegen het tijdverdrijf dat vakantie?in?het?buitenland heet en dat hier in zijn essentie beschreven wordt: het nuttigen van aperitieven, discussies over beschermingsfactoren van zonnebrandcrèmes en het veinzen van belangstelling voor de bezienswaardigheden (in Lanzarote zijn er twee), de busstops met de stompzinnige collectieve fotosessies. De verteller heeft sympathie voor de besnorde Belg (Rudi), maar seksueel voelt hij zich meer aangetrokken tot ‘de twee Duitsen’ (‘dikke elfen’, stevige vrouwen met grote borsten) Pam en Barbara. Dat het zaad tussen de borsten zal vloeien, kan je van ver voelen aankomen op dat rotseiland waar zelfs de papegaaien de mannelijke toerist uitmaken voor dikkelul en waar verlorenheid troef zou zijn, waren er niet de ‘vertroostingen’ van CNN en MTV, maar dan zonder geluid, want ‘dan is het een beetje als een aquarium’.Lanzarote is schitterend in de uitbeelding van al die vermoeiende meligheid waarin het massatoerisme is verzopen. Seks is daar natuurlijk een belangrijk onderdeel van, al wordt er ook heel wat ‘gedrenteld’.

Michel Houellebecq, De Arbeiderspers, 94 blz., 912 fr. (22,6 OE)

Niemand kan het moderne ‘divertissement’ zo lijzig en hilarisch ontluisteren als de Fransman Michel Houellebecq, auteur van Elementaire deeltjes en De wereld als markt en strijd. In Lanzarote wordt de treurige industrie van het toerisme gehekeld aan de hand van de nationaliteiten die neerstrijken op het waarlijk hondse eiland Lanzarote. Er zijn Noren, Britten, Fransen en Duitsers. De tochtjes zijn geestdodend, net als het gezelschap dat is. De lectuur van Houellebecq is een uitstekende remedie tegen het tijdverdrijf dat vakantie-in-het-buitenland heet en dat hier in zijn essentie beschreven wordt: het nuttigen van aperitieven, discussies over beschermingsfactoren van zonnebrandcrèmes en het veinzen van belangstelling voor de bezienswaardigheden (in Lanzarote zijn er twee), de busstops met de stompzinnige collectieve fotosessies. De verteller heeft sympathie voor de besnorde Belg (Rudi), maar seksueel voelt hij zich meer aangetrokken tot ‘de twee Duitsen’ (‘dikke elfen’, stevige vrouwen met grote borsten) Pam en Barbara. Dat het zaad tussen de borsten zal vloeien, kan je van ver voelen aankomen op dat rotseiland waar zelfs de papegaaien de mannelijke toerist uitmaken voor dikkelul en waar verlorenheid troef zou zijn, waren er niet de ‘vertroostingen’ van CNN en MTV, maar dan zonder geluid, want ‘dan is het een beetje als een aquarium’.

Lanzarote is schitterend in de uitbeelding van al die vermoeiende meligheid waarin het massatoerisme is verzopen. Seks is daar natuurlijk een belangrijk onderdeel van, al wordt er ook heel wat ‘gedrenteld’.