In the Heights

Ongeacht of het buiten plenst of bloedheet is, in de bioscopen zomert het. Zeker in de zalen die In the Heights vertonen, een spetterende filmmusical die niet rust voor je opgevrolijkt een salsa mismeestert. De titel verwijst naar een wijk in Manhattan waar je zelfs geen verdwaalde toeristen tegenkomt en waar een relatief hechte gemeenschap van al dan niet legale eerste- en tweedegeneratie-immigranten uit landen zoals de Dominicaanse Republiek thuis is. Aan hun positivisme, ijver en knaldrang brengt het ene opmonterende of exuberante zang-en-dansnummer na het andere een ode. Salsa, hiphop, merengue en de typische musicalballades wisselen elkaar af in een hoog tempo. Het aantal personages is bijna niet te tellen, en elk heeft zijn kopzorg of belangrijke knoop door te hakken tijdens een hittegolf die een dagenlange uitval van het elektriciteitsnetwerk veroorzaakt. Een oma is bij gebrek aan eigen kinderen oma voor de hele buurt. De jonge, hardwerkende uitbater van een buurtwinkel heeft net genoeg bijeengespaard om een strandbar te beginnen in zijn land van oorsprong. Enzovoort. Het raamverhaal werkt voor geen meter, voor een goed verhaal zit je echt wel verkeerd en bij gebrek aan oorwurmen blijft de fiësta iets minder lang hangen dan verwacht. Maar dat merk je achteraf pas. Jon M. Chu, de regisseur die een hit had met Crazy Rich Asians, slaagt in zijn belangrijkste missie: een echte film maken van de onder de prijzen bedolven musical waarmee Lin-Manuel Miranda (zie ook Hamilton) Broadway deed bruisen van enthousiasme en diversiteit. Summer’s here.