KIRSTEN DUNST – ‘LARS HEEFT ME NÍÉT MISHANDELD’

Kirsten Dunst (29) maakt een gesmaakte comeback met Melancholia, het doemdrama van de zelfverklaarde pornominnende nazi Lars von Trier. Een gesprek met de beste actrice van het jongste festival van Cannes. ‘Lars moet gewoon zijn mond leren houden.’

Je zal het maar voorhebben: dan maak je na drie jaar je comeback met een film en een acteerprestatie die unaniem worden geprezen, moet de regisseur zo nodig het feestje vergallen door zichzelf en public een nazi te noemen. Het overkwam Kirsten Dunst enkele weken geleden in Cannes, waar Lars von Trier zijn prima einde-der-tijdendrama Melancholia voorstelde om zich op de persconferentie achteraf tot persona non grata te kronen door allerlei flauwe grappen over Hitler te maken.

In Melancholia speelt Dunst een depressieve bruid die haar laatste uren doorbrengt in het gezelschap van haar aanstaande echtgenoot (Aleksander Skarsgard), zus (Charlotte Gainsbourg), moeder (Charlotte Rampling) en schoonbroer (Kiefer Sutherland). ‘Ik ben geen doemdenker, maar ik weet wat het is om je leeg en alleen te voelen’, geeft de voormalige Hollywoodprinses toe. ‘Ik heb in 2008 een burn-out gehad en het heeft twee jaar geduurd voor ik die te boven ben gekomen.’

Von Trier kampt al jaren met een depressie. Dat moet een sombere boel geweest zijn op de set.

Kirsten Dunst: Integendeel. Met Lars weet je dat je de gekste dingen kunt verwachten, maar meestal in de positieve zin. Hij heeft me zeker niet mishandeld of getreiterd. Ik weet dat hij een reputatie van vrouwenhater en manipulator heeft. Björk (met wie hij in 2000 de Gouden Palm winnende musical ‘Dancer in the Dark’ maakte; nvdr. ) wil hem bijvoorbeeld nooit meer zien, maar de meeste acteurs zijn dol op hem. Tegenover mij was hij heel genereus. Ik wist dat ik mijn eigen demonen in de ogen zou moeten kijken, maar hij was heel geduldig, eerlijk en lief. Zelf was hij ook kwetsbaar en open over zijn depressie. De eerste keer dat ik hem in zijn kantoor in Denemarken ontmoette, toonde hij me meteen allerlei brieven van zijn ouders. Toen wist ik: ‘Ik ben in goede handen. Het vertrouwen is wederzijds.’

Is dit de meest complexe en persoonlijke rol uit je carrière?

Dunst: Dat denk ik wel. Drie jaar geleden zou ik Melancholia nooit aangedurfd hebben, maar ik heb geleerd om moedig te zijn en niet meer om te kijken. Ik ben nog altijd maar 29 en toch heb ik al een vol leven en een mooie carrière achter de rug. Ik heb ook voor mezelf beslist dat ik niet hoef te acteren om Hollywoodnormen te halen of fans te plezieren, maar wel om emotionele en stimulerende ervaringen op te doen. Op dat vlak is Charlotte Rampling zeker een voorbeeld, zij heeft me tijdens Melancholia trouwens enorm gesteund. Ik sluit niet uit dat ik ooit nog in een blockbuster à la Spider-Man meespeel, maar het hoeft niet meer. Mijn volgende projecten (het romantische mysteriedrama ‘All Good Things’ én de Kerouacverfilming ‘On the Road’; nvdr. ) zijn kleinere, karaktergedreven films. De A-list is geen drijfveer meer.

Heb je Von Trier al aangesproken over zijn nazisympathieën?

Dunst: Neen. Lars wilde grappig zijn, maar hij moet beseffen dat over sommige dingen niet te grappen valt. Hij moet gewoon zijn mond leren houden. Dat hij eigenlijk een pornofilm wilde draaien met mij en Charlotte Gainsbourg: tot daar aan toe, daar kan ik nog mee lachen. Maar jezelf een nazi noemen, is er zwaar over. Ik houd van Lars en ben hem erg dankbaar voor Melancholia, maar dit moet hij maar zelf uitzweten.

MELANCHOLIA

Vanaf 10/8 in de bioscoop.

DOOR DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content