1 Wilde je met dit boek op het belang van tradities wijzen?
Jannie Regnerus: Er zijn tradities en tradities, natuurlijk. Ik ken wel een aantal sociaal-maatschappelijke tradities die ik met de glimlach naast me neerleg, maar er zijn ook andere. Wat ik mooi vind, en wat bijvoorbeeld ook opgaat voor de Sagrada Familia in Barcelona, is dat er bouwwerken worden opgetrokken die voor eeuwen bedoeld zijn en dus de duur van een mensenleven overstijgen. Op zo’n moment krijgt architectuur iets van een bos waar je doorheen loopt, iets wat er altijd al geweest is en er altijd zal zijn. Dat geeft een prettig houvast in een mensenleven.
2 Is het niet typisch voor de hybris van ons westerlingen dat wij ons niet langer naar enige traditie willen schikken? Wij bepalen ons lot wel zelf, toch?
Regnerus: In het leven kan het er grillig aan toe gaan. Het is maar goed dat er dan plekken zijn die onveranderd blijven en waar je even kunt schuilen. In deze roman heb ik een architect als hoofdpersonage gekozen die in zijn persoonlijke leven te maken krijgt met het verlies van zijn thuis terwijl hij aldoor huizen bouwt voor andere gezinnen. Hoe raapt hij zich weer bij elkaar, vroeg ik me af. En slaagt hij er net als die Japanse tempel in zich weer op te bouwen? Uiterlijk zal hij nadien dezelfde zijn, maar innerlijk niet.
3 Je schrijft ook bijzonder essayistisch. Een verhaaltje vertellen vind je onvoldoende?
Regnerus: Die essayistische kant ontspruit aan mijn eigen interesses. Wat ik zie en lees, haakt dan aan iets wat onder mijn huid leeft. Een foto van een met ijzerdraadjes gevlochten vogelnest zet me aan het denken over de vraag waar onze nestdrang vandaan komt, en vooral, waarom die gepaard gaat met een blind vertrouwen in een goede afloop. Zo sluipt iets vervolgens mijn boek binnen. En ook in mijn beeldende kunst gaat het zo. Ooit maakte ik een verzameling foto’s van op het strand aangespoelde schoenen. Het idee kwam voort uit een krantenartikel dat ik had gelezen waarin uitgelegd werd waarom op de Nederlandse kust linkerschoenen aanspoelen en op de Schotse kust rechterschoenen. Het heeft alles met de vorm van de zool en verschil in zeestromingen te maken, waardoor die schoenen, die als een paar begonnen, als geliefden langzaam uit elkaar drijven. Daar zit een diepmenselijke tragiek in waar ik iets mee aan kan, dacht ik.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
