Net zoals in de film American Beauty en de tv-serie Six Feet Under keilt scenarist Alan Ball ook in zijn regiedebuut heilige huisjes omver. Towelhead draait immers om de lotgevallen van een Amerikaans-Libanees tienermeisje dat op alle mogelijke manieren belaagd wordt.
In ‘Towelhead’ doorbreek je opnieuw het ene taboe na het andere. Word je het nooit moe om de goegemeente te choqueren?
Alan Ball: (Buldert het uit) Jan Modaal moet zoveel mogelijk uitgedaagd worden. Hij leidt een braaf leventje zonder prikkels en dommelt zachtjes in. Dat is het ergste wat onze samenleving kan overkomen. Op zulke momenten dreigt elke vorm van maatschappelijke vooruitgang te stoppen. Net daarom is het luiden van de morele alarmbel mijn godverdomde plicht.
Een voorbijvliegend plastic zakje inspireerde je tot ‘American Beauty’. Wat zette je aan tot het maken van ‘Towelhead’?
Ball: Simpel: het fantastische boek van Alicia Erian waarop ik mijn scenario baseerde. Toen ik het las, voelde ik duizend verschillende dingen. Het verhaal daagde me uit, entertainde me en stemde me hoopvol. De personages bleven me maar verbazen. Zoiets opmerkelijks móést ik wel verfilmen.
Toch kostte het je bloed, zweet en tranen om de film in de Amerikaanse zalen te krijgen.
Ball: De prent ging twee jaar geleden op het Filmfestival van Toronto in première. Daar kocht Warner Independent de distributierechten voor de Verenigde Staten, en toen begon de ellende. De ‘ suits‘ stelden de release steeds opnieuw uit. Eerst maakten ze me wijs dat het om marketingredenen ging, maar later bleek dat ze verveeld zaten met de titel. Het klopt dat ‘ towelhead‘ een racistische term is waarmee onverdraagzame Amerikanen hun Arabische medemens beledigen. Maar de film gaat net over die intolerantie! Gelukkig kon ik hen overtuigen dat hun alternatieve titel – Nothing Is Private – ongelooflijk idioot klonk.
Verbaasde het je dan niet dat de strenge Amerikaanse filmkeuring niet moeilijk deed?
Ball: We hebben het spel slim gespeeld. Nog voor we een seconde gedraaid hadden, zijn we met hen aan tafel gaan zitten. Hoewel de film rond de eerste seksuele stappen van een tienermeisje draait, was het niet onze bedoeling om een bioscoopfestijn voor pedofielen in te blikken. Toen we dat duidelijk hadden gemaakt, lieten ze ons met rust.
Het valt op dat in al je projecten pedofielen opduiken.
Ball: Ik ben zelf misbruikt tijdens mijn kinderjaren, en zoiets laat zijn sporen na. Pedofielen hebben me dan ook altijd mateloos geïntrigeerd: ik wil hun daden allesbehalve goedpraten, maar ik blijf mijn uiterste best doen om hen te begrijpen. Nog interessanter vind ik de levenswandel van hun slachtoffers. Natuurlijk zijn ze getekend voor het leven, maar vaak zie je dat ze sterker uit de strijd komen. Dat verklaart ineens waarom boeddhisme de enige godsdienst is die me iet of wat boeit. Die religie leert immers dat het leven een reis vol obstakels is, maar dat je ondanks alle verwikkelingen te allen tijde baas over je eindbestemming blijft.
Door Steven Tuffin
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier