Kom op tegen Kanker, alles in de strijd **

‘Dag meneer, kunt u me even de prostaat aanwijzen?’ Met een naakte etalagepop en een plastic dwarsdoorsnede van het mannelijke voortplantingssysteem lopen Niels Destadsbader en Dieter Coppens op de dijk van Oostende en spreken ze wildvreemde mannen en vrouwen aan. Ze doen dat om het taboe te doorbreken en mensen aan te zetten te praten over de prostaat. ‘Hier ergens’, is het meest precieze antwoord, waarbij vaagweg naar de geslachtloze schaamstreek van de etalagepop wordt gewezen. Een enkeling denkt beide heren te slim af te zijn en wil weten of ze het over de prostaat bij de man of de vrouw hebben, want bij die laatste groep zit het in het hoofd.

Geen idee wat hij denkt dat het orgaan daar precies doet, maar de prostaat is een uniek mannelijk orgaan dat het zaadvocht aanmaakt. Een erogeen orgaan ook, al komt dat niet zo uitgebreid aan bod in deze driedelige reeks waarin acht min of meer bekende mannen uit de kleren zullen gaan om de prostaat in de kijker te zetten. Een taboe per keer, moet men gedacht hebben.

Kom op tegen Kanker, alles in de strijd houdt het medisch en pedagogisch. Na hun publieksonderzoek op de dijk van Oostende trekken Coppens en Destadsbader naar een uroloog, die deskundig doceert waar de prostaat te vinden is en wat hij betekent voor het lichaam van de man. Bij ouderdom groeit het orgaan en bij kanker moet er al eens geopereerd worden. In dat geval volgt de chirurg een hiërarchie van prioriteiten, waarbij de derde en de laatste het behoud van de erectie is. Incontinentie, zo luidt de redenering, hindert het dagdagelijkse functioneren en ondermijnt de waardigheid. Een stijve piemel is niet meer dan de kers op de taart. Het is slechts een van de koosnaampjes voor het mannelijke geslachtsorgaan die in deze reeks de revue passeren. De een noemt het zijn ‘ster van Mercedes’, de ander simpelweg zijn ‘willy’.

De prostaat is ook een erogeen orgaan, al komt dat niet zo uitgebreid aan bod. Een taboe per keer, moet men gedacht hebben.

Ondertussen bereiden de acht heren zich voor op hun stripact. Ze oefenen moves, danspasjes, krijgen een gouden string cadeau en treden een eerste keer op in een stripclub in Breda. Ze dopen zichzelf om tot de Royal Stripper Boys, leren van echte strippers dat in het vak drie zaken van tel zijn. Oogcontact, zelfvertrouwen en sensualiteit. ‘Vertrouw in jezelf, daar komt het op neer.’ De mannen knikken beaat. Enkel Warre Borgmans twijfelt wat. ‘Mocht ik zo’n spieren hebben als jij, zou dat makkelijker zijn.’ Hij grijnst. Iedereen schatert het uit. O, wat een toffe bende is dit toch. Nu ze een zekere graad van kameraadschap hebben bereikt, delen de professionele strippers ook hun ultieme tip mee. Een full wax. Al het haar moet weg. Borst, ballen, reet. Het moet blinken als een biljartbal. Opnieuw wordt er geschaterd. Iets ongemakkelijker, maar vrolijke vrienden dat zijn zij.

Voor wie intussen is vergeten wat het doel van het programma precies is, vat Rik Verheye het gelukkig nog even samen. Nee, het gaat niet over die acht mannen die zullen strippen op het podium van het Kursaal, maar over mannenkwalen, prostaat- en teelbalkanker, waarover mannen niet zo makkelijk praten. ‘Het kader is heel entertainend,’ deelt hij mee, ‘maar er zit een grotere boodschap achter’.

Een beetje zoals de mensen die zich vastplakken aan schilderijen om aandacht te eisen voor de klimaatcrisis, dus. Niet de daad telt, wel het achterliggende onderwerp. ‘Dat naakt is echt maar een heel klein dingetje’, verklaart ook Malik Mohammed. Al heeft hij nog niet aan zijn moeder durven te vertellen dat hij binnenkort in zijn willy op een podium met een gouden string staat te zwaaien. Praten over de prostaat, het blijft blijkbaar moeilijk.