JOLLY GOOD DRAMA – Cream was méér dan Eric Clapton, ook de geachte Jack Bruce zong en baste bij de supergroep. Wat die man in zijn 65 ándere levensjaren heeft uitgericht, leert u uit deze biografie.

Harry Shapiro, Jawbone, 319 blz., euro20

In tegenstelling tot wat de geschiedenis ervan maakt, was het supertrio Cream níét de groep van Eric Clapton, maar die van Jack Bruce. Hé, ho, dat mógen we schrijven, want Clapton heeft het tenslotte zelf gezegd – al voegde hij er in één adem toch een verontschuldiging aan drummer Ginger Baker aan toe. De meester-gitarist heeft geleerd wel uit te kijken. Met Baker en Bruce zat hij tussen 1965 en 1967 immers met twee van de grootste kemphanen uit de populaire muziek opgescheept. Zo vulkanisch is die relatie tot op vandaag, dat Baker nog altijd niet kan verkroppen dat uitgerekend zijn aartsrivaal ooit zijn leven redde na een overdosis heroïne.

Toonde Baker zich in zijn autobiografie Hellraiser (2009) nog van zijn gekende malicieuze kant, dan bleef Jack Bruce tijdens de talloze gesprekken met auteur Harry Shapiro opvallend gereserveerd. Wat heeft nu eigenlijk gemaakt dat die twee elkaar evenzeer respecteren als hartgrondig haten, al van toen ze begin jaren 60 samenspeelden in Alexis Korners Blues Incorporated? ‘De ene vond altijd dat de andere te luid speelde’, meldt dit boek op lijzige toon. Duh.

Weinig vuurwerk dus in het hoofdstuk over Cream, maar gelukkig levert het verdere carrièreoverzicht van de Schot bij momenten wél lezenswaardige kopij op. Jack Bruce stamt uit de tijd dat rock zichzelf opblies tot die decadente karikatuur waar zoveel jonge bandjes nu met een combinatie van afgunst en ongeloof naar staan te gapen. Zo schafte hij zich een eiland aan waar hij zelden verbleef. Hij richtte ook een groep op (West Bruce & Laing) waarmee hij op tournee in de eerste plaats wilde scoren – zij het dan niet in de muzikale betekenis. En met het kapitaal dat hij er als typische muzikant van zijn generatie heeft doorgesnoven, -gespoten en -gezopen, had hij vandaag wellicht Griekenland kunnen kopen.

Dergelijke uitwassen laten zich nog afdoen als jolly good fun, maar dat geldt niet voor de vele dramatische gebeurtenissen die het leven van Bruce evenzeer hebben bepaald: het opstappen van ex-Stonesgitarist Mick Taylor uit zijn groep, wat hem in een verlammende depressie deed belanden; de dood van zijn zoon Jo Bruce, op dat moment lid van het bejubelde Afro Celt Sound System; en ook zijn haast traumatische levertransplantatie, die nota bene door een Belgische arts werd uitgevoerd.

Jack Bruce Composing Himself werpt veel welkom licht op een van de grootsten van de elektrische bas. Maar misschien nog net niet genoeg.

KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content