Meer nog dan in Heavy Rain legt de Franse gamedesigner David Cage in zijn nieuwe game de nadruk op dramatiek en geloofwaardige emoties, daarbij geholpen door acteurs als Ellen Page en Willem Dafoe. Beyond: Two Souls moet het magnum opus van Cage worden.
Sinds de oprichting van ontwikkelingsstudio Quantic Dream in 1997 maakt David Cage videogames al volwassener, filmischer én emotioneler. In Heavy Rain (2010) schakelde de Franse gamedesigner theateracteurs in voor de vier bestuurbare hoofdpersonages. Voor zijn nieuwste spelproductie Beyond: Two Souls gaat hij met het inlijven van twee Hollywoodvedetten nog een stap verder: de hoofdrol is voor de pittige Canadese Ellen Page (Juno, Inception), een belangrijk personage wordt vertolkt door Willem Dafoe. Het spel oogt en speelt ook als een interactieve film, en ambieert de barrières en vooroordelen tussen beide cultuurdisciplines te slopen. Dit is entertainment voor gamers én filmliefhebbers.
Page kruipt in de huid van Jodie Holmes, een meisje dat sinds haar geboorte over speciale gaven beschikt en op een legerbasis geobserveerd wordt door wetenschappers. Het verhaal overspant vijftien jaar van haar leven, verteld op niet-lineaire wijze. In één scène is Jodie acht jaar, in de volgende twintig, daarna weer zestien. Na meer dan tien uur spelen vallen Memento-gewijs alle puzzelstukken op hun plaats en heb je een min of meer duidelijk beeld van wie Jodie is, vanwaar haar gave komt en welke opofferingen ze ervoor heeft moeten maken.
‘Ik wilde tonen hoe iemand door de jaren verandert,’ verduidelijkt Cage, ‘hoe we verouderen, evolueren, waar onze wonden en krachten vandaan komen, in het kort hoe ons levensverhaal vormgeeft aan onze persoonlijkheid.’ Het draait bij Cage nooit puur om de gebruikte middelen en technologie – ook al duurden de opnames meer dan tien maanden en is zijn motioncapturestudio in Frankrijk uitgerust met 64 geavanceerde camera’s, die de gezichtsuitdrukkingen van de acteurs realistisch naar de spelpersonages vertalen. De technologie dient enkel om zijn persoonlijke visie te ondersteunen, en als een echte auteur houdt Cage daaraan vast. Hij schrijft het scenario, regisseert de acteurs en bepaalt de algemene look en sfeer van de game. Een drastisch verschil met hoe het er toegaat bij andere grote spelproducties, waar artistieke keuzes veelal door tientallen teamleiders gemaakt worden tijdens democratische productievergaderingen. Wat niet wil zeggen dat Cage niet luistert naar zijn medewerkers, maar wel dat hij ernaar streeft het spel dat hij voor ogen heeft zo puur mogelijk naar het scherm te vertalen.
Cage probeert in de game ook een persoonlijke invulling te geven aan leven, dood en het hiernamaals. Jodies speciale gave heet Aiden, een bovennatuurlijke entiteit waarmee ze voortdurend in contact staat en die haar met raad en telekinetische daad bijstaat. Behoorlijk ambitieus is dat je eender waar in de game van Jodie naar Aiden kunt switchen om via een soort buitenlichamelijke ervaring de spelwereld te beïnvloeden. Zo kun je door muren zweven, deuren vanaf de andere kant openen, objecten wegslingeren, personages de daver op het lijf jagen, lichaam en geest van andere personages tijdelijk overnemen én de laatste herinneringen van recent overleden personen herbeleven. Dat alles gebeurt met een ongezien minimalistische en intuïtieve besturing, waar zelfs niet-gamers mee aan de slag kunnen: een waar huzarenstukje gezien de complexiteit van het spel. Wie de PlayStation 3-controller nog te ingewikkeld vindt, kan zelfs een tablet- of smartphone-app inschakelen om de personages via een touchscreen te besturen. Een beredeneerde ontwikkeling, om consolegames met mobiele applicaties te verzoenen.
De cast van de game telt 160 acteurs, waaronder ook een aantal voorname bijrollen. De belangrijkste daarvan is weggelegd voor Willem Dafoe. Hij speelt Nathan Dawkins, een wetenschapper in dienst van de overheid die vanaf haar prille jeugd Jodies krachten analyseert en uitgroeit tot een surrogaatvader. Door de aanvullende cast – met een onderzoeker van paranormale verschijnselen en een staatsagent – leunt de rolverdeling ook aan bij The X-Files, waarin Scully en Mulder allerhande vreemde verschijnselen onderzoeken en proberen op te helderen. Het acteerwerk, de filmische verhaalboog, de laagdrempelige besturing én de realistische gelaatsexpressies van de personages maken Beyond: Two Souls tot een unieke ervaring.
Gezien de muzikale achtergrond van David Cage – de man begon zijn carrière als leverancier van videogamesoundtracks – hoeft het niet te verwonderen dat ook Beyond: Two Souls nadrukkelijk gebruikmaakt van filmische soundscapes en symfonische thema’s. Hans Zimmer trad op als muziekproducer, zijn rechterhand Lorne Balfe nam het componeerwerk voor zijn rekening. Beide heren hebben naast filmmuziek ook een aantal gamesoundtracks op hun palmares staan. Zo was Zimmer verantwoordelijk voor het themanummer van Call of Duty: Modern Warfare 2 (2009) en stond Balfe in voor de muziek van Assassin’s Creed III (2012). ‘Componeren voor een game is vergelijkbaar maar toch anders dan voor een film’, zegt Balfe. ‘Een game duurt bijvoorbeeld ettelijke uren langer. De uitdaging was het muzikaal vertellen van een verhaal en het meehelpen te ontwikkelen van de personages, zonder in herhaling te vallen.’
Door het nadrukkelijke filmische karakter van de game wordt Beyond: Two Souls ook op een onconventionele manier in de markt gezet. De promo- en marketingafdeling van uitgever Sony Computer Entertainment toont trailers in bioscoopzalen, organiseert events voor filmjournalisten en showt het spel op filmfestivals, zoals dus op Tribeca in New York (zie pagina 18). Nog maar één game – L.A. Noire (2011) – was die eer al te beurt gevallen. Dat games commercieel en economisch kunnen wedijveren met films staat buiten kijf – sla er de recente prestaties van GTA V maar op na – maar dat speltitels stilaan als evenwaardig worden beschouwd, is nieuw.
BEYOND: TWO SOULS
Uit op 11/10.
DOOR DIMITRI DEWEVER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
