De Voormalige ‘Sid Vicious of techno’ maakte een aparte ambientplaat die je niet meer loslaat.

RESILIENCE

WICHITA

Kid606 ****

Op z’n identiteitskaart staat te lezen dat Miguel Depredo zijn echte naam is en dat hij in Venezuela geboren werd vóór hij naar San Diego uitweek. Kid606 is een man naar ons hart. Ooit poseerde hij in een spierwit t-shirt met het opschrift: ‘I did a remix for Kid606 and all I got was this lousy t-shirt’. Hij is één van de meest rabiate kruisvaarders tegen ‘intelligente’ (lees: oersaaie) techno en bereidde in het verleden vermakelijke hiphop cut-ups; zo balde hij Get Ur Freak On van Missy Elliott en Take On Me van A-Ha samen tot een zinderende jungletrack. Het is verleidelijk om de man die de ‘Sid Vicious of techno’ werd gedoopt over één kam te scheren met die andere elektronische geweldenaar Alec Empire van Atari Teen-age Riot. Níet doen, want Kid606 is nooit hard geweest óm hard te zijn. Dankzij zijn zelfrelativering en speelse houding tuimelde hij niet in de valkuil van de electropunk. Het is dan ook niet te ver gezocht om Done With The Scene, de opener van zijn nieuwe album, als een statement te zien. Mocht hij al ooit tot een kliek behoord hebben, dan vaart hij voortaan zijn eigen koers. Resilience is naar eigen zeggen de plaat die hij altijd al heeft willen maken. Het is een luisteralbum dat één sfeer wil uitstralen, terwijl Kid606 vroeger het zigzaggen tot kunstvorm verhief. Door de emotie en melodie in de muziek werd al een parallel met Four Tet getrokken, al duidt Depredo zelf eerder Brian Eno als een belangrijke invloed aan. Als dat klopt, dan toch niet zozeer de Eno van de ambient trips, wél die van My Life In The Bush Of Ghosts, – zijn samenwerking met David Byrne -, getuige de mysterieuze stemmen in Spanish Song, Xmas Funk en Cascadia. Geen idee waar deze ‘vocalen’ gevonden werden – Kid606 beschermt z’n bronnen. Al even vaag zijn de verwijzingen naar dance hall in Phoenix Riddim en Banana Peel. Hij is de voorbije jaren duidelijk naar gesofistikeerder werk geëvolueerd, maar toch blijft de Amerikaan ongewone dingen doen en is zijn klankbehandeling op z’n minst eigenzinnig te noemen. Of de klankkleur nu percussief ( I Miss You) of metalig ( King Of Harm) is, de ritmes op deze cd zijn opvallend standvastig. Bovenop die recht door zee wadende beats bouwt hij laagjes inventieve, vervreemdende geluiden. De lange tracks krijgen daardoor een bezwerende kwaliteit, ook wanneer de drums volledig wegvallen, zoals in het minimalistische, op basklanken gebouwde slotakkoord Audition. In Sugarcoated is het gek hoe de oude drummachine, de spacy keyboards en de plakjes euforische ‘zang’ op één of andere manier geleidelijk aan toch een harmonieus geheel gaan vormen. Voor de die-hard fans is het wellicht even wennen dat Kid606 niet langer auditieve terreur voortbrengt. Bij de eerste beluisteringen klinkt Resilience zo zachtmoedig, vlot en gewoontjes dat je niet direct door hebt dat dit wel degelijk een bijzonder album is. Neem het van ons aan: na een tijdje kruipen de songs onder je huid.

Peter Van Dyck