JOHN MARTYN

Nope, op deze platen klinkt JOHN MARTYN allesbehalve akoestisch.

WAT?

U wilde eindelijk eens met eigen oren leren wat de Schotse singer-songwriter John Martyn (1948-2009) zo uniek maakt. Niet één website, naslagwerk of oude nonkel zal u daarop Sapphire (1984) en Piece by Piece (1986) aanpraten, onrepresentatieve platen die in Martyns eclectische en rijke repertoire doorgaans worden doodgezwegen. Dat is voornamelijk het gevolg van alle elektronische drums, saxofoonpartijen, fretloze bassen en synthesizers die daarop in stelling worden gebracht – archetypischer zijn de eighties zelden verklankt. Eert u daarentegen het nobele principe dat een goeie song een goeie song blijft, al wordt die op draailier of de achterzijde van een bemande Lederhose ten gehore gebracht, dan zit u goed.

GEPREZEN OF VERGUISD?

Begonnen als traditionele folkzanger aan het eind van de sixties verkoos Martyn gaandeweg blind te blijven voor de grenzen met jazz, rock, blues, reggae en funk. Die eigenzinnigheid maakte hem moeilijk te plaatsen. Bovendien richtten drugs en vooral alcohol zowel in zijn persoonlijke leven als in zijn carrière een ravage aan. Van sommige lp’s kon Martyn zich niet meer herinneren dat hij ze ooit had opgenomen. Midden jaren tachtig dwaalde de bard rond in de schaduw van zijn meesterwerken Bless the Weather (1971), Solid Air (1973), One World (1977) en Grace & Danger (1980). Maar kijk: vanwege zijn hang naar soundscapes, zijn traag meanderende songs en zijn donkere zinnelijkheid kreeg John Martyn begin jaren negentig prompt de titel ‘peetvader van de triphop’ opgekleefd. Journalisten!

EN VANDAAG?

Hoewel op Sapphire en Piece by Piece Martyns geroemde gitaarspel totaal ontbreekt en hij op beide platen emotioneel niet zo diep snijdt als toen hij voor Grace & Danger zijn stukgelopen huwelijk van zich af schreef, vindt u er wel zijn volbloedige romanticisme, grommende soulzang en sensuele ambienttexturen op terug. Voor wie een lege agenda heeft, bieden beide heruitgaves nog een extra cd met licht verschillende mixen en doet Piece by Piece er concertopnames bovenop.

CUI BONO?

Aangezien hippe vogels de jaren tachtig al enige tijd aan het rehabiliteren zijn, kunt u eender wat uit deze twee ondergewaardeerde werken plukken om er een mixtape vol smachtende synths voor de schemeruren mee samen te stellen. Vergeet daarbij zeker Polish Girl van chillwaver Neon Indian en Disappearing van The War on Drugs niet. En vul bijvoorbeeld aan met I Can’t Make You Love Me van Bonnie Raitt of From Rags to Riches van The Blue Nile. Doen!

JOHN MARTYN

Sapphire ****

Piece by Piece ***

synthpop

Universal/Island

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content