De Ierse acteur Colin Farrell dook de voorbije drie jaar regelmatig op in prestigieuze films, maar met de spionagethriller ‘The Recruit’ scoort hij nu pas zijn eerste hit. Gesprek met de beroemdste ster van wie u nog nooit heeft gehoord.

‘The Recruit’ Vanaf 26/3 in de bioscoop.

‘Phone Booth’ Gepland voor 26/6.

‘Daredevil’ speelt momenteel in de zalen.

Het is hem dus eindelijk gelukt. En gelukkig maar, want het begon een beetje gênant te worden. Vijf keer op rij had Colin Farrell een kans gekregen in een Hollywoodproductie met enige standing, en evenveel keer liep het niet helemaal (of helemaal niet) zoals het hoorde. Dat Tigerland, het debuut van de nu 26-jarige Dubliner in de States, het grote publiek niet zou bereiken, lag nog in de lijn van de verwachtingen. Het ging tenslotte om een klein Vietnamdrama dat Joel Schumacher had gedraaid als rustpauze na een vermoeiende reeks blockbusters. Farrell maakte wel zo’n indruk als de rebelse soldaat Bozz dat hij prompt werd vergeleken met een jonge Nicholson of Brando. Het begin van een grote carrière, zo voorspelden de kenners. Daarna volgden echter twee serieuze flops (de Jesse James-actiekomedie American Outlaws en het WO2-drama Hart’s War met Bruce Willis) en een Spielbergfilm ( Minority Report) die onder de commerciële verwachtingen bleef. Tot overmaat van ramp werd de thriller Phone Booth (opnieuw van Joel Schumacher) te elfder ure uitgesteld omdat het verhaal over een man die in een telefooncel bedreigd wordt door een sluipschutter te veel nare herinneringen opriep aan recente gebeurtenissen in Washington DC.

2003 lijkt echter Farrells jaar te worden. Het DC-trauma ligt ver genoeg in het verleden om Phone Booth uit de kast te halen, Dare-devil (waarin Farrell zowat het enige lichtpuntje is als de kleurrijke schurk Bullseye) doet het meer dan behoorlijk, deze zomer volgt de blockbuster SWAT en binnenkort trekt hij (zo hoopt hij althans) een Grieks jurkje aan om voor Oliver Stone wereldveroveraar Alexander de Grote te spelen. De eerste portie Farrell van het jaar krijgen we deze week al, met de spionagethriller The Recruit, waarin hij een computergenie speelt dat door Al Pacino wordt gerekruteerd voor de CIA. Het kan met andere woorden niet op voor de acteur. Als je bedenkt dat hij een paar jaar geleden nog auditie deed voor de popband Boyzone, zou je het hem niet eens kwalijk nemen mocht hij een beetje naast zijn schoenen lopen. Maar Farrell maakt er een punt van om zijn afkomst en persoonlijkheid niet te verloochenen. ‘Als ik op mijn woorden begin te letten, is het voorbij’, zegt hij, en dat zullen we geweten hebben. In een milieu zo zelfbewust en paranoïde als Hollywood is Farrells je-m’en-fou-tisme bepaald verfrissend. Hij geniet van zijn situatie en trekt zich voor de rest geen bal aan van wat iedereen zegt. Al is tien uur ’s ochtends misschien niet het beste moment om hem een microfoon onder de neus te duwen. Het hele gesprek door voel je dat een pint of vijf hem geen kwaad zou doen. Colin Farrell is een bad boy, maar zeker geen slecht mens, en daarom beginnen we het gesprek op een sentimentele noot.

‘Ik ben een absoluut moederskindje’, zei je onlangs op een persconferentie. Een moedige uitspraak, want weinig mannen durven dat toe te geven, maar wat bedoel je er precies mee?

ColinFarrell: Moederliefde begint als je uit haar floept, denk ik. Vanaf de eerste dag is er een affiniteit die je hele leven doorloopt. Mijn moeder is een van mijn beste vrienden en een van de meest verdraagzame mensen die ik ooit heb leren kennen, iemand die me altijd door en door blijft steunen. Gelukkig maar, want ik heb haar geduld al geregeld op de proef gesteld, om het eufemistisch uit te drukken. (lachje) Ze is er altijd als ik haar nodig had. I love her to bits. Zij is ook de reden waarom ik zo’n gezond en absoluut respect heb voor vrouwen. Ik weet dat ik soms dingen zeg die denigrerend of negatief klinken, maar dat is helemaal niet wie ik ben. Ik verafgood vrouwen.

Wat vond ze van je geruchtmakende ‘Playboy’-interview, waarin je onder meer stelde dat je moeder er totaal geen probleem mee zou hebben als je ontdekt zou worden met een hoertje?

