raad het plagiaat Het solodebuut van Pulp-frontman Jarvis Cocker is een als cd vermomde muziekquiz.

Jarvis Cocker ****

JARVIS

ROUGH TRADE – POP

Toen Jarvis Cocker ruim een kwarteeuw geleden zijn muzikale laboratorium Pulp opende, waren de ingrediënten voor succes nog ver te zoeken: een hopeloos achterhaalde sound, geen songs die naam waardig en een frontman met het charisma van een kabouterscrotum dat wel héél lang in koud water heeft liggen weken. Nee, zelfs in de jaren 80 – the decade that Taste forgot – bleek daar geen publiek voor te bestaan. Dat Jarvis Cocker het alsnog tot popster zou schoppen leek in die dagen even onwaarschijnlijk als de kans dat Geert Lambert ooit in één en hetzelfde jaar de Tour, de Giro én de Vuelta wint.

Tot de jaren 90 aanbraken en de in ironie en sarcasme gedrenkte artrock van Pulp het verpletterende sérieux in de Britpopscene ondermijnde. Terwijl de Britse pers zich schuimbekkend vastbeet in de vete tussen Blur en Oasis, pleegde Pulp haast ongemerkt een coup waarvan ze over het Kanaal nog altijd niet bekomen zijn. Cocker, die jarenlang op het achterdeurtje van de Roem had staan bonzen, werd uiteindelijk langs de grote poort binnengehaald. De eeuwige outsider van de Britpop werd er de ultieme exponent van. Of zoals Cocker het ooit zelf verwoordde: ‘If you do something long enough, you’ll eventually be in sync. It’s like the watch that’s right twice a day. Eventually, I was right. And soon, I guess, I’ll be wrong again.’

Dat laatste blijkt anno 2006 enorm mee te vallen. Al flirt Cocker ook op zijn lang verbeide soloplaat weer openlijk met de psychedelica van de jaren 60, de symfonische rock van de jaren 70 en de schmerzpop van de jaren 80. Black Magic, bijvoorbeeld, speelt nogal opzichtig leentjebuur bij Crimson & Clover, de sixtieshit van Tommy James & The Shondells. Terwijl het slepende Baby’s Coming Back To Me nauwelijks te onderscheiden valt van Wonderful Life, het pensioennummer van eightiesrelict Black. Die nauwelijks verholen kleptomane trekjes van Cocker werpen een smet op wat verder lang geen slechte plaat is. Want op Jarvis staan ook originele songs: Don’t Let Me Waste Your Time, een Pulpklassieker après la lettre, of de groovy rocker Fat Children, dat zich van het altijd onweerstaanbare stop-starttrucje bedient. Niettemin zal deze plaat ons vooral bijblijven vanwege de alweer behoorlijk sardonische teksten van Cocker – dandy, stand-upcomedian en gonzojourna-list in één handzame voordeelverpakking – en het hoge muziekquizgehalte. En als u ons nu wil excuseren: Never Mind The Buzzcocks is al begonnen.

Download nu * Don’t Let Him Waste Your Time

* Fat Children

* Running The World

Vincent Byloo