KILL PEOPLE! BURN SHIT! FUCK SCHOOL!

© GUY KOKKEN

OFWGKTA. Die rare lettercombinatie die de affiche van Werchter en Pukkelpop siert? Odd Future Wolfgang Kill Them All, de meest gehypete, energetische en wellicht controversiële hiphopact die u deze zomer op de festivals zal zien. Een dag in het spoor van een roedel jonge wolven. Of toch een poging tot.

4 mei. 1 minute ago. @Fucktyler: ‘The Fucking Belgium Show Was Fucking Legit. Prolly The Most Wild One So Far.’ Tyler The Creator, de twintigjarige frontman van Odd Future, twittert meteen na afloop van hun passage in Molenbeeks La Chocolaterie over hun eerste – geheel uitverkochte – concert op Belgische bodem. Eerlijk is eerlijk: hij overdrijft. De beelden die we eerder op YouTube zagen van de Amsterdamse Paradiso, getransformeerd tot een algehele moshpit, waren nog een stuk wilder, net als de totale chaos die hun show op SXSW was. Wat niet wegneemt dat de energie die in de kleine Chocolaterie hing, ronduit zinderend was. Er zat een zekere bezetenheid in de three mc’s (Tyler, The Creator, Hodgy Beats, Left Brain) and one dj (Syd the Kyd). Ze vlogen in en op het publiek, lieten zich hangend rechthouden door de eerste rijen, die onafgebroken ‘Wolf! Gang!’ scandeerden, brulden en riepen met een blik op het randje van de psychopathie, deden onorthodoxe dingen met het hoofd van een paspop en sprongen over het podium met een woedend, allesoverheersend nihilisme dat we enkel van hardcore optredens kenden, samengevat in de slogan van de avond: ‘Kill People! Burn Shit! Fuck School!’ Hadden wij Tyler een dag lang aanschouwd als een lamlendig, nukkig jongetje, dan leek het alsof hij hier al die frustraties van een hele promotour in één keer van zich wilde afspelen.

Het is hard gegaan voor Odd Future. Te hard wellicht. Een dik jaar geleden waren ze nog gewoon een talentvol tienercollectief van een tiental rappers, producers, skaters en kunstenaars uit achtergestelde stukken van Los Angeles als Compton en Inglewood, dat hun in Logic en Fruity Loops geproducete releases via hun Tumblrsite gratis op het web zwierde. Na een optreden in Late Night with Jimmy Fallon, met The Roots als backing band, een verbluffende versie van Sandwitches op het SXSW-festival, deze keer met een gastoptreden van Pharrell, en de buzz rond de videoclip van Yonkers was er geen houden meer aan. Goblin, de eerste wereldwijd uitgebrachte plaat van leider Tyler, The Creator, werd onthaald als de redding van de hiphop. Odd Future heette plots de nieuwe Wu-Tang Clan, de antibeweging tegen de afgelikte, materialistische hiphop van Kanye en Drake. De koningen van de swag – hun stopwoordje, dat zoveel betekent als ‘cool’ en ‘don’t give a shit’. Kinderlijk, maar met een rauwheid die ver buiten de traditionele hiphopwereld aantrek vindt. Alleen: met grote verwachtingen komen ook verantwoordelijkheden. En een promotour door Europa.

‘BONJOUR PUTAIN!’

Rewind naar tien uur eerder, wanneer we Tyler en Hodgy Beats de hand schudden in de lobby van het statige Manos Premier Hotel in Elsene – de twee overige leden zijn in hun hotelkamer opgesloten met een zak weed ‘om hen rustig te houden’. Kwestie van op hun hum voorbereid te zijn, hadden we alvast Tylers tweets van die dag gelezen. Zijn Twitterfeed tot dan: ‘IN FUCKING BELGIUM.’, ‘ABOUT TO TAKE A REALLLLLLLLYY HUGE SHIT.’ en ‘Damn, That Was Bad. It Splattered Everywhere.’

Infantiel is een prima woord om Odd Future in de dagelijkse omgang te beschrijven. ‘Wat is ‘hallo’ in het Frans?’, is het eerste wat Tyler vraagt. ‘Bonjour’, antwoorden we naar waarheid. ‘En ‘bitch’?’ ‘Putain.’ Niet ons beste plan, zo blijkt: meteen wenden Tyler en Hodgy zich naar het hotelrestaurant en brullen: ‘Bonjour putain!’ De dinerende bourgeois kijkt verschrikt op, het personeel maakt aanstalten om naar hen toe te komen, maar de heren zijn alweer weg. De taxi in naar het skatepark aan de Kapellenkerk, locatie van de Belgische interviewdag.