Farrell: Ze sloeg totaal door! Het is de enige keer dat ze me heeft onterfd. (lacht) Ze liet me weten dat ik zout in haar wonden had gestrooid, maar dat is haar taak als moeder. Ik had niets anders van haar verwacht. Het is ook niet voor het eerst dat ik iets zeg wat haar in elkaar doet krimpen. Soms heb ik haar ook een beetje van haar stuk gebracht. Maar ze kan ertegen. Ze weet dat ik in de grond een goeie kerel ben die zijn weg nog moet vinden in dit leven en die bovendien zijn mond niet kan houden. Een ongelukkige aandoening gezien de positie waarin ik me bevind en het feit dat ik zo vaak microfoons voor mijn neus krijg. (lachje)

Ik vond het verfrissend om eens een acteur ronduit te horen verklaren dat hij seksuele fantasieën heeft over Linda Fiorentino en weleens zijn pik durft boven te halen als op een feestje een vrouw zegt dat ze nog nooit een voorhuid heeft gezien.

Farrell: Het was zeker niet mijn bedoeling te tonen wat ik allemaal durf te zeggen. Er steekt geen strategie achter. Ik had gewoon zin om uit mijn nek te kletsen en wat plezier te maken. Het laatste wat ik wil, is dat ik maniertjes krijg, me zorgen maak om mijn gedrag of mijn antwoorden op bepaalde vragen orkestreer. Daar heb ik geen zin in. Het moment dat ik dat doe, raak ik mezelf kwijt. Dat zou een enkele reis richting afgrond zijn.

Je bent het dus niet eens met mensen die je zeggen dat je op die manier je carrière in gevaar brengt. Of kan het je gewoon niks schelen?

Farrell: Ik zie het puur economisch. Mensen die acteurs huren, zeker in Los Angeles en Hollywood, zijn niet moralistisch genoeg om je te weigeren omdat je weleens ‘Fuck’ durft te zeggen. Zolang ze denken dat ik ze een cent zal opleveren, kan het ze geen bal schelen wat ik doe. Het geld is het enige wat telt. Als je een junkie bent, zorgen ze wel voor een Dr. Feelgood die je voldoende oplapt om de dag op de set door te komen. Zo werkt het.

Waarom zien we dan zo weinig acteurs die durven te zeggen wat ze denken?

Farrell: Misschien doen ze dat wel. Alleen denken ze niet zo vaak ‘Fuck’ als ik. (grijnst) Weet je, eigenlijk is het erg dat ik complimenten krijg omdat ik mezelf blijf en met twee voeten op de grond sta. Dat zegt veel over de filmbusiness en over sommige mensen in dat vak.

Is het een kwestie van zelfvertrouwen?

Farrell: Ik ben ook onzeker, maar misschien verstop ik dat beter dan de anderen. Niet dat ik me anders voordoe dan ik ben, maar ik tracht die problemen liever in mijn eigen vrije tijd op te lossen. Ik hoef die muizenissen niet per se mee te brengen naar de set.

Je geeft de indruk dat je je totaal niet thuis voelt in Hollywood. Hoe frustrerend is het dan voor jou om daar professioneel altijd weer heen te moeten?

Farrell: Het is zeker waar dat ik me daar niet thuis voel, maar er zijn sowieso weinig plaatsen waar ik volledig in mijn element ben. Volgens mij geldt dat trouwens voor de meeste mensen. Los Angeles is niet mijn thuis, ik ben er niet opgegroeid, de meeste van mijn vrienden wonen er niet. Geen wonder dat ik liever in Dublin ben. Aan de andere kant heb ik er intussen wel een mooie kennissenkring opgebouwd, een groep mensen met wie ik graag tijd doorbreng. Ik ga er tenslotte al ruim drie jaar naartoe, en dan kan je maar beter wat goeie mensen kennen. Wat niet wegneemt dat ik na vier maanden op een set of in Los Angeles niet kan wachten tot ik weer naar huis kan. Elke keer.

Om je op ‘The Recruit’ voor te bereiden, ben je onder meer naar Boston getrokken om de student uit te hangen. Lukte het om daar een beetje anoniem te blijven?

Farrell: O ja, geen probleem. Nu gaat dat nog vlot. Als ik nu een bar in Boston binnenstap en tien man aanspreek, is de kans groot dat geen van hen weet wie ik ben. Maar een jaar geleden was het nog veel makkelijker. Ik ben er ook maar een dikke week geweest, voornamelijk om in mijn hotelkamer het script verschillende keren door te nemen en aantekeningen te maken, waarvan ik de helft overigens alweer vergeten was toen ik op de set kwam. (grijnst) Ik heb die tijd ook gebruikt om wat te trainen en rond te lopen in Boston, veel foto’s te nemen en me eens goed te amuseren. Fuck, wat lullig om zoiets te zeggen. (met ernstige stem) ‘Ik ben me een week gaan bezatten in Boston om me voor te bereiden op mijn rol.’ (lachje) Maar ik heb die tijd goed kunnen gebruiken, om na te denken over het script en om wat verse lucht te happen, om me eens goed te laten uitwaaien op mijn eentje, zonder vrienden of familie. Daarnaast vond ik het ook wel interessant om eens te polsen wat de sfeer is in zo’n grote studentenstad, in wat voor energie mijn personage bijna dagelijks werd ondergedompeld.

