‘Ik wil in het nu leven’

© FOTO'S ATHOS BUREZ

Twee glansrijke liveshows, een nieuwe plaat én een headlinerplek op Pukkelpop bewijzen één ding: het voorbije jaar was nog maar het begin voor Boris Daenen.

DOOR GEERT ZAGERS – FOTO’S ATHOS BUREZ

Door Geert Zagers – Foto’s Athos Burez

Zaterdag 26 mei. 21 u. 00. De church of dance luidt haar bel. Een gesamplede doedelzak schalt van op het podium door de coulissen van de AB. Boris Daenen, voor het publiek in de zaal beter bekend als Netsky, staat op en neer te springen in de deuropening naar het podium, bokst met zijn vuisten tegen de muur. Tot dat moment zijn beleefde, bedeesde zelve weet hij voor de eerste keer die avond geen blijf met zijn anticipatie.

Het is niet van zijn gewoonte, maar het is dan ook geen gewoon concert. Het moet een grote avond worden voor Daenen. Een dag eerder debuteerde hij op dezelfde plaats met zijn liveshow en een resem nummers van de nieuwe plaat. Vanavond moet het concert van de bevestiging worden – met bij voorkeur een even uitzinnig publiek als de dag ervoor. Plus: het concert wordt op YouTube gestreamd voor 5000 kijkers. Vanavond kan de band zich geen foutje permitteren.

‘Ladies and gentlemen, this is what you’ve all been waiting for. This is Netsky.’

Het gejoel zwelt aan, de doedelzak wordt overstemd. Daenen stapt door de deur. Bij elke flits van de stroboscoop wordt de zee van de duizenden die hij tegemoet stapt opgelicht. Rood aangelopen gezichten – nu al. Duizenden armen in de lucht. Duizenden blikken op oneindig. Daenen klimt op het verhoog in het midden van het podium, een altaar van keyboards en laptops. Een spot achter hem omgeeft zijn silhouet met een stralenkrans. God is een deejay, of toch dit weekend.

EEN DINSDAG IN EDEGEM, NET NA DE MIDDAG. Zijn vader en moeder hebben me binnengelaten in het ouderlijk huis. Op de schouw, centraal in de living, prijken zijn awards: Best Breakthrough DJ, Best Breakthrough Producer, Best International Artist, Best Liquid DJ. Boris komt op zijn sokken de trap af. De huiselijkheid van het tafereel verrast. Eén zin van zijn moeder en de ster-dj is weer gewoon een jongste zoon.

‘Goed geslapen, Boris? Een Senseo?’

‘Ik pak zelf wel, merci. En nee, niet zo goed. Ik heb de hele nacht dezelfde nachtmerrie gehad: ik stond op het podium voor een dj-set, maar de apparatuur werkte niet. Verschrikkelijk.’

Een dag eerder is hij met de tourbus van Manchester teruggekomen – ‘het feestje was nogal stevig, veel slapen was er niet bij’. Enkele uren later vliegt hij alweer naar Londen. Maar als hij niet tussen ’s werelds hipste clubs pendelt, woont hij gewoon bij vader en moeder, in een rijhuis in de suburbs van Antwerpen. ‘Ik schat dat ik een dag of zes per maand hier ben’, zegt hij. ‘Zeker het laatste jaar ben ik nauwelijks in België geweest.’

We gaan met twee Senseo’s in de tuin zitten onder een parasol. De barbecue, de kruiwagen en het tuinhuis op de achtergrond onderstrepen de normaliteit van de setting. ‘Voor mij is het ideaal zoals het nu is. Als ik na een weekend van zes optredens op zondagavond thuiskom, zou ik niet voor mezelf kunnen koken. Dan zou ik in mijn bed kruipen zonder te eten. Nu staat er op zondagavond stoofvlees klaar. Dat gevoel van thuiskomen, op die weinige momenten dat het kan, dat zou ik niet kunnen missen.’

