Mark Seliger? De kans dat u ooit van hem hoorde is klein, de kans dat u nooit een foto van hem zag nOg veel kleiner. Als celebrityfotograaf voor onder meer Rolling Stone, Vanity Fair en Vogue portretteerde de 46-jarige New Yorker werkelijk alle groten der aarde. Normaal gezien laat hij zijn uitzonderlijke foto’s voor zich spreken, maar voor Focus Knack maakte hij graag een uitzondering.

MARK SELIGER – ‘PLATINUMS’

Tot 19/4 in de Young Gallery, Waterloosesteenweg 1485, Brussel, van dinsdag tot zaterdag van 10 u tot 18 u. De ingang is gratis. % 02 374 07 04 of www.younggalleryphoto.com.

MARK SELIGER – ‘RETROSPECTIVE’

Van 20/3 tot 29/5 op het Internationaal Fotofestival Knokke-Heist in Scharpoord, Meerlaan 32, Knokke. Op weekdagen van 10 u tot 19 u, weekends en vakantiedagen van 14 u tot 18 u a 4 û 8. % 050 63 04 30 of www.fotofestival.be.

Drea DeMatteo heeft een geweldig kontje. Zonder concurrentie het mooiste kontje van de Verenigde Staten en misschien wel het mooiste van de hele wereld. Van zo’n mooi kontje een foto van nemen is op zich geen kunst: klikken en klaar. De voornaamste moeilijkheid is om het op zo’n manier te doen dat het niet vulgair of – omgekeerd – serieus wordt. Het moet een viering zijn van de sensualiteit; een verheerlijking van de vrouwelijke schoonheid. Voor deze foto beeldde ik me in dat ik de grootste DeMatteo-fan was die hier op aarde rondloopt. Ik probeerde me voor te stellen welk beeld van haar me zou raken en bij welk beeld ik het meest in verrukking zou staan. Ik suggereerde haar een paar poses en outfits, en aangezien we al een paar shoots gedaan hadden, stond ze voor zowat alles open. We zijn ook alle twee uit New York en dat schept een band. Toch blijft het bij dit soort fotoshoots op eieren lopen. Een verkeerd woord, een verkeerd getimed voorstel, en je model klapt helemaal dicht of gaat luid gillend lopen. Een tip voor beginners: gebruik nooit – never ever – de woorden ‘slipje’ of ‘broekje’. Spreek altijd over lingerie. (lacht)

Steven Tyler van Aerosmith is een droom van een model. Sympathiek, meegaand, altijd te vinden voor een grappig idee… Geweldige kerel. Voor deze foto liet ik me inspireren op het shirt dat hij droeg de dag van de shoot, met een gehaakt spinnenweb. Ik belde een spinnenverzamelaar en vroeg hem om zijn mooiste exemplaar naar het Chelsea Hotel te brengen. Het bleek deze tarantella: een joekel van een spin, maar wel ongelooflijk tam. Steven had er helemaal geen probleem mee om ‘m over zijn gezicht te laten kruipen. Ik heb ‘m expliciet moeten vragen om te doen alsof hij schrik had – bij mijn weten vroeg hij zelfs niet eens of het beest al dan niet giftig was. De shoot zat er ook in één-twee-drie op: een paar keer afdrukken en gedaan. Het bewijs dat voor een leuke foto één goede inval kan volstaan.

Ik had de fotoshoot met Red Hot Chili Peppers tot in de puntjes voorbereid, maar het resultaat was helemaal anders dan ik had gedacht. Vooraf had ik met de groep afgesproken dat ze zich helemaal in het rood zouden schilderen voor de cover van Rolling Stone. Maar eenmaal op de set in Los Angeles hadden ze daar totaal geen zin in en stelden ze voor om ‘gewoon’ uit de kleren te gaan. In het begin van mijn carrière zou ik daar een probleem van gemaakt hebben – toen waren het mijn foto’s en mijn ideeën. Maar met ouder worden, ben ik gaan beseffen dat foto’s uitsluitend draaien om diegenen die erop staan. Met mensen als Anthony Kiedis en Flea is dat natuurlijk geen probleem. Zodra die voor een lens staan, schakelen ze in Red Hot Chili Peppers-mode en krijg je altijd geweldige beelden. Héél dankbare groep om te fotograferen.

Met Brad Pitt heb ik een speciale band. We zijn min of meer tezelfdertijd begonnen en één van mijn eerste celebrityfoto’s was er één van hem. Ik zie ons nog samen zitten op die eerste shoot: twee jonge honden die een kans kregen om hun jeugddroom waar te maken, en allebei ver-schrik-ke-lijk hard hun best deden. (lacht) Deze foto heb ik genomen in Palm Springs, ten tijde van The Fight Club. Brad zélf kwam met het idee aanzetten om een kleedje aan te trekken – bij hem gebeuren maar weinig dingen per toeval, het is iemand die alles zorgvuldig plant en overdenkt. Het leuke aan Brad is ook dat hij een heel esthetisch oog heeft. Toen hij zichzelf in de spiegel bekeek met het kleedje, zei hij: ‘Het heeft nog een extraatje nodig, dat het een beetje dreigend maakt.’ En zo kwamen we samen op die handschoen, die asbak en die sigaret. Als je hem bezig ziet op een fotoshoot, begrijp je waarom hij zo’n goed acteur is. Hij is zich niet alleen bewust van de camera, hij dénkt voor de camera.

