‘Ease your mind, ease your days’, bezweert Sioen zichzelf op zijn nieuwe plaat, en eerlijk: in zijn plaats zouden we óók een beetje zenuwachtig zijn. Deze week maakt de Gentse zanger-pianist zijn tweede plaat wereldkundig, met een showcase die live wordt doorgestraald naar twintig bioscopen in België, Nederland, Frankrijk, Duitsland én Spanje. Ter info: de enige groep die het hem ooit voordeed, was Korn.

Door Wouter Van Driessche Foto Charlie De Keersmaecker

‘EASE YOUR MIND’

UIT BIJ KEREMOS / LC MUSIC

‘CECI N’EST PAS UN FILM’

(SHOWCASE ‘EASE YOUR MIND’) OP 5/3 IN ALLE KINEPOLIS-ZALEN VAN HET LAND. INFO VIA WWW.SIOEN.NET

Een cliché om op temperatuur te komen: een tweede plaat opnemen is het ergste wat een groep kan overkomen.

Sioen: Dat kan misschien wel kloppen, maar voor ons ging dat totaal niet op. Ease Your Mind is er alleen maar gekomen omdat we er enorm veel zin in hadden. Puur financieel was het wellicht verstandiger geweest om nog een tijdje verder te touren met See You Naked – ook in het buitenland en zo – maar we voelden allemaal een ongelooflijke drang om nieuwe nummers op te nemen. ’t Was echt van moeten. (lacht)

Na een succesvol debuut trekken de meeste Belgische groepen naar het buitenland, om daar met een grote producer te werken. Jullie bleven braaf in Brussel, en huurden Denis Moulin in – de zoon van elektronicapionier Marc Moulin. Schrik om ontgoocheld te worden, zoals Daan, Novastar, Arid, Ashbury Faith et les autres?

Sioen: Niet echt, nee. Ik zie gewoon niet wat ik in het buitenland zou moeten gaan zoeken, want alles waarover ik schrijf, gebeurt hier. Ik krijg ook heel snel heimwee, zelfs al na een week op tournee. Als groepen naar het buitenland trekken, gaan ze vooral op zoek naar een internationaler geluid. Wij hebben dat opgevangen door een Amerikaanse mixer naar hier te halen: Eric Sarafin, die ook Ben Harper heeft gedaan. Vree wijze pee, maar wel op en top Amerikaans. De eerste keer dat ik ‘m heel beleefd een suggestie deed, viel hij keihard tegen me uit: ‘You think you’re a fucking artist or what?’ Bleek dat dat de manier was waarop hij zich in de Verenigde Staten moest laten gelden – toen hij mijn verschrikte blik zag, is hij zich nog uitgebreid komen excuseren.

‘Ease Your Mind’ wordt voorgesteld op een showcase die live wordt doorgestraald naar twintig bioscopen in vijf landen. Dat is op z’n zachtst gezegd on-Vlaams onbescheiden.

Sioen: Toen Tom (Keremos, Sioens manager; nvdr.) met het idee kwam aanzetten, moest ik ook wel even slikken: ‘ Fuck kerel, ben je zeker dat we dat wel kunnen maken?’ Maar hij zei me volkomen terecht: ‘Het feit alleen al dat we het voor elkaar gaan krijgen, bewijst dat het niet te hoog gegrepen is.’ Het is een groot verschil met See You Naked, die we bijna letterlijk zélf in de brievenbussen van journalisten gingen stoppen. (Ferm) Maar ik ben supertrots op deze plaat, en ik wéét dat ze zo’n grote release aankan.

Toen ik je afgelopen zomer voor het laatst sprak, lag ‘See You Naked’ net in de winkels in Zuid-Korea. Nog iets van gehoord?

Sioen: Helaas! De mensen die op mij werkten bij Rock Records Korea werden kort na de release ontslagen. Herstructureringen. Hun vervangers weten blijkbaar van niets: ‘Sioen? Nevel heald flom him, Sil.’(lacht)

Er zijn in elk geval 5000 exemplaren geperst, verspreid én betaald. Ik kan alleen maar hopen dat mensen ze spontaan uit de winkel zullen meenemen.

