Lonely Hearts (2006; Bridge Entertainment; H) Regisseur Todd Robinson heeft wel een heel bijzondere band met de beruchte moordzaak die hij hier erg decoratief maar dramatisch ondermaats reconstrueert: zijn grootvader was de politieagent die in de jaren 40 verbeten jacht maakte op de zogeheten Lonely Killers, een gestoord moordenaarsduo dat het gemunt heeft op gewillige eenzame vrouwen. Helaas zorgt die betrokkenheid ervoor dat Robinson focust op de weinig boeiende rechercheur (door John Travolta nadrukkelijk onderkoeld gespeeld) terwijl we toch liever in het gezelschap vertoeven van de groteske moordenaars, een slappeling van een Casanova (Jared Leto) die de speelbal wordt van een psychotisch possessieve furie (Salma Hayek in groten doen) die in haar meest uitdagende nachtjapon het bloed van de vloer schrobt. Dit is al de derde film over deze waar gebeurde moordgeschiedenis; de eerste en beste versie, The Honeymoon Killers (1970) , geregisseerd door Leonard Kastle is nu ook op dvd verschenen (voorlopig in Franse import weliswaar).

Scoop (2006; A-Film; 0) Match Point was dus wel degelijk een buitenbeentje in het oeuvre van Woody Allen: in zijn tweede Engelse film (alweer met Scarlett Johansson, van wie hij gelukkig de vaderfiguur en niet de partner speelt) is Allen alweer zijn irritante zelf en grasduint hij verveeld in de catalogus van zijn overbekende stokpaardjes. Met aanwijzingen uit het hiernamaals proberen een aankomende journaliste en een bejaarde goochelaar (Allen) een seriemoordenaar te vangen. Is dit een thriller? Een zedenkomedie over de Britse upper class? Allen komt er zelf niet uit en zoekt wanhopig een uitweg in flauwe oneliners, door het inmiddels schrale oude mannetje in zijn vertrouwde heftig gesticulerende stijl gedebiteerd.

Smokin’Aces (2006; Universal; 0) De zoveelste Tarantino- ripoff is een hoogst onaangename zwarte komedie waarin allerlei bizarre partijen jacht maken op een nightclubentertainer (vaag geïnspireerd op Sinatra? N ‘importe quoi!) die over zijn maffiaconnecties wil getuigen en zich schuilhoudt in zijn riante hotelsuite in Lake Tahoe, Nevada. Een zinnig verhaal is er niet, Joe Carnahan ensceneert gewoon op verwarrende en chaotische wijze hoe een ruim assortiment FBI-agenten, bewakingsploegen, SWAT-teams en moordenaars van diverse pluimage (met cirkelzagen zwaaiende neonazipunks, zwarte lesbische bimbo’s, Mexicaanse folteraars, you name it) het hotel bestormen. Het driftig heen en weer crossen tussen de verschillende belagers lijkt helaas meer het werk van een dolgedraaide zapper dan van een ervaren cutter.

(P.D.)