Interpol *

INTERPOL LOST DE ROL – New York City’s strakst in het pak zittende rockgroep loste drie knallers op rij. Die zegepraal kon niet blijven duren: hun vierde knalt vooral in de vangrail.

Interpol

rock

Soft Limit / V2

Het is een feit: bands die het voorprogramma van U2 hebben verzorgd, komen nadien met een bombastische plaat op de proppen. Of ze nu Snow Patrol, The Killers of Kings Of Leon heetten: allen voelden ze na zo’n gezamenlijke toer de onverklaarbare aandrang om hun muziek grootser te laten klinken, alsof matigheid hen plots een muzikaal zwaktebod leek.

Interpol trekt dit najaar de hort op met Bono en co. Met hun vierde, titelloze cd trillend in onze klamme handen, vroegen we ons koortsig af: zouden ze hun doemerige postpunk en weerbarstige rock noir alvast proactief op stadionleest hebben geschoeid? Afraid so. Zijn de nieuwe songs dan zo superieur dat ze die muzikale grootheidswaan kunnen vergoelijken? Te zelden.

Success is bijvoorbeeld een weinig gracieuze binnenkomer die zijn naam in het geheel niet waarmaakt, maar wel een matte indruk maakt. Ook Memory Serves klinkt te lijzig om langer dan een halve minuut te boeien, zeker wanneer Paul Banks schijnbaar onverschillig voor zich uit begint te wauwelen. Summer Well is gelukkig wél voorzien van een memorabele hook en hoort bij de vele twijfelgevallen op deze plaat: ofwel blijkt hij een groeier, ofwel blijkt hij toch ook niet méér dan die hook. Over naar Lights: dat lijkt ons in slaap te willen wiegen, maar pikt halverwege alsnog een meeslepende beat op. De song probéért tot een echte stamper aan te zwellen, maar strandt op een hopeloos repetitief refrein.

Hoogtepunt Barricade komt precies halfweg de plaat niets te vroeg. Een aanstekelijk ritme, een ricocherende gitaarlick en iets wat weg heeft van een knallende lasso: meer heeft een song niet nodig om ons naar het puntje van onze stoel te dwingen. Always Malaise (The Man I Am) is daarna even dubieus als zijn wankele titel doet vermoeden. Sure, er komt een catchy refrein in voorbij, maar de constructie van mechanische drums en interfererende vocalen verzuipt in de etherische synths – op deze plaat wel vaker pretbedervers van dienst. Zie ook Safe Without, dat van gitarist en muzikaal brein Daniel Kessler een fijne riedel meekrijgt, maar óók finaal wordt gesmoord door kitscherige keyboardklanken.

Try It On haalt het nipt op punten: na een verrassend frivole pianomelodie begeleidt een rollende drumroffel de song naar een krachtige apotheose. All of the Ways bevat dan weer maar de helft van de ingrediënten van een goede Interpolsong: de duistere sfeer, is er, maar niet de bij het nekvel grijpende melodie. Rest ons afsluiter The Undoing, waarvan de eerste drie minuten tot de beste van de hele plaat behoren, tót Paul Banks een woordje Spaans uitprobeert en onze laatste hoop op een Interpolklassieker alwéér door snerpende synths wordt verpest.

Kortom: of het nu komt door een gebrek aan frisse ideeën of de dwaalgedachte dat een breed uitwaaierend geluid alléén volstaat, de nieuwe Interpol gaat ten onder aan gezwollen keyboards en hopeloos repetitieve zang- en gitaarpartijen. Terwijl wij al genoeg IKEA-kastjes in elkaar hebben getimmerd om te weten dat het zelden loont om lang op dezelfde nagel te blijven slaan.

U wilt het nóg korter? De vierde van Interpol is een teleurstelling.

Download

Summer Well

Barricade

The Undoing

Vincent Byloo