In de taxi onderweg zitten we naast de Britse A&R-man, de chaperonne van de band. Waarom zijn blik zo dof is, vragen we. Hij toont ons een interview van een dag eerder op zijn iPad. We zien Zane Lowe, zowat de bekendste Britse radio-dj, een poging doen om Tyler, Hodgy en Left Brain te interviewen. Al bij de eerste vraag verlaat Left Brain zonder aankondiging de studio, Tyler en Hodgy beginnen in elkaars oor te fluisteren en negeren de interviewer vlakaf. Lowe loopt rood aan en weet niet wat te doen – hij zal de attitude van de jongens achteraf ‘een schild om zichzelf te beschermen tegen al wat er rondom hen gebeurt’ noemen. De A&R-man: ‘Ik ben nu een week met hen op toer. Je zal zo meteen wel begrijpen waarom mijn blik zo dof is.’

Geen ijdele woorden, zo blijkt. Aan de Kapellenkerk wordt ons al na een kwartier gevraagd om op vijftig meter van Tyler te blijven. ‘Anders voelt hij zich bekeken.’ Onze eerste restraining order ooit, maar het tafereel dat we vervolgens van op een afstandje gadeslaan, blijkt daarom niet minder entertainend. Tyler wil een skateboard kopen, Hodgy Beats krult een joint, Tyler wil een wafel eten, Hodgy Beats roept ‘Bonjour putain!’ naar de andere skaters, Tyler wil skaten, Hodgy Beats probeert een ollie en valt op zijn gezicht. Tussendoor vinden ook de interviews plaats. Niet Tylers forte, zo blijkt nogmaals. Bij de eerste journalist antwoordt hij een kwartier lang nagenoeg uitsluitend met ‘dunno’ en ‘mmmyeah’, horen we achteraf. Een persfotograaf die een portret wil maken, krijgt een opgestoken middelvinger gepresenteerd – fraai kiekje, dat wel. Hetzelfde tafereel herhaalt zich een keer of acht, tot alle journaille gepasseerd is. Hij mag op zijn BlackBerry dan onophoudelijk tweeten, zijn teksten zijn van een autobiografische eerlijkheid die we sinds Eminem niet meer gehoord hebben: Tyler, The Communicator he is not. De interviewers houden het gemiddeld tien minuten vol, tot wanhoop van de entourage. ‘Ik neem morgen een dag vrijaf’, zegt de Belgische labelman van dienst.

BRUNO MARS

Als we zelf even later onze stoute schoenen aantrekken en de vijftigmeterbarrière doorbreken, botsen we op dezelfde muur van onverschilligheid. We vragen hem of ‘This is what the devil plays before he goes to sleep’, de openingsregel van Bastard, een goede samenvatting van hun muziek is. ‘Als jij dat wil.’ Hoe hij de duivel ziet? ‘Ik ben de duivel. Hij ziet eruit als mij. (Wijst naar een andere skater) Kijk daar, een nollie!’ Als hij de duivel is, wat is dan de rest van de band? ‘Weet ik veel. Lil’ Wayne. Little Zane. R Kelly.’ Ondertussen begint een gefrustreerde skater zijn board kapot te slaan op een muurtje. Tyler, kurkdroog: ‘Dat is wat ik gisteren ook gedaan heb toen een journalist aan mijn kop aan het zagen was. Misschien zijn er ook een hoop motherfuckers hem vragen aan het stellen. Fuck deze interviews. Fuck al die magazines.’ Slik. Als hij even later meegeeft dat zijn lyrics ‘stiekem geschreven worden door Chico DeBarge’ en hij het liefst van al ‘een bus’ zou willen zijn, houden wij het voor bekeken. ‘Trek het je niet aan’, zegt zijn manager ons. ‘Iedereen denkt dat Tyler een vlotte babbelaar is omdat hij zoveel op Twitter zit, maar eigenlijk is hij een verlegen kid.’

De terughoudendheid van de jongens is ergens te begrijpen, gezien de bakken verwijten die ze in de pers en blogs over zich heen kregen. De lyrics van Odd Future, bol van necrofilie, zelfmoordgedachten en Bruno Mars-moordfantasieën, als een op hol geslagen Eminem, zijn niet bepaald voor gevoelige zieltjes. ‘Rape a pregnant bitch and tell my friends I had a threesome’ is een van zijn meest geciteerde lyrics. Earl Sweatshirt, met zijn zestien jaar de jongste van de groep, werd door zijn mama uit de band gehaald en op boot camp gestuurd na een flard tekst met de woorden ‘moeder’, ’trompet’ en ‘gescheurde vagina’. En dan komen daar ook vragen over. Of ze niet misogyn zijn? Homofoob? Waarom ze moord en verkrachting ophemelen? Of ze niet tot geweld aanzetten? De typische beschuldigingen voor een hiphopgroep die de mainstream bereikt.

