CANADA BOVEN. HET MUHKA RICHT ZIJN BLIK NAAR HET WESTEN, EN ZET IN ‘INTERTIDAL’ DE KUNSTSCENE VAN DE CANADESE STAD VANCOUVER IN DE KIJKER.

Intertidal: Vancouver Art & Artists

MUHKA

LEUVENSTRAAT 32 IN ANTWERPEN, TOT 26 FEBRUARI. WWW.MUHKA.BE

Volgens co-curator Dieter Roelstraete kunnen we nog wel wat leren van de Vancouverse scene, en dan vooral op het intellectuele front. Hij vindt dat wij Belgen kunstenaars beschouwen als idiots savants: geen al te snuggere dompelaars die desondanks over één of meer bijzondere vaardigheden beschikken. In de derde grootste stad van Canada hebben kunstenaars een beter imago, iets wat te maken heeft met het intellectueel discours dat er al jaren brandend gehouden wordt. Niet dat Vancouver een broeinest voor genieën is, maar ‘de kunstenaar’ wordt er alvast niet beschouwd als een soort Forrest Gump die per toeval met een penseel overweg kan. Volgens Scott Watson, de Canandese curator van Intertidal, zijn veel Vancouverse artiesten ook kunsthistoricus. Ze koppelen theorie aan praktijk en nemen tijd voor onderzoek, wat leidt tot een kunstproductie met enige diepgang. Vergeleken bij de Amerikaanse kunst staat de Canadese ‘minder in dienst van de markt’, vindt Watson nog, al voegt hij eraan toe dat sommige gevestigde waarden best stevig in de markt liggen. Op de tentoonstelling is werk te zien van overwegend jongere kunstenaars: geen installaties waar je steil van achterover slaat, maar wel werk dat vrij consequent op een ernstig fundament rust.

De generatie die in de jaren tachtig piekte met conceptuele fotografie (Jeff Wall, Ken Lum, Ian Wallace) is present in een archiefluik. De intussen tot establishment uitgegroeide groep koos fotografie vanuit een onvrede met de conceptuele kunst. Volgens Watson zocht de groep naar een kunstvorm die maatschappelijk relevant was en discussie uitlokte, en die aanknoopte bij wat Baudelaire zei: dat kunstenaars het moderne leven moeten beschrijven. Dat laatste is ook bij de jongere generatie zichtbaar, zij het op een wat minder strikte manier. Zo vind je op Intertidal nog altijd veel fotografie, maar ook video-installaties en zelfs een streepje schilderkunst. Verwijzingen naar de hippiecultuur en een lading natuur-taferelen zorgen voor de couleur locale, en soms stuit je op een werk dat vlot uit de band springt. De verrassendste bijdrage is Downes Point van Judy Radul, een video-installatie met een merkwaardige, psychologische intensiteit. In een bos op een eilandje voor de kust van Vancouver zie je acteurs in de rij staan voor een auditie. Een regisseur geeft bizarre instructies en keurt continu kandidaten af. Door de slaafse gehoorzaamheid van de acteurs, en doordat de vertoning in een bos plaatsvindt, draait de film uit op een surreëel, meeslepend raadsel. Iets vergelijkbaars vind je ook in de foto’s van de Vancouverse grootheid Jeff Wall. Zijn stempel staat overigens wel meer op de kunst van de jongere garde, maar op Intertidal vind je hem nauwelijks terug. Te drukke agenda schijnt het, waardoor de kunstvriendelijke Canadese temperatuur meteen weer een paar graden zakt.

Els Fiers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content