DESIGNED THIS WAY – In de loop der jaren hebben zich al meer professoren over Kraftwerk gebogen dan over gelijk welke andere band. Dit boek doet er nog eens elf proffen bovenop.

Sean Albiez & David Pattie, Continuum, 244 blz., euro 18

Van alle boeken die ooit over Kraftwerk zijn verschenen, heeft driekwart meer weg van een doctoraatsstudie dan van een hete brok geschiedschrijving. Ja, het is waar: de groepsleden hebben er altijd redelijk stijf en nerdy uitgezien, maar dat was uiteraard maar een act. In werkelijkheid was Kraftwerk een volbloed – een van de weinige zinnige uitspraken die Bono ooit gedaan heeft – soulband met een ontzaglijk groot gevoel voor humor. Al zullen er altijd mensen zijn die Kraftwerk bloedernstig nemen en in hun lyrics de betekenis van het leven menen te ontwaren: ‘ Elektrolyt Co-Enzym, Carbo-Hydrat Protein, A-B-C-D Vitamin. ‘ Valt vanzelfsprekend weinig tegen in te brengen.

‘Ze waren zo stijf dat ze funky werden’, liet technopionier Carl Craig ooit optekenen. In een van de elf essays in Kraftwerk: Music Non-Stop wordt dat ‘ze waren zo blank dat ze zwart werden’. Wat volgt, is een discours over hoe het een mirakel is – the size of Kentucky! – dat vier overdreven keurig uitgedoste Duitsers tot het grote voorbeeld van een groep zwarte gettojongeren in Detroit dienden. Derrick May, Juan Atkins, Kevin Saunderson, allen zijn ze schatplichtig aan Kraftwerk, zonder wie ook rock en hiphop heel anders hadden geklonken. Of zoals op de achterflap van het boek staat te lezen: ‘Kraftwerk maakt deel uit van het DNA van de popmuziek, net als The Beatles, The Velvet Underground en Little Richard.’

De lof beperkt zich niet tot de achterflap: ondanks zijn veelal academische aspiraties en soms wat aparte invalshoeken, is Kraftwerk: Music Non-Stop in feite één lange lofzang aan het adres van de Duitse band. Logisch, en uiteraard volkomen terecht, maar voor de suspense – of voor de afwisseling – had het geen kwaad gekund om er één kritisch essay tussen te stekken. Nu lijkt het soms alsof de auteurs elkaar onder superlatieven willen begraven.

Dat neemt niet weg dat de essays stuk voor stuk knap onderbouwd zijn en Kraftwerk er terdege in wordt getypeerd. Zoals in het hoofdstuk The Decline of the Pop Star, waarin de groepsleden eens niet als ‘antipopsterren’ worden omschreven (omdat ze zich op het podium soms door robots lieten vervangen), maar als Lady Gaga’s avant la lettre (omdat ze zich op het podium soms door robots lieten vervangen). Het is maar hoe je het bekijkt.

BEN VAN ALBOOM