Neem plaats op het puntje van uw stoel: undercoveragent Jack Bauer stort zich voor de vijfde keer in een bloedstollend avontuur dat zowel zijn als uw zenuwen weer 24 uur zwaar op de proef zal stellen, en hij denkt nog lang niet aan zijn pensioen. Kiefer Sutherland over folteren voor de goede zaak en pijlen in zijn achterwerk: ‘We lachen wat af op de set!’

Kiefer Sutherland straalt als hij het Mondrian Hotel in Beverly Hills binnenloopt. Hij beleeft dan ook de tijd van zijn leven, nu hij eindelijk de erkenning krijgt die hij al lang verdient. In 2006 nam hij een Emmy in ontvangst voor zijn hoofdrol in seizoen vijf van de tv-serie 24, een jaargang die in de Verenigde Staten bovendien een stuk beter scoorde dan de voorgaande. Voor wie de voorbije vijf jaar op een andere planeet woonde: 24 bestaat elk seizoen uit – quiz mee en win 100 gram plutonium – 24 afleveringen van één uur die samen een dag in het leven vormen van ene Jack Bauer, een undercoveragent die de Verenigde Staten – ondanks de meest onwaarschijnlijke tegenslagen – weet te behoeden voor virussen, politieke moorden, atoombommen en gekken. En dat bekoopt hij zelfs met zijn leven, of toch bijna: bij het einde van reeks vier moest de man immers zijn eigen dood veinzen, om uit de handen te blijven van zijn vijanden in binnen- en buitenland. Maar niet getreurd: zelfs vanuit het zogenaamde hiernamaals kan hij de wereld redden, bewijst Bauer in seizoen vijf.

Na vijf seizoenen is de vraag vooral: hoeveel ‘malchance’ kan iemand hebben zonder dat het belachelijk wordt?

Kiefer Sutherland: Dat zal het publiek ons snel genoeg laten weten. Vijf keer 24 uren vol brute pech is duidelijk oké, en nu gaan we er zelfs zes van proberen te maken (het zesde seizoen van ’24’ gaat volgende week van start in de VS; nvdr.). We hebben er altijd heilig in geloofd dat het tijdsframe, die 24 aansluitende uren, de ster van de serie was. Dat tilt het thrillergenre op een nieuw niveau. Het zadelt je automatisch met meer angst op, je wordt er nerveus van: ‘O God, er zal nú iets moeten gebeuren, want ze hebben maar twee minuten meer.’ Het is dwingende, onontkoombare actie. Ik ga ermee door zolang het publiek het me toelaat. Maar ik denk dat de show mij zal overleven. Als ik nog even blijf, loop ik binnen de kortste keren met een wandelstok.

Heeft de wereld mensen zoals Jack Bauer nodig?

Sutherland: We hébben ze al. 24 is natuurlijk een fictiereeks, maar de rol van Jack Bauer is een ingekookte versie van het hele militaire gamma, van rechercheurs tot de Special Forces. Alle aspecten van zijn job worden in het echt wérkelijk gedaan, door mannen en vrouwen die zich kapotwerken. We horen allemaal de verhalen over wat er in de wereld gebeurt. En we mogen gelukkig zijn dat we níet te horen krijgen wat er niét gebeurt dankzij het werk van die mensen.

Volg je de politiek?

Sutherland: Fanatiek, ja. Niet alleen in functie van mijn job; in de wereld waarin we leven kún je gewoon niet anders. Als je de politiek niet volgt, ben je ontzettend onverantwoordelijk bezig. Dat is zo gevaarlijk. In de jaren ’50 ging het waanzinnig goed met de economie. De mensen gingen lekker achterover leunen, en schoten wakker in de sixties, wellicht de meest politiek geëngageerde periode uit onze geschiedenis. We hebben net weer zo’n luwte gehad waarin mensen zelfgenoegzaam in hun eigen navel zaten te pulken. Daar komen weer woelige tijden van. Je moét de politiek volgen.

Het publiek heeft er blijkbaar geen moeite mee dat Jack foltertechnieken gebruikt om zijn doel te bereiken. Ondertussen woedt wel een vlammend debat over wat aanvaardbaar is in de War on Terror. Vind je dat niet vreemd?