Naar het schijnt, reis je er wel vaker op je eentje rond. Je hebt bijvoorbeeld al een paar keer lange treinreizen gemaakt door de Verenigde Staten. Waarom doe je dat?

Farrell: Omdat ik bloedzenuwachtig word op een vliegtuig. (grinnikt)

Maar is het geen saaie manier om te reizen?

Farrell: Ja, maar hoe graag ik ook in het gezelschap van andere mensen ben, plezier maak en me te pletter zuip, ik kan evenzeer genieten van eenzaamheid en verveling. Een goed boek lezen, uit het raam staren en nadenken, daar heb ik nooit problemen mee gehad. De trein nemen is een uitstekende manier om stil te staan bij je leven, bij wie je bent en wat je doet. Als transportmiddel is het inderdaad niet snel, maar je ziet zoveel. Zeker als je door een land reist dat zo uitgestrekt en gigantisch en angstaanjagend is als Amerika. Het was als Easy Rider. Ik was op mijn eentje, ik stapte hier en daar uit om een stadje te leren kennen, ik wisselde constant van trein. Het was fantastisch.

Wat vind je zo angstaan-

jagend aan Amerika?

Farrell: Het feit dat er fucking veel geweren de ronde doen. En de omvang van het land. Als buitenstaander denk je aan de Amerikaanse Cultuur, maar er zitten zoveel subculturen in vervat. Het landschap varieert ook enorm, afhankelijk van waar je bent. It’s just fuck-ing huge, man. Soms denk je dat de hemel eindeloos doorloopt, vooral als hij wordt weerspiegeld in het vlakke landschap eronder. Mijn ervaring heeft me ook geleerd dat Amerikanen in de grond goed volk zijn. Ik kon niet geloven hoe gastvrij en gul ze waren voor een vreemdeling als ik, meer dan waar dan ook. Iedereen nodigde me uit om te komen eten. Daar ga je natuurlijk niet altijd op in, ook al omdat je weet dat je vier uur later waarschijnlijk murw bent gepraat. (lachje) Maar dat neemt niet weg dat ze je wel dat aanbod doen.

Intussen prijk je geregeld op de cover van tijdschriften. Wat denk je als je die in de krantenwinkel ziet liggen?

Farrell:Fuck, ik weet het niet. Ik vind het grappig om mijn smoel op een blaadje te zien staan. Maar ik krijg er geen erectie van, als je dat bedoelt. (grijnst) Het doet me niks. Het maakt deel uit van de job. Ik neem het er graag bij, want ik zou liegen als ik zei dat ik me niet te pletter amuseer. Ik voel me echt de koning te rijk. Ik heb bijna het gevoel dat ik me moet amuseren, dat ik die verantwoordelijkheid heb door de kansen die ik krijg. Als je zoveel geluk hebt als ik, ben je verplicht om er het maximum uit te puren, zowel professioneel als wat het plezier betreft.

Klopt het dat je een pub opent en schrijver wordt als je acteercarrière ooit mocht mislukken. Wat voor dingen zou je schrijven?

Farrell: Heb ik gezegd dat ik schrijver zou worden? Hoe schaamteloos van mij! Het idee spreekt me zeker aan, dat ik iets zou kunnen schrijven dat enige emotie losweekt. Maar het enige wat ik ooit op papier heb gekregen, is slechte poëzie in mijn dagboek. De pub is een heel andere zaak. Dat zou de gemakkelijke optie zijn. Ik heb altijd dat romantische idee gehad, om op een dag mijn eigen kroeg te openen, met mijn eigen vaste klanten met wie ik zou kunnen feesten als ik daar zin in had. De hele dag lullen, het klinkt hemels.

Je hebt ooit auditie gedaan voor Boyzone, en volgens hun Ierse manager Louis Walsh had je makkelijk deel kunnen worden van de groep. Wat is er fout gelopen?

Farrell: Ach, Walsh kletst maar wat uit zijn nek, voor de verandering. Ik heb auditie gedaan voor Boyzone. Ik heb twee keer Careless Whisper gezongen en toen zei Walsh me dat ik kon oprotten. (lacht) En nu verklaart hij overal dat ik in Boyzone had kunnen zitten als ik had gewild. He’s talking shit.

Hoe staat het met de plannen om de wereld te veroveren als Alexander de Grote, in de film van Oliver Stone?

Farrell: Zoals het er nu naar uitziet, gaan we er dit jaar aan beginnen. Rond juli. Ik hoop dat het ons lukt, want Oliver heeft een briljant script geschreven.

De film heeft nu al controverse uitgelokt. Griekenland protesteert omdat jullie hun held zullen afbeelden als een biseksueel.

Farrell: Griekenland moet zijn fucking geschiedenis maar eens goed bekijken. (lacht) Homo- en biseksualiteit was niet eens een concept in Alexan-ders tijd. Het maakte gewoon deel uit van de maatschappij en het dagelijkse leven. Filip van Macedonië, de vader van Alexander, had zijn eigen eunuchs. Alexander weergeven als een biseksuele man is dus geen Groot Statement of een commentaar op de Griekse maatschappij. Zo zag het leven er toen uit. Ik snap die kritiek dus niet. Ik denk dat ik de Griekse premier straks maar eens opbel. (lachje)

Heb je speciale research gedaan om je op dat stuk van Alexanders leven voor te bereiden?

Farrell: Ik ben in elk geval niet van plan om de plaatselijke sauna’s te bezoeken. (grijnst) Daar hoef je ook geen research voor te doen. Liefde is liefde. Passie is passie. Het maakt niks uit naar wie of wat het gericht is.

Binnenkort krijgen we ook ‘Phone Booth’ eindelijk te zien. Die film is op elf dagen gedraaid. Hoe was dat?

Farrell: O, het was een wonderlijke ervaring. Ken je de uitspraak van Michael Caine dat hij niet betaald wordt om te acteren, maar om te wachten tot het zijn beurt is? Als dat zo was, had ik aan Phone Booth geen cent verdiend. Er was letterlijk geen seconde over om op je luie krent te zitten en wat met de crew te kletsen. We hebben ons elf dagen lang afgejakkerd om alles ingeblikt te krijgen. Iedereen vroeg zich af of het ons wel zou lukken. We stonden allemaal onder druk. Ik denk niet dat ik ooit nog de kans zal krijgen om zo een film te maken. Eerst twee weken rond de tafel zitten met alle acteurs om het hele script uit te pluizen en alle gaten te dichten. Daarna vijf dagen repeteren in een telefooncel die we speciaal gereserveerd hadden, en dan elf dagen draaien in een razend tempo. Normaal gezien zijn films een marathon, maar dit was een sprint. Het was heerlijk. Bovendien hebben we chronologisch gedraaid, wat door de aard van het script goed te doen was. Een heel ongewone ervaring. Ik ben blij dat ik het heb mogen doen.

Wat dacht je toen je hoorde dat ze de film gingen uitstellen omdat er net als in Wash-ington D.C. een sluipschutter in voorkwam?

Farrell: Het kon me eerlijk gezegd geen fluit schelen. Het leven is belangrijker dan welke film ook. Er sneuvelden toen elke dag mensen en ze hadden die twee schutters nog niet te grazen. Ik wist dat de film ergens in de kluizen bij Twentieth Century Fox lag en dat hij ooit wel zou opduiken, als langspeelfilm of op dvd. Ik weet niet of ik de release had uitgesteld als het mijn beslissing was geweest, maar voor mij maakte het weinig uit.

Je mag dit jaar mee de oscars presenteren. Heb je favorieten? (het interview met Farrell is afgenomen enkele dagen voor de ceremonie plaatsvond, nvdr)

Farrell: De enige voor wie ik echt supporter, is Nicole Kidman. Vertolkingen die genomineerd worden, zijn per definitie fantastisch, maar haar vond ik bloedmooi en hartverscheurend in The Hours. Ik vind haar trouwens altijd de moeite, in iedere film. Ik ben ook apetrots dat ik U2 mag introduceren. The boys from Dublin! Vijf jongens uit Ierland op dezelfde dag op het podium van de oscars. That’s fuck-ing cool! Het is een echte eer voor me. (lacht) Ik kijk er echt naar uit. Als kind zat ik ook altijd aan het scherm gekluisterd.

Je brengt je zus mee. Waarom je moeder niet?

Farrell: Dat is een vraag die ik zeer binnenkort nog eens zal moeten beantwoorden, vrees ik. (lacht) Ik had maar één extra ticket. Maar ik beloof plechtig dat zij de volgende keer mee mag.

Door Ruben Nollet

‘Eigenlijk is het erg dat ik complimenten krijg omdat ik mezelf blijf en met twee voeten op de grond sta. Dat zegt veel over de filmbusiness en over sommige mensen in dat vak.’

‘Zolang mensen in Hollywood denken dat ik ze een cent zal opleveren, kan het ze geen bal schelen wat ik doe. Het geld is het enige wat telt.’