Edegem is meer dan Hotel Mama. Het is een manier om geworteld te blijven in een hectisch bestaan. Twee en een half jaar geleden trok hij voor het eerst naar Londen. Hospital Records, het toonaangevende Britse drum-‘n-basslabel waarop ook zijn grote held High Contrast getekend is, was geïntrigeerd door de mp3’s waarmee Daenen hen al enige tijd bestookte en nodigde hem uit voor een babbel. Sindsdien is hij niet meer gestopt met reizen. Nadat hij zijn eerste affiche met Netsky als headliner had meegenomen, gingen ook zijn ouders akkoord. Zijn studies webdesign moesten wijken en in geen tijd groeide hij uit tot de vaandeldrager van de melodieuze variant van de drum-‘n-bass – liquid, voor de kenners.

Herinner je je je eerste dj-set nog?

BORIS DAENEN: Dat was hier om de hoek, in Hangar 27. Ik was veertien en we hadden zelf een feestje georganiseerd. Ik heette toen DJ Spacekip – daar zal wellicht een fantastische uitleg voor zijn geweest, maar vraag me niet dewelke (lacht) – en draaide techno en house. Goede techno en house, niet de platte variant. Tweehonderd euro hebben we die avond verdiend: ik weet nog dat we daar heel blij mee waren.

Muziek is de ontdekking van mijn leven geweest. Je moet weten: ik heb ADHD. Op school had ik leerstoornissen. Ik kon me niet concentreren op dingen die me niet interesseerden. Was ik een uur met mijn boeken bezig, dan móést ik iets anders doen – geen ontkomen aan. Het vreemde is: bij muziek lukte dat plots wel. Ik ben ooit dertig uur wakker gebleven om een nummer te schrijven: geen probleem. Mijn ouders zagen dat ook, misschien daarom dat ze me altijd gesteund hebben.

Muziek als rilatine?

DAENEN: Ik heb een tijdje rilatine genomen. Ik weet niet welk effect het bij andere mensen heeft, maar bij mij veranderden die pillen mijn persoonlijkheid. Ik werd heel rustig, ik kon mij op alles concentreren. Perfect waarvoor die medicatie diende, maar het klopte niet in mijn gevoel. Ik voelde me niet als mezelf. Ik ben er snel mee gestopt.

Ik heb er een afkeer van medicatie door gekweekt. Zelfs pijnstillers op doktersvoorschrift weiger ik te nemen. Ik hou niet van het effect dat ze hebben. Wellicht daardoor dat ik ook van drugs wegblijf. Ik ben graag mezelf.

Voor iemand met ADHD heb jij wel een merkwaardige rust over je.

DAENEN: Misschien kom ik kalm over, maar er is geen rust in mijn kop. Ik heb een heel onrustige gedachtegang, van het ene idee naar het andere. Mijn hoofd staat nooit stil.

Als ik niet met muziek bezig was, zou ik waarschijnlijk de wereld afreizen. Ik heb impulsen nodig. Ik hou van belevenissen. Er in je eentje op uit trekken, met locals aanpappen en wel zien waar je aanbelandt. Cultuurshocks vind ik een van de leukste dingen in het leven. Zien hoe mensen in Australië, Rusland of Zuid-Afrika leven: dat maakt je rijker als mens.

Waar belandt een mens zoal jij als hij zijn impulsen volgt?

DAENEN: Op nieuwjaarsnacht moest ik draaien op Rhythm and Vines, een festival in Gisborne, Nieuw-Zeeland. Een ongelooflijk mooie locatie, te midden van de wijngaarden, voor 20.000 mensen – de helft van de bevolking van dat eiland zit daar met oudjaar. Ik moest draaien van vier uur ’s nachts tot zes uur ’s morgens. In het midden van de set kwam de zon op van achter het podium, eerst over de wijngaarden, dan over het publiek. Een fantastisch zicht. Om negen uur ’s morgens moest ik een vlucht halen naar Oakland, maar ik was nog shotjes en champagne aan het drinken met een piloot na mijn optreden. Ineens zegt die piloot: ‘I’ll take you to Oakland tomorrow morning.’ Nu ja, tomorrow morning: een paar uur later dus. Uiteindelijk zijn we met een fles champagne in de ene hand en een sigaar in de andere naar het vliegtuig gewandeld. Er is geen controle daar in de luchthaven: je wandelt naar het vliegtuig en je kruipt erin. Het was niet het veiligste idee – die piloot was aardig beschonken en ik heb zelfs nog even de stuurknuppel in mijn handen gehad. Maar het is een herinnering die ik nooit zal vergeten. Daarom dat ik zo graag alleen reis. Zulke dingen zul je nooit meemaken als je een tourmanager mee hebt. Die zegt gewoon: ‘Boris, het is géén goed idee om nu te gaan vliegen.’ En daarmee is de kous af.

