Josienne Clarke

Er bestaan weinig redenen waarom iemand de noodzaak voelt zich in januari op een dunbevolkt Schots eiland terug te trekken. Betreft het geen vlucht voor schuldeisers of wetenschappelijk zeevogelonderzoek, dan moet er vast een zware emotionele rugzak worden geledigd. ‘Zingen is gewoon praten op een melodie. Je probeert, wanhopig, iets over te brengen, met de hulp van futiele muziek.’ Zo vat de Londense Josienne Clarke haar modus operandi nuchter samen in een song op dit solodebuut. Clarke brak zowel met haar muzikale partner (Ben Walker, met wie ze jarenlang een folkduo vormde) als met een very significant other. Ze bezigt bevlogen indiegitaren en dartelende folkpop à la The Corrs, maar soberheid overheerst in deze melodieuze, pijnlijk eerlijke, gezongen dagboekfragmenten.