‘IK ZIT IN EEN AQUARIUM, EN JULLIE ZIJN DE VISSEN’
Met Carrie, Don Jon en nu ook What Maisie Knew is Julianne Moore dit najaar nauwelijks van het witte doek weg te branden, maar daarover hoor je ons niet mopperen. Op visite bij Indywood’s hottest redhead. ‘Ik kon me het einde van Short Cuts al niet meer herinneren. Vreselijk!’
Ze doet glossy magazines nog meer schitteren, maar is evenzeer vaste prik op de cover van cinefiele bladen, ze rijgt rollen aaneen in blockbusters én indiefilms, en sinds kort ligt haar ster te blinken op de Hollywood Walk of Fame. Julianne Moore is intussen 53. Terwijl de meeste actrices op die leeftijd richting bijrollen worden afgeserveerd, blijft zij geweldig in demand. De afgelopen maanden alleen al kon je haar bewonderen als het object van Joseph Gordon-Levitts begeerte in Don Jon en als knettergekke religieus-fanatieke moeder in Carrie. Onlangs bracht ze ook nog haar vierde kinderboek uit: My Mom Is a Foreigner, but Not to Me, een hommage aan alle Muttis van deze wereld, maar vooral ook aan haar eigen moeder, die van Schotse origine is en twee jaar geleden op 68-jarige leeftijd aan een embolie stierf.
Volgend jaar is ze te zien in de finale van de Hunger Games-franchise, maar eerst breidt ze haar catalogus van excentrieke moederrollen uit met What Maisie Knew, een losse adaptatie van de gelijknamige Henry Jamesroman uit 1897. In dat disfunctionelefamiliedrama van Scott McGehee en David Spiegel geeft Moore op angstaanjagende wijze gestalte aan Susanna, een egocentrisch kreng dat meer oog heeft voor haar rock-‘n-rollcarrière dan voor haar zesjarige dochter.
‘Wat me aantrok in dit project? Vooral dat het vlak bij mijn deur werd opgenomen’, lacht ze als we haar spreken in het Four Seasons Hotel in Beverly Hills. Het is een bovengemiddeld zonnige dag in LA, en Moore is al even bovengemiddeld uitgelaten. ‘Telkens als journalisten me interviewen, lijkt het alsof ik in een aquarium zit. En euh, jullie zijn de vissen.’
Moore is zelf moeder – dochter Liv (11) en zoon Caleb (15), met schrijver-regisseur Bart Freundlich -, maar ze vereenzelvigt zich niet met de moederrollen die ze speelt. ‘Tuurlijk maakt eender welke ervaring je meer bewust van de condition humaine, zeker als je zelf een relatie en kinderen hebt. Maar als acteur betreed je een fictieve wereld die geen enkel verband heeft met je eigen leven. Het is als een boek lezen: je wordt meegesleept in het verhaal van een schrijver. Ik maak graag de vergelijking met een schildpad. Rare metafoor misschien, maar het is alsof je tijdens de opnames van een film in een schelp kruipt, een soort framework waarbinnen je opereert. Zodra de opnames voorbij zijn, is het definitief gedaan. De film blijft voortbestaan, maar als persoon distantieer je je ervan.’
In die mate dat ze zich haar eigen carrière soms slechter herinnert dan het publiek. ‘Bepaalde passages kan ik me nog glashelder herinneren, andere komen door omstandigheden plots weer naar boven. Zo zat ik onlangs moederziel alleen thuis, en zapte ik per toeval naar het einde van Short Cuts. Die scène waarin Chris Penn het meisje met een steen doodmept: vreselijk! Wist ik niets meer van. De aardbevingsscène, waarin ik in een bubbelbad zat. Juist! Was ik al bijna vergeten.’
Hoe ze het acteervirus te pakken kreeg, herinnert ze zich wel nog duidelijk. ‘Op mijn zeventiende, op school in Frankfurt. Mijn dramacoach was erg ambitieus, liet ons kijken naar theaterstukken van Molière en films van Pasolini. Bovendien was zij de enige persoon die me ooit heeft gezegd dat actrice worden geen onbereikbare droom hoeft te zijn, nadat ze me had zien spelen in een toneelversie van Tartuffe. Een heuse inspiratiebron.’
Moore werd geboren in North Carolina, als dochter van een beroepsmilitair en een sociaal assistente. Nog voor haar achttiende was ze samen met haar broer en zus drieëntwintig keer van woonplaats veranderd. ‘Dat voortdurende rondreizen maakte me sociaal onzeker, maar ik leerde me wel heel snel aanpassen. Ik heb op negen verschillende scholen gezeten. En ik was een doodnormale leerling: ik ging braaf naar de les, haalde voorbeeldige resultaten en speelde in toneelstukken na de uren.’
Het staat in schril contrast met de personages die ze op het witte doek incarneert. Overspelige kunstenares (Short Cuts,1993), wraakzuchtige bitch (Safe, 2012), seventiespornoster (Boogie Nights, 1997), hitsige huisvrouw (Far from Heaven, 2002), incestueuze moeder (Savage Grace, 2007), lesbische moeder (The Kids Are All Right, 2010): Moore draait er haar hand niet voor om. Hollywood’s go-to adulteress noemde een website haar. Er valt iets voor te zeggen. Is er een rode draad te bespeuren in haar rollen? Intensiteit? Avontuur? Uit de band springen? Buiten de brave lijntjes kleuren? Ze ontkent categoriek. ‘Ik weet dat journalisten graag allerlei gelijkenissen zoeken, maar die zijn er niet. Ik vind dat je films oneer aandoet als je ze met elkaar vergelijkt. Elke film is een uniek product, een individuele belevenis, met telkens andere mensen om mee samen te werken.’
Maar inderdaad, geen vuurrood haartje op haar hoofd dat eraan denkt in herhaling te vallen. ‘Ik hou van variatie, me onderdompelen in verschillende narratieve werelden. Extreme emoties en relaties schrikken me niet af. Daarom gaan we tenslotte ook naar de film: om de meest diverse indrukken op te doen, de meest verschillende karakters geportretteerd te zien en op zoek te gaan naar that emotional experience.’
Waar ze zich tegenwoordig op focust? ‘Just keep on working, man! Een van de grootste geneugten van het ouder worden is dat je vrede leert te nemen met de positie waarin je je bevindt. Genieten van het moment, dat is voor mij momenteel het belangrijkste. Dat en mijn kinderen, mijn man, mijn job – en zelfs mijn verrekte hond.’
WHAT MAISIE KNEW
Vanaf 4/12 in de bioscoop.
DOOR ANDREAS ILEGEMS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier