Kill Your Darlings (Yellow/Warner)

Werd Kid Loco enkele jaren geleden samen met Air nog gecatalogiseerd bij de psychedelische lounge-tak van de French touch, intussen heeft hij de elektronica ingeruild voor een akoestische gitaar en bekeert hij zich tot de pure popsong. Er wordt op Kill Your Darlings vaak uit de Amerikaanse rootsmuziek geciteerd, zoals blues ( Here Come The Munchies), gospel ( A Little Bit Of Soul) en Buffalo Springfield ( Cocaine Diana is familie van For What It’s Worth). Niettemin worden de tracks gebracht met het soort flegma dat we kennen van een Britse act als The Lightning Seeds. Zo is Three Feet High Reefer een bizarre mix van de sound van Isaac Hayes en de attitude van T-Rex. Kid Loco zet onder dit alles bezwerende ritmes. Dat hij daar iets van kent, wisten we natuurlijk al langer. In een tweetal triphop-instrumentals herken je de oude streken van de Franse producer nog duidelijker. Dit is blanke soul volgens Kid Loco: lui, maar fijnzinnig.

Prince **

The Rainbow Children (NPG Records)

Het raadselachtige The Rainbow Children – een conceptalbum vol bijbelse referenties, aan elkaar gepraat door een zware computerstem – zorgt voor verwarring. Is het de wedergeboorte van een genie of het ultieme bewijs dat Prince op drift is geraakt: de meningen zijn verdeeld. Eén ding is zeker: de kleine heeft deze keer bewust geen voor de hand liggende popsongs willen schrijven. De meeste nummers zijn los van structuur. Wat als een jazzfundament is bedoeld, lijkt soms echter drijfzand. De experimenten zijn, net als de hier en daar opduikende hardrocksolo’s, eerder belegen.

Dit is vernieuwend voor wie Frank Zappa, Pink Floyd en Miles Davis niet kent. Slechts op een paar tracks weet Prince écht een innovatieve spirit te vangen: het titelnummer dat verwantschap vertoont met Joe Jacksons recentste cd Night And Day II en het nerveuze, met gospel-allures verrijkte Everywhere. Het zijn de doelloze en overbodige jams en het weinig overtuigende leidmotief die The Rainbow Children tot een wisselvallige plaat maken, want de songs die op zichzelf staan getuigen wél van klasse. Mellow en 1+1+1 Is 3 bezitten de mengeling van seks en humor die het vroegere Sign O’ The Times zo aantrekkelijk maakte. Klassiek zijn de gevoelige ballad She Loves Me 4 Me en het slotnummer Last December, al laat Prince zich ook hier even meeslepen door zijn epische aspiraties. Een bij vlagen schitterende cd, maar globaal niet bevredigend.