Ze gaan echter voorbij aan de essentie van de band. ‘I’m a fucking walking paradox. No I’m not’, rapt Tyler in Yonkers. De man heeft een punt: ‘I’m not homophobic. Faggots’, klinkt het in Goblin. Met Syd The Kyd heeft Odd Future als een van de weinige hiphopcrews een vrouw – en naar verluidt ook lesbienne – in de band. En als hij het niet over Taylor Swift in de kelder heeft, rapt hij in een ongeziene kwetsbaarheid over zijn angsten en zijn vader – ‘I just want my father’s e-mail/so I can tell him how much I fucking hate him in detail.’ Hij laat zich graag onderschatten. Met referenties aan The Wire en herhaaldelijke fanbetuigingen aan het adres van bands als Toro Y Moi, Roy Ayers en Beach House is hij een stuk nerdier én pienterder dan hij laat uitschijnen. De waarheid is wellicht dat Odd Future veeleer in de traditie past van A Clockwork Orange of Larry Clarks Kids: moraalloos, nihilistisch anti-establishment met een kunstige inslag. En los van alle shockeffecten gewoon steengoed: Tyler, The Creator is wellicht het grootste vocale talent van de nieuwe generatie hiphoppers.

Het is precies die paradox die de hype rond Odd Future verklaart. Kijk naar de zelf geregisseerde clips van Earl Sweatshirts Earl of Tylers Yonkers, waarin hij een kakkerlak opeet en zichzelf ophangt: ze zijn van een rauwe, intrigerende authenticiteit die de mainstream hiphop allang verloren is. Je ziet iets gebeuren, je voelt aan alles dat dit een underground act is die zijn eigen ding doet en daar ver mee geraakt. Odd Future heeft het niet nodig dat de radio gebliepte versies van hun singles speelt: het internet werkt veel beter als platform – het hiphopequivalent van de Justin Biebermarketing, zo u wil. Het zijn ook niet de hiphopmagazines en blogs die de deuren naar de mainstream geopend hebben – traditionele hiphopmedia zwijgen Odd Future dood, omdat ze in hun lyrics net iets te veel van hun iconen beledigd hebben. Wel zijn ze voortgestuwd door NME en Pitchfork, met in hun spoor een rist bleke hipsters. Zoals in La Chocolaterie nog maar eens gebleken is, heeft Odd Future een overwegend blank, in skinny jeans gestoken publiek, dat, nu het Stones Throwlabel wat lijkt te slabakken en Def Jux, het label van El-P, on hold staat, op zoek is naar nieuwe undergroundsterren. De juiste groep op het juiste moment met de juiste attitude, kortom.

Voorlopig bewaakt Tyler de authenticiteit: hun Tumblraccount ziet er nog altijd even amateuristisch uit, hij weigert systematisch alle collabs met grote hiphopnamen en zijn soloalbum Goblin is niet bepaald een commerciële toegeving te noemen. De vraag is hoe lang hij dat kan blijven doen zonder een gimmick te worden, nu Odd Future alsmaar groter en oncontroleerbaarder wordt? De druk is groot op het collectief en hun leider. ‘I Give It A Month Before Everyone Hates Odd Future‘, schrijft hij diezelfde nacht nog op Twitter, rijkelijk met hoofdletters gestoffeerd zoals altijd. Niet de tieneronzin die hij diezelfde ochtend in de ether stuurde.

TWAALF

‘Ik zou iemand vermoorden om weer twaalf te kunnen zijn’ zegt hij mijmerend terwijl hij naar een paar piepjonge skaters tuurt. Lap. We hebben net ostentatief ons bandje afgezet, en hij geeft ons meteen de eerste bruikbare quote van de dag.

‘Je bént een twaalfjarige’, antwoorden wij.

Yeah, maar ik ben een twaalfjarige met verantwoordelijkheden.’

Na een dag in zijn spoor – of toch op vijftig meter – kunnen we Tyler, The Creator niet beter samenvatten.

DOOR GEERT ZAGERS / FOTO’S GUY KOKKEN

TYLER, THE CREATOR ‘Ik zou iemand vermoorden om weer twaalf te kunnen zijn.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content