Karin Slaughter
1 Andy ontdekt na een overval plots een heel andere kant van haar moeder. Denk jij dat het mogelijk is om je ouders ooit helemaal te kennen?
Karin Slaughter: Toen ik werd geboren, was mijn vader al wat ouder en had hij alles financieel beter op een rijtje, maar voor mijn zussen was hij een heel andere ouder. Omdat er minder geld en zekerheid was, lag bij hen de nadruk op eten, kleren en onderdak. Bij mij kon al veel meer. ‘Ik kan voor mijn dochter wel een Walkman kopen, of een mooie jeans.’
Ik denk dat kinderen ook niet alles van hun ouders wíllen weten. Ik herinner me dat mijn stiefmoeder ooit vertelde dat mijn vader toen ze elkaar pas kenden een spiegel achter zijn bed had hangen. Het was net alsof mijn hersenen dat te intieme nieuws niet aankonden en helemaal blokkeerden zodat ik de rest van haar verhaal niet hoefde te horen.
2 Je vrouwelijke hoofdpersonages zijn overlevers die met seksisme en fysiek geweld werden geconfronteerd. Waarom is empowerment voor jou zo’n belangrijk thema?
Slaughter: Ik schrijf over wat ik elke dag te horen krijg. Ik groeide op in het zuiden van de Verenigde Staten, waar ik omringd was door heel sterke vrouwen die vaak ook een heel zwaar leven hadden. Toch stonden ze elke dag weer op en zorgden ze ervoor dat hun kinderen eten en kleren hadden. Dat was de realiteit. De gangbare mening was dat vrouwen de zwakkere sekse waren, dat ze moesten gehoorzamen, vrouwelijk en stil moesten zijn. Ik kreeg voortdurend te horen dat vrouwen zedig en onderdanig moesten zijn, maar al die vrouwen deden net het omgekeerde. Zuidelijke vrouwen zijn zoals zwanen, denk ik: ze glijden gracieus over het water, maar je ziet niet hoe heftig ze onder water trappelen om in beweging te blijven.
3 Je publiceert aan een hoog tempo, zowel thrillers met vaste personages als standalones zoals je nieuwe boek Gespleten. Die zijn telkens erg verrassend.
Slaughter: Het fantastische aan zo’n standalone is dat je iedereen kunt laten sterven of je personages heel veel schade kunt berokkenen, want ze leven alleen in dit boek. Dat klinkt misschien erg atavistisch, maar het geeft je eerlijk gezegd ook veel vrijheid. Je moet er nog meer over waken dat je als schrijver je personages heel goed begrijpt. Zijn ze op het einde nog even geloofwaardig als in het begin? Wat ze meemaken, moet kloppen. Want als ik niets begrijp van mijn personages en hun drijfveren, hoe zou de lezer dat dan wel kunnen?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier