1 Hoe ben je op het idee voor dit boek gekomen?
Joe Sacco: Ik wilde iets maken over inheemse volkeren in Canada en de ontginning van grondstoffen. Voor mij was dat een indirecte manier om iets te vertellen over de klimaatopwarming. Grondstoffen worden gewoonlijk gedolven in de periferie en daar zie je het begin en de gevolgen van de klimaatverandering het best. Shauna, die mijn gids is in het boek, had me enkele jaren daarvoor al uitgenodigd om voor een lezing naar dat noordwesten van Canada te komen, maar ik was dat uit het oog verloren. Toen mijn idee vorm begon te krijgen, nam ik toch contact met haar op. Het is dus nogal toevallig Canada geworden. Het had ook Zuid-Amerika of Australië kunnen zijn. Eigenlijk wilde ik een vergelijkende studie tussen verschillende regio’s maken, maar hoe meer ik bezig was met de Dene in Canada, hoe meer ik overtuigd raakte dat hun verhaal een apart boek verdiende.
2 Wat kunnen wij van de Dene leren?
Sacco: Ik pleit niet voor een algemene terugkeer naar een zelfvoorzienend leven in de wildernis, als je dat soms dacht. Dat is onmogelijk. Ik was wel onder de indruk van hun nederigheid ten opzichte van de aarde. Ze gaan ervan uit dat je iets moet teruggeven aan de natuur voor alles wat je eruit neemt. Die attitude is in onze westerse samenleving totaal niet aanwezig. We ontregelen voortdurend ecosystemen en dat leidt tot rampen zoals de klimaatverandering en pandemieën. De natuur slaat ongenadig terug. We moeten dus anders leren denken over de aarde. Als we dat niet doen… Ach, eigenlijk weten we al dat we onze manier van doen niet zullen aanpassen en dat we recht op nieuwe rampen afstevenen.
3 Welke impact wil je met je reportages hebben?
Sacco: Ik weet niet of ik ooit directe impact kan hebben. Studenten vertellen me dat ze door mijn boeken een andere mening hebben gekregen dan hun ouders, dat ze anders hebben leren denken over maatschappelijke problemen. Dat is meegenomen, maar in het algemeen is de invloed van mijn boeken verwaarloosbaar. Stel dat er hierover een parlementaire onderzoekscommissie zou komen. Zou die echt iets uithalen? Voor de mensen in Gaza is de situatie alleen maar erger geworden sinds ik boeken over hen heb gemaakt. Ik denk niet aan impact als ik een strip maak. Ik teken dingen die ik zelf zou willen lezen. Met dat criterium beoordeel ik mijn eigen werk. Ik beschouw het als een privilege dat een journalist met iedereen, met armen én met koningen, mag praten. Maakt kennis echt een verschil? Dat weet ik niet.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
