Influencers
Op Internationale Vrouwendag kwamen in Chili een miljoen mensen op straat voor gelijkheid en rechtvaardigheid. In België liet een bekende advocaat weten dat #MeToo wat hem betrof was doorgeslagen. Vanaf nu zou hij geen vrouwen meer aannemen. Vier zond dan weer Influencers uit, een programma dat enkel en alleen een rimpeling veroorzaakte omdat Bart De Pauw er iets mee te maken had. ‘Het eerste programma van De Pauw maar dan zonder De Pauw sinds MeToo’, klonk het her en der vol verwachting en opwinding.
Je zou het als een middenvinger kunnen bekijken naar al die betogende vrouwen. Maar dan wel een slap en onbeduidend middenvingertje. Belegen, gedateerd en geforceerd, zo zou je Influencers in drie woorden kunnen omschrijven. O ja, ‘niet grappig’ mag daar ook nog bij. En misschien zelfs ‘een beetje tragisch’.
Het is een oerverhaal in de cultuurgeschiedenis. Het verhaal van de succesrijke mens die van zijn troon valt, rechtkrabbelt, de aandacht mist en droomt van een terugkeer door de grote poort. Niet door het over een andere boeg te gooien, maar door krampachtig het trucje te herhalen waarmee hij ooit harten en hoofden wist te bekoren. De underdog spelen, bijvoorbeeld. Of het onverdiende slachtoffer.
Waarom zou wat toen werkte, of waarvan iedereen beweerde dat het zo uniek en bijzonder was, nu niet meer werken? Zeker als je het in een eigentijds jasje wringt en daarbij rondtoetert dat de gevallen held achter de schermen van alles heeft gedaan zonder te preciseren wat dan wel. Oude wijn in nieuwe zakken. Niemand die het merkt. En wat is er meer eigentijds dan de mens die de huidplooien van zijn leven gladstrijkt op sociale media?
Lachen met mensen die zichzelf groter wanen dan ze zijn, dus. De Pauw is altijd al de man van de uitvergroting geweest. Maar te veel uitvergroting is toch een beetje als constipatie: ronduit vervelend en vreselijk irritant.
Rik Verheye als de vloggende bomma in het rusthuis die roept ‘het komt, het komt’ als de aantrekkelijke verpleger haar in een heimlichgreep houdt. Rik Verheye die als surrogaat van de Man van Melle bekende mensen stalkt. Stijn Steyaert die om onduidelijke redenen het meisje Debsy in haar villa in Brasschaat vertolkt en Picasso verwart met Pikachu. De zogenaamde ‘Entrepreneurs’ die vinden dat transgenders recht hebben op een eigen winkel omdat ze zich normaal moeten kunnen voelen. Ik kan nog even doorgaan, maar zo tenenkrullend en ongeïnspireerd is het allemaal.
Om het duidelijke gebrek aan humor en de overdaad aan slechte grappen af te dekken wordt ten slotte gretig in de verkleedkist gegraaid. Hyperactieve typetjes met rare pruiken, scheve smoelen, vreemde dialecten, al dan niet met een irritant stemgeluid. Je zou het vintage De Pauw kunnen noemen. Of gewoon gebrek aan inspiratie. Al is ook dit waar: zonder die zweem van medewerking van De Pauw aan dit programma had ik er ongetwijfeld geen woord aan vuilgemaakt. Influencers bewijzen alvast een ding: er bestaat geen slechte reclame. En dat is wat telt voor een commerciële zender. Missie geslaagd.
* Zondag 8/3, Vier
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier