Imarhan

Ook jonge honden moeten ooit op adem komen. De Algerijnse Toeareggroep Imarhan droeg op eerdere langspelers uitgebreid het smartelijke verlangen uit dat Toearegs ‘assouf’ noemen. Toch liet ze evenmin na haar woestijnfolk op te zwepen met forse rock. Nu het sextet aan de rand van de stad Tamanrasset en met zicht op de bergen een eigen opnameplek heeft gebouwd, graaft het onwillekeurig zijn wortels op. Akoestische gitaren en collectieve zang voeren de boventoon, ooit driftig uitgespeelde psych- of funkinvloeden worden subtieler verweven in liedjes over de schoonheid van het land maar ook over de pijn van onderdrukking. Welshman Gruff Rhys komt sympathiseren met een ode aan sterke thee en wel in zijn onontcijferbare moerstaal. Het past op een plaat over het behoud van culturele erfenis.