Wat zegt je moeder als je met zo’n verhaal thuiskomt?

DAENEN: Ze kent de details niet. (lacht) Neen, we zijn nogal open wat dat betreft. Ze weet ook wel dat ik niet té vaak stomme dingen doe. Ach, zulke dingen moet je doen. Als je geen risico’s pakt, is het leven ongelooflijk saai.

Mogen we dat een levenshouding noemen?

DAENEN: Zeker. Risico’s durven te nemen: daar draait het om. En uiteraard maak je slechte keuzes, maar daar leer je uit. Je leert meer als je je impulsen volgt.

OP EENVOUDIG VERZOEK NEEMT BORIS ME MEE NAAR zijn studio op de tweede verdieping. ‘Je moet je er niet veel van voorstellen’, waarschuwde hij op voorhand. De plek waar hits als Give & Take en Iron Heart gefabriceerd zijn, is niet de hightechomgeving die je zou verwachten, maar een normale studentenslaapkamer, de muren beposterd met affiches van festivals en optredens. Het is zoeken naar een instrument, tot we een iMac spotten op een gammel bureautje, verbonden met twee paar speakers en een kleine keyboardcontroller. Het is alles wat hij nodig heeft. ‘Mijn eerste plaat heb ik opgenomen op een kapotte laptop met een krakende speaker die zo traag was dat mijn software anderhalve seconde achterliep’, zegt hij. ‘Dit is al een hele verbetering tegenover vroeger.’

Daenen is een producer van de 21e eeuw. Hij brak door van achter zijn computer door zijn mp3’s op te sturen naar Hospital Records. Hij staat in contact met een legioen fans via Facebook. Hij kan van op afstand zijn thuiscomputer besturen om in het buitenland een nummer dat hij die avond in zijn set wil spelen nog even te herwerken. En – cultuurschok – platenwinkels stapt hij niet meer binnen. ‘Bestaat dat nog?’ zegt hij lachend. Daenen zette zijn eerste stappen als producer door de platencollectie van zijn vader te samplen, van Gladys Knight tot Marvin Gaye, maar ondertussen noemt hij platenwinkels een ‘een restant van vervlogen tijden’. ‘Ik mis dat wel. Je zakgeld sparen, naar de winkel gaan en met je dj-vrienden vechten om een white label. Maar als je op je laptop alle mogelijke muziek binnen handbereik hebt, moet je eerlijk zijn: platen zijn niet meer van deze tijd.’

‘Revenge of the nerds’, noemde Murdock, een van Boris’ mentors, de jongste generatie danceproducers. Wie het meeste tijd in zijn eentje achter zijn computer heeft gespendeerd, heeft nu het meeste succes. Er is iets van. Als we in het drum-‘n-basswereldje rondvragen wat Netsky zo uniek maakt, krijgen we technische antwoorden. Wat hij met ‘vst-synths’ weet te doen, is geniaal. Zijn ‘sub bass’ is ongeëvenaard. En de ‘side chaining’ – we besparen u de complexe uitleg – die hij live uitvoert, is du jamais-vu.

‘Mensen hebben zo’n nerdy beeld van danceproducers. Er ís heel technische dance. Om dubstep als Skrillex te maken, moet je non-stop computermuziekboekjes lezen en internetfora volgen. Skrillex is daar echt fantastisch in: dat is een genie in sound design. Maar dat is niet wat ik maak. Een computer is voor mij een instrument als een ander. Ik schrijf mijn nummers ook gewoon met een piano, hoor. De melodie, daar gaat het me om. En dat kun je niet leren uit een computerboekje, dat moet uit jezelf komen. Pas daarna begint de technische kant van het verhaal.’

