KEIHARDE BINNENKOMERS
Ooit was de kwestie of humor wel in muziek thuishoort. Politiek, met zijn doorgaans lage chillgehalte, is net zo heikel. Anohni, the artist formerly knownas Antony, neemt desalniettemin het woord.
Ha, u dacht dat uw humane verontwaardiging genoeg was afgestompt om dagelijks Het Journaal te kunnen ondergaan en vervolgens doodgemoedereerd voor Thuis te blijven zitten. Komt daar wel niet zo’n beteuterd kijkende artiest langs die u uit volle borst een geweten wil schoppen of anderszins uw humeur wil verpesten. Die in zijn songteksten per se lelijke begrippen zoals ‘terrorism’, ‘child molesters’, ‘pornography’, ‘executions’ of ‘virus‘ moet laten vallen, zaken die u liever wegdenkt in de harde werkelijkheid, parlementaire werkgroepen of krantencolumns die u toch niet leest.
Anohni is zo’n artiest. Anowie? Gewoon de nieuwe naam die Antony Hegarty, ooit boegbeeld van The Johnsons, heeft aangenomen, een pakket met vrouwelijke voornaamwoorden en al. Dus: op haar nieuwe (eerste, zo u wilt) plaat buigt ze sterk af van de kamerpop van weleer. Hopelessness is een samenwerking met Hudson Mohawke en Oneohtrix Point Never, producers in de elektronische voorhoede. Want hun muzikale taal leent zich beter tot de verklanking van politiek-ecologische toorn dan de sierlijke piano en strijkers op pakweg I Am A Bird Now (2005). En reken maar dat de twee techneuten van het machinale lied alles uit hun respectieve kastjes halen. Zoals in de daverende beats van 4 Degrees, de doemsfeer in Obama of de vele synths die uit een of andere pompeuze openingsceremonie lijken gesampled.
Ondanks die soms wat dreinerige kilte is empathie de rode draad. Anohni laat mislukte klimaatconferenties, de onvervulde belofte na acht jaar Obama en oorlogvoering met drones keihard binnenkomen. Eerst bij zichzelf en vervolgens bij al wie horen wil. Vandaar de keuze voor een onverbloemde, prozaïsche schrijfstijl, die ze met haar bewogen stem gelukkig alsnog naar een artistiek niveau tilt. Want hoe nobel en gemeend Anohni’s engagement ook is, binnen de context van een popsong komt het vaak star en zwart-wit over.
Hoe meer ze daarvan afwijkt, hoe beter. Naast het monotone Obama biedt de ouderwetse breakup-song I Don’t Love You Anymore bijvoorbeeld een palet van kleuren. De wanhoop, de woede, het ijsberen door de kamer, het eerste het dichtste voorwerp tot blutsen of scherven herleiden: het zijn toch veeleer díé emotionele evocaties die je van dit trio in de toekomst nog wilt horen. Heikel, die politiek.
ANOHNI ***
Hopelessness
electronica/artpop
Rough Trade
DOWNLOAD
4 Degrees
I Don’t Love You Anymore
Crisis
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier