‘Kanaaltwee… have a nice day!’ Toch vriendelijk, die jongerenzender. Ze hebben er ook alle reden toe, als je de kijkcijfers voor de start van het najaar bekijkt. ‘A nice day’ is zelfs toepasselijk, aangezien anderhalve week geleden met succes het eerste seizoen van de in dit blad al sinds 2001 besproken serie 24 op gang is getrokken. De zender heeft de beste strategie gevolgd: twee afleveringen op zondag, één na het eerste en één na het tweede deel van Big Brother (ook in de VS volgde 24 na American Idol). Resultaat: 369.900 kijkers, terwijl BB met 492.600 het in verhouding niet zoveel beter deed. Het tweede uur van 24, na de ontknoping van BB, haalde zelfs nog 294.100 kijkers. Bijna 300.000 potentieel trouwe kijkers dus, allemaal voor die ene dag real time-spanning in het leven van Jack Bauer, hoofd van de contraterroristische inlichtingendienst CTU in L.A.

De kijkers hebben het de zender allicht al vergeven dat de eerste aflevering het moest stellen zonder de laatste vier minuten, zonder die cruciale eindklok, zonder de split screen-samenvatting, zonder het dramatische muziekthema! Reclame, en boem pats over naar Big Brother All Stars, waar de werkelijke terreur zich manifesteerde – zij het ook met vertraging – in de vorm van Gerrit en Walter. Technische problemen, het kan de beste overkomen. Maar misschien is het ook een beetje een bewijs van de nonchalance waarmee hier in Vlaanderen met goeie tv wordt omgegaan. Kanaaltwee is op het punt van kwaliteitsseries natuurlijk koning eenoog: Oz, The Sopranos, Six Feet Under, 24, het kan tellen. Maar toch lijdt de zender ook aan de angst in Vlaanderen om met radicaal vernieuwende series in sterke time slots uit te pakken. Oz en Six Feet Under kregen de stille laatavonddood, ze begonnen op een moment dat op de VRT De Laatste Show steeds gewoon Dezelfde Show was. Aan de Reyers- laan leeft men ondertussen verder in de veronderstelling dat dankzij superreeks Alias – zelfs ’s nachts geprogrammeerd – de volgende tien jaar geen eigentijds drama van overzee meer moet worden voorgesteld. ‘Wij hebben Eurokindersong en Flikken‘, klinkt het.

Over concurrent VTM valt er niks te zeggen (want er was niks te zien), behalve dan dat de beslissing om Jan Verheyen tot Mr. VTM te bombarderen part of the problem is. De man die al jaren in naam van het grote publiek de filmnorm bepaalt, repliceerde in een dijenblad op de Focus-special over de Vlaamse cinema. Hij beschuldigde de ‘gefrustreerden’ van deze ‘gratis bijlage van Knack’ onder meer van ‘cultuurfascisme’ (dat hij het woord niet begrijpt, kunnen onze fascisten hier maar moeilijk dulden). De mediaslokop sleurde er zelfs ‘cultuurpopulist’ Gust De Meyer bij, die ooit zichzelf argumentatief van de baan reed door te stellen dat cultuursubsidies hier moeten worden afgeschaft… behalve voor film! Verheyen is met zijn ‘grotepublieksfilms’ steevast de genieter van cultuursubsidies, maar draagt keurig T-shirts van Todd Solondz’ Storytelling, een van de hardst bijtende antigrotepublieksfilms van de laatste jaren. Mr. Team Spirit is ook niet te beroerd om in een Dendermondse bioscoop Stanley Kubricks Paths of Glory als zijn lievelingsfilm voor te stellen, kwestie van toch zijn elitaire en goede smaak te tonen. Voor alle duidelijkheid: Paths, de beste antioorlogsfilm aller tijden, deed het door zijn radicale visie erg slecht bij het grote publiek, werd in Frankrijk en Zwitserland verboden en bij de oscarnominaties moedwillig genegeerd. Hadden mensen toen Verheyens idee van cinema gevolgd, dan was Paths nooit gemaakt. Kleurt je dag, zo’n gedachte.

door Nora Van Laar

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content