Hij klikt zijn iTunes open en laat een audio sketch horen van No Beginning, een van de tracks van de nieuwe plaat. Een atmosferisch pianostuk over een droge hiphopbeat. Zonder drum-‘n-bassbeats eronder wordt duidelijk wat Netsky’s grote sterkte is, wat maakt dat hij wél doorbrak, en al die andere whizzkids achter hun computer niet: de muzikaliteit van zijn nummers.

DAENEN: Die sketch heb ik afgewerkt in Zuid-Afrika, omgeven door pinguïns en met zicht op de Tafelberg. Ergens hoop ik dat je dat erin kunt horen. Ik kan niet gewoon aan iets beginnen, ik moet iets in mijn achterhoofd hebben. Ik probeer een soundtrack te schrijven bij het gevoel dat ik op dat moment heb. Let’s Get Away from Here, de track met Selah Sue, ademt de sfeer uit van Australië. The Whistle Tune kwam er na een vrolijke zomertour door Amerika. Ik wil dat mijn melodieën emoties en herinneringen oproepen.

Is dat de soul waarover je het in interviews vaak hebt?

DAENEN: Precies. Het is de ziel van mijn muziek. Ik probeer altijd beelden in mijn hoofd te hebben om bij te schrijven. Er zit zelfs een patroon in. Er gebeurt iets ergs, iets dat ontroert, maar alles komt goed en de extase breekt los. Het klinkt nogal knullig zo, maar dat is grofweg de film van mijn muziek.

Ik hoor hiphop, dubstep, elektro, house op de nieuwe plaat. Als Netsky 1 de plaat is waarmee je drum-‘n-bass naar een nieuw publiek bracht, dan breek je met Netsky 2 uit het genre.

DAENEN: Daarvoor dient een plaat ook. Dance is een op singles gebaseerd genre, maar er staan veel nummers op de plaat die ik nooit als single zou kunnen uitbrengen. Een dubsteptrack, dat kan ik niet releasen. Op een album kan dat wel. Ik hou wel van die vrijheid om te kunnen experimenteren.

Zien we je binnenkort ook bands producen?

DAENEN: Misschien. Het is iets wat me zeker interesseert. Er is maar één probleem: ik werk graag alleen en wil vooral mijn eigen ding doen. Ik zie me dus niet meteen in een studio kruipen met een vierkoppige band.

HIJ GAAT OPNIEUW DOOR ZIJN ITUNES EN TOVERT een track tevoorschijn waarvan we het bestaan vermoedden, maar nooit bevestigd kregen. Het is ‘de grote hiphopnaam’ waarover hij anderhalf jaar geleden sprak, maar sindsdien in alle talen heeft gezwegen. Ook vandaag. De naam die iTunes weergeeft, mag in geen geval vermeld worden, waarschuwt hij. ‘Oud en onbelangrijk nieuws’, noemt hij het. U en ik zouden daar een andere mening over hebben. Het zegt iets over de league waar Netsky in speelt.

DAENEN: Via het label had ik een remix gemaakt van een van zijn nummers. Hij vond het goed, alleen waren de beats voor hem veel te snel. Ik heb dan een tragere remix geleverd, waarvan hij zeer onder de indruk was – of dat zei hij toch in zijn mails. ‘Als je nog zoiets kunt afleveren, laat maar weten’, mailde hij. Een tijdje later heb ik een instrumental doorgestuurd, hij heeft geantwoord met een vocaltrack – ik heb hem nooit lijfelijk ontmoet. Anderhalf jaar ligt het nummer afgewerkt op het schap. Ik zou er beter niet over beginnen, want het is niet duidelijk of het ooit uitgebracht zal worden. Eerst was het voor zijn plaat, dan voor de mijne, maar het blijft maar aanslepen. Er zitten zes managers tussen: op elke mail is het drie maanden wachten. Ik hoop dat het er ooit nog van komt.