Sutherland: Het lijkt me essentieel dat het personage van Jack Bauer lijdt onder zijn daden – ik denk aan de moord op Chapelle, of de folterscènes. Elke keer weer sterft er een stukje van hem. Hij haat zichzelf erom, maar mensen appreciëren dat hij door de bureaucratie heen weet te breken en zijn doel bereikt. Hoe vaak zie je in echte rechtszaken niet hoe voor de hand liggende cases totaal ontsporen? En alweer, vergeet niet dat dit een tv-serie is. Ik wil op geen enkele manier gezegd hebben dat we ons rechtssysteem en onze burgerlijke vrijheden op de helling moeten zetten.

Durft iemand op de set ooit te lachen om al die ellende?

Sutherland: O ja. We lachen wat af, echte galgenhumor. Er was een scène waarbij ik de muur van een Chinese ambassade moest beklimmen. Het pijlpistool dat ik bij me had, viel in het donker uit de holster en ging af. Het was geen pijl met een stalen punt, maar verdomme, dat ding schoot recht in mijn gat terwijl ik halverwege die muur hing. Gelachen! Zo zijn er al zoveel dingen fout gelopen. We denken eraan om een persiflage op 24 uit te brengen, maar dan met de echte acteurs van de serie. Dat zou erg geestig zijn.

Welke dag in je leven komt het dichtst in de buurt van een dag in ’24’?

Sutherland: Spaar me daarvan! Misschien de dag dat mijn dochter werd geboren. Ik was Young Guns aan het draaien, en plots kreeg mijn vrouw vroeger dan gepland én aan de andere kant van het land weeën. Ik zat op een paard, klaar om iemand af te knallen, en toen kwam het nieuws. Ze trokken me van die knol, hesen me in andere kleren en duwden me op een vliegtuig naar LA. Ik kwam net op tijd. Dat is de race van mijn leven geweest. Er zat nog opgedroogd filmbloed op mijn gezicht toen ik er aankwam. Toen ik het ziekenhuis binnenliep, dachten ze dat ik mijn oor moest laten aannaaien, terwijl ik gewoon de kraamkliniek zocht.

’24’ is het succesvolste project dat je ooit hebt gedaan. Wat doet dat met een mens?

Sutherland: Het is dikke fun om Amerika op 24 uur te redden. Het is een geweldig personage om te spelen, en hij ligt me heel na aan het hart. Als kijker heb ik dit altijd een fantastisch genre gevonden. Ik voélde dat er een publiek voor zou bestaan (grijnst breed). Al was het oorspronkelijke scenario iets helemaal anders dan wat jij en ik nu kennen. Het was zo’n project waarvan je wist: ofwel lukt het, ofwel wordt het een stinker. We hebben verschrikkelijk veel geluk gehad. Laten we niet onnozel doen: 24 heeft mij een nieuwe kans gegeven.

Ben je veranderd sinds de serie begon?

Sutherland: Ik heb vooral moeten leren om me er niet aan vast te klampen. Er is een tijd geweest dat 24 mijn leven domineerde. Het bepaalde of ik me goed of slecht voelde. Dat is een heel gevaarlijke situatie. Als je je eigenwaarde aan je werk ontleent, ben je niets meer als ze het van je afnemen.

Vind je het niet vervelend dat je te eeuwigen dage als Jack Bauer bekend zult staan?

Sutherland: Daar lig ik niet van wakker. Ik heb een veertigtal films gemaakt vóór 24. Tien daarvan waren kaskrakers die nog niet vergeten zijn. Maar als mensen me willen herinneren als ‘die van 24′, kan ik daar best mee leven.

Was de schaduw van je vader, Donald Sutherland, een zware last toen je begon te acteren?