Toen ik deze foto nam van Sean Penn, was ik volop bezig aan een boek over de holocaust. (When They Came To Take My Dead: Voices Of The Holocaust; nvdr.) Zoals je kan afleiden uit mijn naam heb ik een joodse achtergrond – onnodig te vertellen dat ik héél erg onder de indruk was. Voor de shoot toonde ik Sean wat foto’s uit het boek en samen besloten we om van hem een gelijkaardig portret te maken. Zwart-wit, van heel dichtbij, tijdloos, simpel en dramatisch. De getormenteerde blik in zijn ogen is niet geacteerd. Hij had net Dead Man Walking gedaan en dat zat ‘m nog in de kleren, en bovendien had hij op dat moment een hele hoop privé-problemen. Zo’n sprekende blik kunnen vastleggen is de droom van elke fotograaf, maar eigenlijk is het de verdienste van het model. Pas als iemand zich voor je lens emotioneel binnenstebuiten durft te keren, kan je dit soort foto’s maken.

Dit is de allereerste foto die ik van Mick Jagger nam. Het idee was om er een iconografisch portret van te maken, zoals je er in musea ziet hangen: ‘Mick Jagger. Zanger van The Rolling Stones. Uitvinder van de Blues Rock’. Met geboorte- en sterfdatum, je begrijpt wel wat ik bedoel. Eigenlijk maakt deze foto deel uit van een tweeluik, want ik heb er een gelijkaardige van Keith Richards. Wat me zo aanspreekt, is dat er een soort aristocratische grandeur van afstraalt. De scherpe trekken, de strenge blik, de blinkende zwarte rolkraagtrui: je ziet dat Mick Jagger altijd al Sir Mick Jagger is geweest, lang voor er van zijn adellijke titel sprake was (in 2003 werd Jagger door Prince Charles in de adelstand verheven; nvdr.). Op de één of andere manier is dit ook een portret dat beter wordt met de jaren. Naarmate het historische belang van de Rolling Stones duidelijker wordt, neemt de iconische waarde van deze foto ook toe.

Deze foto van Julia Roberts maakt deel uit van de In My Stairwell-serie: een reeks foto’s van beroemdheden in mijn atelier in New York. Ik kwam op het idee toen ik acht jaar geleden een oud pakhuis kocht, om er mijn studio te vestigen. Bij de verbouwingswerken vonden we een paardenlift in een koker met een glazen plafond dat in geen honderd jaar gewassen was. Maar de lichtinval was zo speciaal, dat ik er meteen een trappenhal liet installeren om er te kunnen fotograferen. Voor mijn Stairwell Series nodig ik mensen uit die ik bewonder omdat ze ongelooflijke dingen verwezenlijkt hebben. Ik zie het als een soort documentation of greatness. De pose van Julia Roberts is heel speciaal: kwetsbaar, maar ook een tikkeltje vulgair. Het mooiste is dat ik het haar niet hoefde te vragen. Ze deed het spontaan.

Voor dit beeld van Tom Hanks liet ik me inspireren door Forrest Gump. Toen ik na die film de bioscoop buitenkwam, vroeg ik me af: ‘Speelt hij nu een randdebiel, een genie?’ En die vraag wou ik ook in deze foto leggen. Veel mensen denken dat het om een getrukeerde foto gaat, maar dat is niet zo. Er zat écht een chimpansee op Toms schoot – als je heel goed kijkt, zie je onderaan in beeld een stukje van zijn kruin. Eigenlijk is het een heel erg simpel beeld voor een heel complexe vraag. ‘Hebben wij mensen wérkelijk een superieure intelligentie, of zijn wij gewoon idiots savants?’ En het feit dat het precies Tom Hanks is die die vraag oproept, geeft het iets ironisch, want Tom is één van de intelligentste mensen die er in de Verenigde Staten rondlopen. Een genie, zowel op als naast de set.

Deze foto van Johnny Depp is heel filmisch: net een still uit één of ander historisch drama. Voor de shoot trokken we naar een oud huis in Parijs, zonder vastomlijnd idee. We zouden wel zien wat er gebeurde, en uiteindelijk gebeurde dit. Johnny die zijn hemd uittrok, een glas wijn uitschonk, een cigarillo opstak en achter de piano ging zitten. Wat dit beeld voor mij zo speciaal maakt, is dat het me herinnert aan een heel moeilijke periode. Mijn vriendin had het net uitgemaakt en ik was in een heel vreemde stemming – zo’n romantische, negentiende-eeuwse ‘de wereld is te klein voor mijn grote gevoelens’- mood. Op de één of andere manier kan je dat er ook wel aan zien, vind ik. Het is een foto van Johnny, maar hij vertelt mijn verhaal, zonder dat dat expliciet uitgesproken werd. Maar Johnny heeft een fenomenale emotionele intelligentie: typisch het soort mens dat feilloos stemmingen aanvoelt.

Jennifer Lopez heeft een vreselijke reputatie bij fotografen, maar zoals je kan zien, slaat die werkelijk nérgens op. (lacht) We hadden voordien al een paar keer samengewerkt en ik wist dat we allebei hetzelfde guilty pleasure hadden: televisieseries met amazones en she-warriors – dingen als Xena: Warrior Princess. Deze foto is één van de duurste die ik ooit genomen heb. Het duurde meer dan een maand om het decor te bouwen in mijn studio – we hadden zes verschillende settings – en daarna moesten we nog op zoek naar twee luipaarden en een betrouwbare trainer, want ik moest vrij tussen die dieren kunnen rondlopen. Jennifer zélf heeft niet tussen die luipaarden gelegen: dat was té gevaarlijk en dus onverzekerbaar. Maar ze heeft wel verschrikkelijk veel geduld gehad en daar zal ik haar eeuwig dankbaar voor zijn. Geen kans dat een andere fotograaf haar ooit nog zo ver zal krijgen en dus is deze foto voor mij een echte goudmijn.

Door Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content