Journeys with George, zondag 9/2 û 22.40 Ned3

Hij heeft geen tafelmanieren en kauwt met zijn mond open, houdt wedstrijdjes ‘sinaasappels door het gangpad rollen’ en viert een overwinning door als een cheerleader V-I-C-T-O-R-Y te spellen. En oh ja, hij is nu president van het machtigste land van de wereld. In Journeys with George, een documentaire van de journaliste Alexandra Pelosi, die George Bush ruim een jaar lang volgde tijdens zijn verkiezingscampagne in 2000 en met een handcamera alles vastlegde, komt een andere kant van de Amerikaanse president naar boven: de onvolwassen lolbroek. Wie Bush ziet grappen en grollen, begrijpt waarom het Witte Huis de documentaire liever niet op tv zag, temeer daar Journeys with George in de VS enkele maanden na 9/11 werd uitgezonden, op een moment dat Bush vooral heel ernstig wou overkomen. (Hij draaide overigens snel bij, omdat zijn protest voor nog meer publiciteit – ‘De film waarvan de president niet wil dat u hem ziet!’ – zorgde.)

In Journeys with George krijg je echter niet alleen Bush de grapjas te zien, je maakt er ook kennis met een politicus die een pak slimmer is dan velen hem nageven, die een uitzonderlijk talent heeft voor networking, en die een paar tientallen geharde journalisten moeiteloos voor zich weet in te nemen. In tegenstelling tot Al Gore deed George Bush wel een hoop moeite om een band op te bouwen met de journalisten die met hem meereisden, vooral toen bleek dat de overwinning niet zomaar voor het grijpen lag en elk beetje positieve publiciteit meegenomen was. En met succes, want Bush liet de pers uit zijn hand eten. Of zoals Pelosi het zegt: ‘He charmed the pants of us’. Zo biedt Journeys with George ook een verhelderend beeld van de persmeute die in het zog van zo’n presidentiële campagne meereist, in ’the press bubble’, aldus Pelosi. Het is een allesbehalve glamoureuze job: de journalisten trekken ruim een jaar van de ene plaats naar de andere, krijgen honderd keer dezelfde speech te horen, eten tientallen turkey sandwiches en vieren hun verjaardag samen met hun collega’s en de presidentiële crew ver weg van hun gezin.

De groep wordt eigenlijk een soort familie (Pelosi noemt de documentaire een ‘home movie’), waarin journalisten hun kritische geest moeten opzijzetten. Enerzijds omdat ze voor hun informatie afhankelijk zijn van de presidentiële crew en ze geen ruzie willen (Pelosi vraagt bijvoorbeeld tijdens een persconferentie of gouverneur Bush nog gerust kan slapen terwijl in ‘zijn’ Texas zoveel mensen worden terechtgesteld, en dat levert haar een serieuze reprimande op), anderzijds omdat hun toekomst afhangt van Bush’ verkiezing tot president. Zoals Bush zelf tegen Pelosi zegt: ‘If I lose, you’re out of work, baby.’ Journeys with George is heel simpel en amateuristisch gefilmd, maar geeft wel een haarscherp beeld van de presidentiële campagnes in Amerika.

DOOR STEFAAN WERBROUCK