Ten tijde van ‘See You Naked’ maakten nogal wat recensenten zich vrolijk over je ‘Vlaamse Engels’. Op ‘Ease Your Mind’ valt daar nog weinig van te merken.

Sioen:De max, bedankt. Ik heb echt rekening gehouden met die kritiek. Uitspraaklessen gevolgd, Engelse boeken gelezen, mijn teksten laten verbeteren door een germanist… Ik wou écht niet dat iemand me dat verwijt nog kon maken. Ik was ook enorm opgelucht toen Eric me zei dat hij alles perfect verstond. Zijn enige opmerking was: ‘Af en toe wat Amerikaans en Engels Engels door elkaar.’ Maar daar kan ik best mee leven.

Nog iets wat opvalt: op de hoesfoto ben je weer nauwelijks te herkennen. Bewust?

Sioen: Nee, maar ik vind het wel mooi meegenomen. ’t Is mijn vriendin die voor die foto heeft gezorgd. De titel hebben we met sjortouw gemaakt, thuis op het parket. Héél erg KSA, maar wel een leuk contrast met de omvang van onze showcase.

De thema’s van je teksten zijn heel gevarieerd: een nieuw lief en wat daarbij zoal komt kijken, maar ook het rockerspensioen (‘Who Stole My Band?’) en de sleur van het nine-to-five-leven (‘Mi Corazón’) – twee dingen die héél ver van jouw bed staan.

Sioen:Who Stole My Band heb ik samen geschreven met Pieter-Jan De Smet – die had daar ervaring mee. (lachje) En Mi Corazón is opgedragen aan Musti, een vriend met wie ik een tijdje in een huis woonde. Vooral dat nine-to-five-gegeven intrigeert me wel, omdat veel van mijn vrienden intussen zijn beginnen werken. Ik vond het héél griezelig om te merken hoe sommigen daar compleet door verzuurden. ’s Ochtends met een pan tot tegen de grond aan het ontbijt, ’s avonds depressief met een pint voor tv. Verschrikkelijk.

Heb jij niet makkelijk praten? Toen je de soundtrack voor ‘Team Spirit II’ had gemaakt, hoorde ik van een insider: ‘Die hoeft zich een paar jaar geen zorgen te maken.’

Sioen: Een insider? Die zou dan toch beter moeten weten. Al wat er binnenkomt, wordt onmiddellijk terug in de groep geïnvesteerd. Nieuwe instrumenten, met verlies gaan touren in het buitenland… Zelf leef ik nog altijd van het strikte minimum en mocht dat niet zo zijn, dan zou ik het je óók zeggen.

Vind je het erg om zulke dingen over jezelf te horen?

Sioen: Goh, ik probeer daar de humor van in te zien. Onlangs was er nog zo’n gedoe, toen ze op Studio Brussel zeiden dat ik het refrein van EaseYour Mind gepikt had van Pinback. Terwijl: ik wist met moeite wie Pinback was, laat staan dat ik er een plaat van had! Zulke dingen horen er gewoon bij, zeker?

Welk aspect van je job zou je het makkelijkst kunnen missen?

Sioen: Bekend zijn, denk ik. Al bij al valt dat bij mij nog wel mee, maar het ‘Sioen-zijn’ is wel zeven dagen op zeven, vierentwintig uur op vierentwintig heel erg aanwezig. Een paar weken geleden ging ik naar een trouwfeest van een vriend, en hoorde ik iemand roepen: ‘Kijk daar: Sioen!’ Helemaal niet wijs, want het laatste wat ik op zo’n avond wil, is in het middelpunt van de belangstelling staan.

Vreemd: was jij niet degene die ‘op feestjes als eerste op de tafel stond te dansen’ omdat hij ‘redelijk veel aandacht nodig had’?

