Als producer dan wel muzikant roerde Gentenaar Jasper Maekelberg zich – onder veel meer – bij Warhaus, Bazart, Amongster en Marble Sounds, en loste hij een ep met zijn eigen band Faces on TV.
Al voor de zomer riep een deel van de pers je uit tot de revelatie van 2016. Geloof je doorgaans alles wat je in de krant leest?
JASPER MAEKELBERG: (lacht) Kun je dat ooit wel? Ik heb dit jaar veel gedaan waar ik trots op ben, dat klopt. Maar ik ben al lang bezig met producen en muziek maken. Alleen zijn er in 2016 toevallig nogal wat dingen aan de oppervlakte gekomen.
Wat probeerde je niet allemaal te verzoenen op je ep Traveling Blind: licht én donker, sfeer én diepgang, spontaniteit én raffinement. Ik stel mij er veel nachtelijk gewoel bij voor.
MAEKELBERG: Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben. Nu ben ik volle bak aan het schrijven voor het debuutalbum van Faces on TV. Ik voel dat dat een heel andere insteek zal krijgen, want ik ben alweer geëvolueerd, als songschrijver en als producer. Het verschil tussen mezelf producen of een andere band is de helderheid van de visie. Bij anderen weet ik van in het begin waar ik naartoe wil, bij mijn eigen muziek bestaat het gevaar dat ik het overzicht verlies. Aan die ep is soms een moeilijk denkproces voorafgegaan. Maar met de nieuwe nummers heb ik het gevoel dat die zichzelf zo’n beetje in een richting duwen.
Wat is je vuistregel wanneer je een plaat producet?
MAEKELBERG: Dat er een verhaal in zit dat je van begin tot einde wilt beleven. Zodat je het gevoel krijgt dat er iets is gezégd. Veel muziek is een product voor massaconsumptie geworden, vluchtig entertainment. Niemand neemt nog de tijd om echt te luisteren naar wat iemand te melden heeft. Doodzonde.
Over welk geluid van 2016 heb je je suf gepiekerd om er het fijne van te achterhalen?
MAEKELBERG: Die plaat van Bon Iver vind ik echt straf. Leren kennen tijdens een wandeling in een Zwitsers bergdorp, waar ik op tournee met Warhaus was beland. Ik heb ook zeer genoten van de nieuwe Radiohead terwijl ik ergens alleen op een hotelkamer zat.
Is dat ook wat je met je eigen werk wilt realiseren, zo’n one-on-one-binding?
MAEKELBERG: Dat individuele aspect vind ik belangrijk, ja. Ik ben niet zo’n fan van stadions of grote rockshows. Ik beslis dat ik nu naar een plaat luister, laat me allemaal gerust: met dat in het achterhoofd maak ik zelf muziek. Daarom zul je me er niet op betrappen dat ik grote meezingkoren inzet. Niet dat ik er helemaal vies van ben: dat nummer van Coldplay en Beyoncé, Hymn for the Weekend, is een guilty pleasure. Maar de muziek waar ik écht van hou, is het soort dat je op je eentje moet ontdekken.
Wat brengt 2017?
MAEKELBERG: Verder toeren met Warhaus, en er liggen ook nog wat producties op het schap. Maar de plaat met Faces on TV wordt de grootste opdracht. Ik heb onderweg heel wat songschetsen gemaakt in de mobilhome van Warhaus, waar ik een klein studiootje heb. Maar ik schrijf nu ook thuis. Daarvoor heb ik een stuk in mijn agenda afgebakend. Het is voor het eerst dat ik dat doe, en het is bevrijdend. Ik heb vroeger ook al veel neen gezegd, maar ik word er steeds beter in. (lacht)
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