Sutherland: Die van mijn beide ouders! (ook Kiefers moeder Shirley Douglas is actrice, nvdr.) Ik ging zowat door de grond toen ik hen over mijn plannen vertelde, vooral omdat ze ook nog eens zo goed waren in wat ze deden. Waarschijnlijk is dat wel de reden geweest waarom ik destijds van huis ben weggelopen. Maar ik wist al vroeg dat ik wilde acteren: toen ik op mijn elfde meespeelde in een toneelstuk, Throne of Straw, in het Odyssey Theatre in Los Angeles. Op dat moment werd het me duidelijk dat acteren me meer plezier bezorgde dan om het even wat in het leven.

Is het een vloek of een zegen om een kind van Hollywoodouders te zijn?

Sutherland: Een zegen, heel zeker. Mijn ouders waren echt wel voorbeelden, aan wie ik ook zag dat er zowel ups als downs zouden zijn. Ik was dus een beetje voorbereid toen de down kwam, en ik wist dat het niet het einde van de wereld was. Vergelijk het met meegesleurd worden door een golf. Als je je er niet tegen verzet, zal de golf je wel weer uitspuwen.

Hoe ga je om met roem?

Sutherland: Ik kom gewoon buiten. Ik word al twintig jaar herkend, voor mij maakt het geen verschil meer. Doorgaans zijn de mensen aardig voor me. Zelfs ten tijde van De Scheiding (met zijn gewezen verloofde Julia Ro- berts; nvdr. ). Ik durfde toen nauwelijks naar de markt te gaan omdat ik dacht dat mensen me een klootzak zouden vinden. Maar wat bleek? Wildvreemden kwamen naar me toe en zeiden: ‘Wat erg, man. Gaat het wel met je?’ Het is natuurlijk ook leuk dat mensen me nu aanklampen over een reeks die vandaag loopt, in plaats van me te komen zeggen hoe cool die film was die ik in de jaren ’80 heb gemaakt.

Gedraag je je anders als je weet dat je herkend wordt?

Sutherland: Nee. Mensen roddelen, dat hoort bij de stiel, punt. Ik word betaald om met de roddels om te gaan. En ik héb ook wel genoeg stommiteiten begaan om de tabloids mee te vullen. Als ze schande van me spreken, hebben ze meestal gelijk. (schatert)

De hoofdrolspelers van ’24’ sterven aan de lopende band. Waarom maken jullie zoveel sterke personages af?

Sutherland: We moeten gewoon realistisch blijven en doen wat het beste is voor de serie. Maar het doet je als acteur telkens weer pijn als je afscheid moet nemen van collega’s bij wie je je op je gemak voelt.

Bent je niet bang dat Jack Bauer er een dezer ook aan moet geloven?

Sutherland: Het is geen kwestie van bang zijn, hij gààt eraan. Het is alleen een kwestie van het juiste moment en de juiste aanleiding te vinden. De basis van de serie, die 24 uren, kan nog een hele tijd mee.

En dan wordt u gewoon producer?

Sutherland: Daar zou ik graag bij betrokken zijn, ja.

Komt er ooit een film van ’24’?

Sutherland: Yep, daar wordt aan gewerkt. Ik wil niets liever. Het grote probleem is het script. Telkens als iemand een fantastisch idee kreeg voor een film, werd het opgepikt voor episode 18 of zo. Het moeilijkste is dat we 24 uren in een film van twee uren moeten krijgen. De eerste ‘episode’ die niet in real time wordt gemaakt, dus.

Wat ik nog het spannendst vind, is dat we de film gaan draaien terwijl de serie nog loopt. Iedereen vergelijkt dit project met X-Files: The Movie, maar die serie was voorbij toen de film uitkwam – tenminste, David Duchovny had er allang genoeg van. Ik ben ervan overtuigd dat de film en de serie naast elkaar kunnen bestaan. De personages kunnen totaal verschillen. En dan krijg je een totaal nieuwe dynamiek.

Klopt het dat u eigenlijk een computeranalfabeet bent?

Sutherland: Euh, computer? Ik schrijf mijn brieven met een balpen, mevrouw.

’24’ seizoen 5

Vanaf 7/1 elke zondag – 20.50 Kanaaltwee

*www.FOCUSknack.be

Onze besprekingen van de eerste vier seizoenen van ’24’.

Door Pam Baker