Woensdag 16/2, 21.35 – Acht
De naam David Milch zal u misschien niet veel zeggen, maar de kans dat u zijn werk al hebt gezien, is groot – zeker als u een liefhebber bent van het betere Amerikaanse tv-drama. Milch gaf begin jaren 80 Engelse literatuur aan de universiteit van Yale, toen hij een scenario schreef voor Hill Street Blues, de politieserie die op dat moment op televisievlak de bakens verzette. De verfilming daarvan – een aflevering waarin een non tijdens een overval op een kerk verkracht en vermoord wordt – leverde Milch meteen een Emmy en een Writer’s Guild Award op. De man besloot om zijn academische carrière vaarwel te zeggen en naar Hollywood te verkassen.
Slechts weinig mensen slagen erin om een uitgekauwd genre nieuw leven in te blazen: David Milch heeft dat twee keer gedaan. Nadat hij vijf seizoenen lang voor Hill Street Blues had geschreven, bedacht Milch begin jaren 90 samen met Steven Bochco NYPD Blue, een erg realistische, brutale en vernieuwende misdaadreeks die alleen al in het eerste seizoen 23 Emmy-nominaties kreeg. Een dikke tien jaar nadat hij met NYPD Blue een bom onder de politieseries had gelegd, deed Milch hetzelfde met de western, in Deadwood, de briljante, vuilgebekte reeks over leven en dood in een dorpje in de Far West.
Momenteel werkt Milch aan wat wellicht de tv-serie is waar in de VS het meest naar wordt uitgekeken: Luck. Die nieuwe HBO-reeks, die deze herfst van start zou moeten gaan, speelt zich af in de wereld van de paardenrennen – Milch is zelf een gepassioneerd paardenfokker – en zal naast de schrijver nog een paar bekende namen op de aftiteling hebben staan. De hoofdrollen worden namelijk gespeeld door Dustin Hoffman en Nick Nolte, en de man die achter de camera staat, is niemand minder dan Michael Mann.
Of Luck echt zo’n knaller wordt als je op basis van de lijst medewerkers mag hopen, valt nog af te wachten, want niet alles wat Milch aanraakt, verandert automatisch in goud. Ten bewijze: John From Cincinnati, de reeks die hij maakte net na het einde van Deadwood en die flopte in de VS. De start van John From Cincinnati ging evenzeer met veel tromgeroffel gepaard: de eerste aflevering kwam zelfs op het scherm vlak na de finale van The Sopranos, een teken dat HBO de reeks zag als de opvolger van het maffia-epos. De kijkcijfers vielen echter tegen en na het eerste seizoen van tien afleveringen besliste HBO om de serie stop te zetten.
Milch heeft het zijn fans ook niet bepaald gemakkelijk gemaakt. John From Cincinnati – gebaseerd op de boeken van Kem Nunn – gaat over drie surffanaten – een vader, zoon en kleinzoon – die elk met hun demonen worstelen en die op een dag bezoek krijgen van een mysterieuze jongeman, John. Na de komst van de Jezusachtige figuur, die grotendeels herhaalt wat anderen hem zeggen, beginnen er met de familie Yost vreemde dingen te gebeuren: patriarch Mitch kan bijvoorbeeld plotseling zweven en zijn zoon Butchie heeft op wonderbaarlijke wijze geen last meer van de drugs die hij neemt.
Variety omschreef John From Cincinnati als ‘de vreemdste serie die ooit gemaakt is voor de Amerikaanse televisie’ en daar valt iets voor te zeggen. Waar het verhaal heen gaat, is nooit echt duidelijk, de dialogen klinken vaak als een soort hermetische poëzie en de existentialistische thema’s zorgen ervoor dat alles zich in een droomwereld lijkt af te spelen. Maar dat is ook net de bedoeling: eigenlijk is dit televisie als pure kunst, een hyperpersoonlijk werk waarin Milch zijn beeld van de wereld – chaotisch, gewelddadig, zinloos, maar bij momenten wonderbaarlijk mooi – heeft gegoten. ‘Some things I know, some things I don’t’, zegt John tegen zijn nieuwe familie, en zolang je je daar als kijker ook bij kunt neerleggen (en niet verwacht dat een serie een alles verklarend einde heeft), is John From Cincinnati een tv-ervaring die je met weinig anders kunt vergelijken.
(S.W.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