Sioen: Ja, maar op zulke momenten kies ik daar zélf voor. Idem als ik een optreden geef: dán vraag ik om aandacht en waardering. Maar op café of op een trouwfeest ligt dat anders. Dan wil ik niet dat mensen me komen zeggen hoe fantastisch ik wel ben, en hoeveel geluk ik wel heb. Ik weet, het klinkt ondankbaar, maar ik denk dan altijd aan metsers. Is er iemand die hen gaat zeggen: ‘ Waw, kerel, da huis da gij daar gemetst hebt, da is compleet de max. Da’s wa geschift hoe goe da gij kunt metsen.’ Ik denk het niet, hé. Raymond van het Groenewoud heeft daar ooit een fantastische tekst over geschreven, Zanger Zonder Meer. (Declameert)Ik ben een zanger zonder meer / Een die het liefst in ledigheid verkeert /… / U wilt dat ik mij als een god gedraag / Maar ik zie overal de hinderlaag. /… / Het hoeft voor mij niet groot of chique / Als het maar klikt met mijn publiek.’ Dat herken ik heel erg goed. Ik wil niet belangrijk zijn. Als zoon, vriend, broer en muzikant misschien nog wel, maar niet omdat ik een

Bekende Mens ben.

Krijg je veel fanmail?

Sioen: Niet overdreven veel. Het vreemdste zijn de verliefde meisjes: ‘Ik heb aan mijn lief gevraagd of ik met u naar bed mocht gaan. Hij vond het oké, maar dan wel alleen met u.’ (lacht) Er zijn er ook die vragen of ik niet één keertje gratis kan gaan optreden op hun verjaardagsfeestje. En we krijgen veel vragen voor partituren.

Antwoord je daar dan op?

Sioen: Als het over muziek gaat wel, in de mate van het mogelijke. Dat van die partituren hebben we intussen opgelost door een muziekboek uit te brengen: See You Naked. Heel vreemd om dat in muziekwinkels te zien liggen, tussen Coldplay en Norah Jones. (lachje) Onlangs vertelde mijn moeder me nog dat een neefje van haar vriendin piano was gaan spelen ‘om Sioen te worden’. En David Poltrock (toetsenist van Hooverphonic; nvdr.) zei me dat mijn nummers vaak gevraagd worden in zijn pianolessen. Dat vind ik dan wél weer de max, dat mensen zo geïnteresseerd zijn in mijn muziek.

Zélf schreef je in het fotoboek ‘Heroes’ een vreemd briefje naar Björk: ‘Ik kidnapte u uit een tankstation op weg naar Londen…’ Je had een cd

van haar gepikt?

Sioen: Een cassette, da’s minder erg. (lacht) Het was op schoolreis naar Londen, en in mijn klas hadden we een wedstrijd ‘om het meest dingen pieken‘. Ik was één van de betere: een cassette, een zonnebril, wat badges van bij Madame Tussaud, eten… En nooit betrapt, tot een of ander streberke alles ging overdragen aan de directeur.

Geschorst?

Sioen: Strafstudie, bij gebrek aan bewijzen. Ik was ook zo slim geweest om berouw te tonen: ‘Ik zou wel alles willen teruggeven, mijnheer de directeur, maar ik heb alleen Snickers en Marsen gestolen. Het eten in Engeland was zó verschrikkelijk slecht… Ik had honger.’

Ik heb nog even lesgegeven op je oude school. ‘Verschrikkelijk nerveus manneke’, was de indruk die je daar had nagelaten.

Sioen: Ik heb mijn best gedaan. (lacht) Op de KSA was dat trouwens mijn bijnaam: nerveuze kleine, en veel van mijn vrienden noemen me nog altijd zo. Nervous little one gaat daarover: de nerveuze diep in mij, die bij momenten nog steeds de bovenhand neemt.

Vorig jaar ging na de uitreiking van de Zamu Awards een promostand tegen de vlakte, en was jullie gitarist een tijdlang vermist. Met de rock-‘n-roll in Sioen zit het blijkbaar wel snor.

Sioen: We hebben onze momenten, ja, al gebeurt het evengoed dat we in onze camionette allemaal braaf mandarijntjes zitten te eten. Hét toppunt van rock-‘n-roll was toch toen we een paar weken geleden in Oostenrijk vastzaten in een sneeuwstorm, op weg naar een optreden in een skigebied. Uiteindelijk zijn ze ons moeten komen redden – niemand die wist hoe je sneeuwkettingen moest aanleggen. (lacht)

Back to business. Je label heeft onlangs subsidies gekregen, je manager heeft een assistente aangenomen, je hebt een aantal vaste begeleiders… Denk je nooit: véél te veel verantwoordelijkheid?

