INFINITY

Het Atomium liet een legertje multimediakunstenaars los in de bollen en pakt uit met het charmante Poème numérique.

ANTIVJ MET JOANIE LEMERCIER & VISUAL SYSTEM, 2013 GEZIEN OP ID#2013, POÈME NUMÉRIQUE, ATOMIUM, BRUSSEL, TOT 22/9

Het Atomium! Geef toe, er zijn saaiere plaatsen om naar kunst te kijken. Al gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat onze nationale glimmende trots niet bepaald een ideaal museum is. Door hun holle en industrieel ogende binnenkant zijn de bollen moeilijke tentoonstellingsruimtes, en spatieus zijn ze eigenlijk ook niet zo. Een lastige stek dus, waar menig artiest al wat tanden op heeft stukgebeten, maar wel spannend, en daar maakt de huidige ploeg handig gebruik van. De collectieven AntiVJ en Visual System, samen zestien man sterk, beschouwen de context als speelterrein en sneden een installatie op maat van een bol. Een inktduistere ruimte verandert er op de maat van een speciaal geschreven soundtrack in een bijzondere ervaring. Lampen flitsen razendsnel aan en uit, de ribben van de koepel sporen naar een middelpunt en ledlichtjes fonkelen als sterren aan de hemel. Een centrale, papierpropachtige bal wordt binnen de kortste keren een object from outer space en in een schijnbaar nutteloos gat wordt een lancering voor het een of ander supersonisch tuig gesuggereerd. Een beetje voorspelbaar is het misschien wel, al is deze Infinity ook exact wat je altijd al hoopte te zien in een van de negen bollen van het Atomium. Het in situ geconcipieerde werk is meeslepend en leuk, en een paar minuten lang – of zijn het seconden? – waan je je in een andere wereld.

Een verdieping lager is het collectief LAb(au) te gast met drie rastervormige installaties, toegespitst op kleur en beweging. Het drietal maakte zes jaar geleden een onvergetelijke indruk met Chrono Tower, een wonderlijk lichtspektakel op de Dexiatoren aan het Brusselse Rogierplein. Met behulp van meer dan vierduizend verlichte vensters verzorgde LAb(au) er toen een kleurenballet dat nachtenlang over de toren danste. De bijdragen op Poème numérique ogen minder sensationeel, maar beheerst als ze zijn vormen Chrono, Chroma en mOza1que een prima tegengewicht bij het flitsende Infinity.

Poème numérique, de titel van het geheel, verwijst naar een oude multimediadroom van Le Corbusier. Voor het Philipspaviljoen, een tentvormige betonconstructie opgericht voor de wereldtentoonstelling van Brussel in 1958, had de Franse architect een synthese van architectuur, klank en beeld in gedachten: le poème électronique. Hij bestelde muziek bij Edgard Varèse en kwam zelf met dia’s over de geschiedenis van de mensheid. Maar technisch liep van alles mis. Het totaalkunstwerk raakte niet gesynchroniseerd en de toeschouwers snapten er geen bal van. Uiteindelijk joeg Le Corbusier iedereen tegen zich in het harnas en werd het avantgardistische paviljoen opgeblazen. Een pittige verwijzing, die de makers enkel tot eer strekt.

ELS FIERS

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content