Ik vind mezelf geen mooie mens, maar ik maak al wel mijn hele leven zelfportretten. Het doet deugd om af en toe eens uitgebreid in de spiegel te kijken, vind ik. En ik hou wel van het idee om mijn levensverhaal in tekeningen vast te leggen. Dit zelfportret maakte ik veertien jaar geleden aan de Hochschule der Kunste in Berlijn. Ze wilden daar een conceptuele kunstenares van me maken en toen dat niet lukte, gooiden ze me zonder pardon weer op straat. De Muur was net gevallen, en het was een eenzame, donkere en koude winter daar in het voormalige Oost-Berlijn. De titel van dit zelfportret had heel goed ‘Achttien & Diep Ongelukkig’ kunnen zijn. Ik deug voor bitter weinig, heb ik tot mijn scha en schande moeten ondervinden. Na mijn studies kunstgeschiedenis heb ik duizend en één dingen geprobeerd, tot een doctoraat schrijven toe. Maar er was niks waar ik mijn draai in vond, tot mijn man me overtuigde om professioneel te beginnen tekenen. Mijn zes jaren aan de academie waren om compleet zot te worden: tekenen, tekenen en nog eens tekenen, en tussendoor werken, twee keer moeder worden, een strip maken en een huis restaureren. Maar sinds ik afgestudeerd ben, heb ik eindelijk rust gevonden, of toch iets dat daarvoor zou moeten doorgaan.
Tekenen is afzien. Ik ken tekenaars bij wie het vanzelf gaat, maar in mijn geval is het echt vechten, wringen, wroeten en wrikken tot er iets op papier staat waar ik meestal nóg diep ontgoocheld over ben. Onlangs had ik zin om er definitief de brui aan te geven toen ik het Rembrandthuis had bezocht in Amsterdam. Al die kladjes die honderdduizend keer genialer bleken dan het allerbeste wat ik ooit uit mezelf geperst zal krijgen… Ik was echt de ongelukkigste mens op aarde toen ik weer buiten kwam.
Ik vind het een enorme opgave: leven. Ik kan echt fysiek onwel worden als ik denk aan de wereld waarin mijn kinderen moeten opgroeien. Zeker als ik bedenk dat ik alleen maar kan tekenen om er een mooiere plaats van te maken. Want ik heb betoogd, ik heb op de barricades gestaan en ik heb vrijwilligerswerk gedaan. Maar telkens opnieuw moest ik tot de vaststelling komen dat tekenen het enige was waar ik een heel klein beetje goed in was. Enfin: beter dat dan helemáál niks, zeker?
Judith Vanistendael (32) is illustrator en striptekenaar. In haar omstandig geprezen debuutstrip ‘De maagd en de neger’ verwerkte ze haar relatie met een Togolese asielzoeker. De strip verscheen bij uitgeverij De Harmonie/Oog&Blik. www.judithvanistendael.be.
Opgetekend door Wouter Van Driessche
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier