Jan Swerts

Is het winteruur, dan komt Jan Swerts uit zijn schulp gekropen. De muziek van de innemende Limburger gedijt niet onder azuurblauwe hemel of bij een tapasbordje. Het moet een beetje spoken. Dood en verderf hebben altijd een schaduw geworpen over Swerts’ platen: op Weg (2010) stond het verlies van jeugdvrienden en -liefdes centraal, Anatomie van de melancholie (2012) was ‘een studie van de schoonheid van vergankelijkheid’ en Schaduwland (2016) een postapocalyptisch conceptalbum. Die fascinatie voor het morbide zet zich door op Oud zeer, geïnspireerd door begraafplaatsen en grafschriften. In zijn gekende, zich tussen verstild neoklassiek en minimalistische pianopop nestelende stijl buigt Swerts prevelend het hoofd bij verlies en troost. Laat uw hart beroeren.