IVO VICTORIA

© GF©Katerina Plevkova

1 Je lijkt bezorgd over de toenemende militarisering van onze maatschappij?

IVO VICTORIA: De vonk die het boek leven gaf, sprong over tijdens een vriendenbezoek. Die mensen hadden een zoon van een jaar of zeventien met wie het niet zo goed ging. Ik had hen al een tijdje niet meer gezien, dus vroeg ik hoe het met hem was. De moeder antwoordde heel opgewekt: ‘Heel goed, hij heeft nu een geweer.’ Er was in die periode veel te doen over vertrekkende Syriëstrijders. Dit was iets heel anders, besefte ik. Dit was gewoon een blanke, autochtone jongen die het goed had. Waar wilde hij voor vechten? Oorlog is fictie geworden voor ons, maar blijkbaar hebben we nood aan die fictie. Dus gaan we oorlogje spelen. Dat zegt veel over de machteloosheid die veel mensen vandaag voelen, in het licht van de recente aanslagen en zo.

2 Volgens Nederlands politicus Geert Wilders moeten we ons verzetten tegen de islam. De Franse president Hollande zei dat we in oorlog zijn. Redenen genoeg toch om te vechten?

VICTORIA: Ik denk dat wij niet weten wat oorlog is. Op opiniepagina’s en sociale media ontstaan debatten waarbij het belangrijker lijkt de eigen positie te consolideren en vooral heel weinig bereidwilligheid aan de dag te leggen om open te staan voor andere meningen. Je positie verlaten wordt gezien als een nederlaag. Wat overblijft, is heel veel retoriek, interpretatie en mensen die moeite hebben om los te komen van wie ze zijn, om beslissingen te nemen of schuld te bekennen. Zij kunnen niet meer in beweging komen. Ik vind het verschrikkelijk hoe weinig mensen zichzelf nog openlijk in vraag durven te stellen. Liever beginnen ze een loopgravenoorlog. Over racisme, seksisme of islam wordt vandaag op een heel rare manier gediscussieerd.

3 Uiteindelijk is je boek toch hoopvol geworden. Geloof je in de toekomst?

VICTORIA: Billie kwam als personage al voor in mijn eerdere roman Gelukkig zijn we machteloos (2011). Daarin stond ze symbool voor echtheid, zuiverheid en hoop. Hier ligt ze het hele boek in coma en Seb verlangt naar haar echtheid, net als ik. Ik blijf inderdaad hoopvol. Mensen worden zich bewust van hun situatie en verenigen zich. Zelf ben ik bijvoorbeeld lid van Broodfonds, een aantal zelfstandigen die elkaar verzekeren door middel van kleine maandelijkse bijdragen. Er is op grotere schaal ook Ringland in Antwerpen, en er zijn de geefpleinen. Allemaal voorbeelden van mensen die zich verenigen en beseffen dat ze iets kunnen veranderen zonder de grote politiek. Ik geloof dat Billie nog wakker kan worden.

(M.V.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content