Sioen: Nee, maar ik ben me daar wel constant van bewust. Als ik stop, dan stopt het voor veel mensen, hé. En het ergste is: het zijn allemaal in de eerste plaats vrienden, en dan pas collega’s. Iets waar ik het bijvoorbeeld verschrikkelijk moeilijk mee heb, is ‘nee’ zeggen. Duidelijk maken: ‘Het is niet omdat ik deze maand twee avonden niets te doen heb, dat ik per definitie beschikbaar ben.’ Onlangs hebben we daar zwaar boel over gemaakt, maar uiteindelijk zijn we tot een compromis gekomen: maximum twaalf optredens per maand.

Voel je je daar dan schuldig over?

Sioen: Meer dan ik voor mezelf wil toegeven, denk ik. Maar anderzijds: als ik er onderdoor ga, of een degout krijg van mijn werk, is het ook gedaan, hé. Na See You Naked is er een tijd geweest dat ik werkelijk op alles ‘ja’ zei. Ik vond dat ook niet meer dan normaal, zeker als ik bedacht hoeveel tijd andere mensen in mij investeerden. Dingen weigeren om tijd voor mezelf te nemen of te rusten leek bijna ondankbaar. Plus: ik ben van nature iemand die op alles ‘ja’ zegt.

Om iedereen te vriend te houden?

Sioen: Ja, dat zit er héél diep in. Als ik vroeger het gevoel had dat iemand me gene wijzen vond, kon ik me daar echt ziek in maken. Dan was geen moeite me te veel om die persoon op betere gedachten te brengen. Met ouder worden heb ik ingezien dat dat niet werkt, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Een ‘fuck off’-attitude is nog niet voor morgen, ik heb het al moeilijk genoeg met ‘dank u, maar liever niet’.

In het dankwoord van ‘Ease Your Mind’ staan behalve je familie en entourage ook ‘James, Jason and Lars from Metallica’ en ‘Dimebag Darrell from Pantera’ – de gitarist die eind vorig jaar werd doodgeschoten.

Sioen: Dat komt van David (Bratzlavsky), onze gitarist: dat is een diehard-metalfan. Een paar weken geleden hebben we samen naar Some Kind Of Monster zitten kijken (de roemruchte documentaire over de opnames van Metallica’s jongste album St. Anger; nvdr). Ik had wel een vermoeden dat het superlullen waren, maar niet dat het zo erg was. Echt mega-grof, een van de ergste documentaires die ik ooit gezien heb.

Dingen herkend?

Sioen: Goh, het is zoals met Spinal Tap. Iederéén die in een rockgroep zit herkent dingen, alleen is het duizend keer uitvergroot. Wat me wel enorm verwonderd heeft, is dat gasten uit zo’n grote groep nog altijd compromissen moeten sluiten. Die scène waarin ze dik tegen hun goesting een radiospotje opnemen omdat ze anders riskeren om niet meer gedraaid te worden: ik dacht niet dat dat op dat niveau nog meespeelde.

Heb jij wel eens dingen tegen je zin gedaan?

Sioen: Zoals iedereen, zeker? Diep vanbinnen zijn we allemaal kleine zelfstandigen, hé? En eigenlijk heb ik daar geen moeite mee, en ben ik allang dankbaar voor de aandacht die ik krijg. Het enige wat ik nooit meer zou doen, is een cameraploeg toelaten in mijn huis. Eén keer heb ik dat gedaan voor Op De Man Af, een programma op Jimtv met Nina De Man. Héél sympathieke madam, héél sympathieke crew, alleen: toen ik achteraf mijn living op televisie zag, dacht ik ‘dit was erover, hier heeft behalve mijn vriendin en ik niemand zaken mee’.

Nog even naar Björk om af te sluiten: wat zou je doen mocht je iemand jouw cd zien stelen?

Sioen: Geen idee, eigenlijk. Ik denk dat ik het ergens wel flatterend zou vinden, en ik kan me niet voorstellen dat ik die persoon zou proberen tegen te houden. Ik heb zelfs al gekopieerde cd’s getekend – wél nadat ik op de hoes in koeien van letters ‘KOPEN!’ had geschreven. En trouwens: achteraf heb ik die cd van Björk nog gekocht. De cassette was kapot. (lacht)

Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content