KROOST

Maandag 10/2 21.05 – Vier

Met Onze dochter heet Delphine kwam Eric Goens, voormalig directeur van de VTM-nieuwsdienst, langs de voordeur binnen als documentairemaker. In de nieuwe reeks Kroost volgt hij nu acht highprofilefiguren, van Maggie De Block over Elio Di Rupo tot Tom Boonen, in hun familiale omgeving. ‘Achterhalen hoe belangrijk de famile is in de vorming van de persoonlijkheid, dat is het uitgangspunt van Kroost’, legt Goens uit. ‘Ik heb gekozen voor mensen die ik triple A-figuren noem: stuk voor stuk zijn ze de numero uno in hun sector. Het zijn mensen van wie we denken dat we ze kennen, maar ik ben er zeker van dat de kijker nieuwe dingen zal ontdekken.’

Hoe heb je Elio Di Rupo of Eddy Wally zo ver gekregen om in zich in het intiemste van hun leven te laten filmen?

ERIC GOENS: (lacht) Ik heb veel gebreken, maar ook een stevige dosis overtuigingskracht. En ik heb elke betrokkene duidelijk gemaakt dat ik hen met respect zou behandelen. Kroost is geen boekskes-tv’. Als de mensen hun kinderen van school gaan halen, blijf ik ver uit de buurt. Ik ga in hun familieleven niet op zoek naar sentimentele of sensationele beelden. Ik wil begrijpen wie ze zijn.

Kan dat bij iemand als Eddy Wally, die al zijn hele leven in character is?

GOENS: Wel, ik denk dat ik hem als eerste out of character heb gekregen. In Kroost vertelt Eddy dat Wally een typetje is, dat hij besefte dat met hem gelachen werd, maar dat hij verdomd goed wist waar hij mee bezig was. Je zal Eddy in het programma trouwens geen enkele keer ‘geweldig’ horen zeggen.

Iemand die me nog bezorgder over zijn publieke imago lijkt: premier Elio Di Rupo.

GOENS: Met hem zijn we naar San Valentino in Italië getrokken, het dorp van zijn ouders. Elio Di Rupo, die in België geboren is, was daar nog nooit in de ouderlijke woonsten geweest en dat bezoek was zeer confronterend. San Valentino, dat op een heuvel ligt, heeft een zeer uitgesproken hiërarchie: wie het goed heeft, woont tegen de top, wie arm is onderaan. Je ziet er hoe de familie Di Rupo de sociale ladder is afgedaald, van een respectabele woning naar een veredeld berghok. Maar we filmen Di Rupo ook tijdens de dag van de troonswissel, als hij zichtbaar trots is dat hij als premier van dat gebeuren deel uitmaakt.

Dat klinkt indrukwekkend. Waarom dan beginnen met Maggie De Block?

GOENS:L’embarras du choix. Ik heb er lang aan gedacht om te beginnen met Elio Di Rupo of Tom Boonen, maar die wil ik dichter bij de verkiezingen en de Ronde van Vlaanderen op antenne. En Maggie De Block is momenteel misschien wel de meest begeesterende figuur uit de politiek, daarom beginnen we met haar. Ik heb de staatssecretaris van Migratie al gecontacteerd toen ze nog maar begon te klimmen in de populariteitspolls. We waren er met onze camera’s bij toen ze zelf vernam dat ze nummer 1 was geworden. Maar we waren ook van de partij toen Maggie met haar familie aan de feestdis zat.

De getuigenis van de moeder van Delphine Boël in je vorige docu deed veel stof opwaaien. Maakte dat sommige geïnterviewden nu niet nerveus?

GOENS:Onze dochter heet Delphine heb ik inderdaad midden in het maken van Kroost gedraaid. Maar ik had nooit de indruk dat iemand dacht: Oei oei, waar is die mee bezig? Ze wisten sowieso dat er goede afspraken waren gemaakt. Ik laat alle mensen in hun eer, en tegelijkertijd weten ze dat ik een journalistiek werk over hen wilde maken, geen hagiografie. Over de interviews had ik hen beloofd dat ik hen als het ware zou fileren. Met bevredigend resultaat, na ons gesprek zei bijvoorbeeld Tom Boonen: ‘Dees was graaf.’

Ik vermoed dat bij Kroost een sobere filmstijl past?

GOENS: Met de regisseur is van bij het begin afgesproken dat we ons zouden laten leiden door verwondering. Niets mocht voorbereid zijn, laat staan in scène gezet. We schuwen de werkwijze van reality-tv die bij heel wat journalistiek werk is binnengeslopen. Als iemand door een deur komt, zie je bijvoorbeeld vaak een shot van een hand op een klink, meteen gevolgd door een shot van diezelfde persoon die de kamer binnenkomt. Zo krijg je geforceerde toestanden. Om diezelfde reden heb ik ook nooit iemand gevraagd om iets te herhalen. Stel je voor dat ik dat bij Elio Di Rupo zou doen als hij aan de grond genageld staat in z’n ouderlijke huis. Dan zou de hele authenticiteit van dat moment meteen verdwenen zijn. Of ikzelf in beeld kom? Geen seconde, je hoort me weleens vragen stellen, maar de focus ligt op de geportretteerde.

Ben je met Kroost nu helemaal overgeschakeld van tv-directeur naar tv-maker?

GOENS:I’m having the time of my life. Ik heb tien jaar van achter een bureau gewerkt. Dat heb ik heel graag gedaan, maar met ietwat hartzeer heb ik steeds andere mensen naar de meest opwindende plekken gestuurd: 9/11, Zuidoost-Azië ten tijde van de tsunami, Haïti na de aardbeving… Nu zet ik mezelf met veel plezier op het vliegtuig.

HANS VAN GOETHEM