Een recensie uit De Standaard van je liveshow: ‘Het verschil tussen Daenens drum-‘n-bass en die van de vorige generatie is dat Daenen geen punk is, maar meer een yup. Zijn nummers klimmen niet op de barricaden en streven simpelweg ongecompliceerde fun na.’

DAENEN: Niet mee eens. De vorige generatie maakte een statement simpelweg door drum-‘n-bass te maken. De nieuwheid van het genre volstond. Nu is het een platform geworden. En ik denk dat ik wel nog statements maak. De liveset is er daar één van. Het genre opentrekken naar een breder publiek is een ander.

Mij ging het vooral om die ‘ongecompliceerde fun’. De laatste vijf jaar heeft zich een hedonisme meester gemaakt van jouw generatie dat zich tijdens dj-sets en danceoptredens wel heel nadrukkelijk manifesteert. De taferelen die ik in de AB zag, waren uitzinnig. Carpe noctem.

DAENEN: Ik heb dat zelf niet. Als ik naar een optreden ga, vind je mij niet in de moshpit. Ik ben niet eens een danser. Maar ik vind het wel tof om zo veel mensen uit de bol te zien gaan en wild te zien worden van muziek. Bass music is de nieuwe punk. Wachten op de grootste drop, hopen op de vetste baslijn, en dan volledig wild gaan. Dat is wel iets nieuw eigenlijk, daar heb je gelijk in. Een paar jaar geleden zag je dat niet, nu is het het concept van zowat elk festival. Wild gaan.

Onlangs moest ik in Noorwegen opwarmen voor Skrillex. Tijdens zijn set stond ik boven op het balkon te kijken naar die tienduizend mensen die uit de bol gaan. De entourage van Skrillex is is ook de Rode Kruisstand links en rechts van het podium. Letterlijk om de twintig seconden zie je iemand met een bloedneus en een kapotgetrokken T-shirt uit het publiek getrokken worden.

Het blijft voor mij een mysterie waarom jouw generatie die behoefte voelt.

DAENEN: Het is weekend en ze willen alles vergeten. Meer moet je daar niet achter zoeken. In landen als Rusland zie je dat nog veel sterker. Mensen kijken een maand uit naar een optreden: als je daar dan staat te spelen, willen ze één avond een leeg hoofd hebben. De tijden zijn gewoon veranderd.

Rik Torfs zag in Reyers Laat iets religieus in je optredens. Ik quote zelden professoren kerkelijk recht, maar sinds je passage in de AB begrijp ik wat hij bedoelt.

DAENEN: (lacht) Er is wel iets van. Als je kijkt naar Justice: hun hele concept draait om religie. Ik vind het een coole vergelijking, maar ik zou het er zelf niet mee associëren.

Wat ik wel zie: de laatste jaren is het fanatisme van het publiek veel groter geworden. Mensen zijn fanatieker geworden over hun favoriete bands en dj’s. Vroeger stapte je na een optreden naar de dj, je gaf hem een hand, zei dat je het een goede set vond en vroeg of je hem geen pintje kon aanbieden. Nu staan er twintig meisjes op de eerste rij die volledig de controle over zichzelf verliezen zodra ze je gezicht zien. Fans zijn ook veel meer betrokken. Op Facebook en Twitter volgen ze hoe je leeft. Als je dan in hun stad speelt, krijg je dat soort taferelen.

Onlangs was ik in Zuid-Afrika: helemaal vooraan stond een meisje dat de hele set lang heeft staan wenen. Het was niet de eerste keer dat dat gebeurde, maar bij de anderen had dat duidelijk vooral met drugs te maken. Bij haar was het anders: zij was gewoon overdonderd louter en alleen door mijn aanwezigheid. Zoiets blijft me verbazen.

Zijn er ook fans die je frou kopiëren?

DAENEN: (gegeneerd) Ja. Het valt me op als ik naar de fotootjes kijk tussen de reacties op Facebook. Kereltjes die hun haar donker verven en in een halve bles leggen. Sommigen hebben zelfs een fotomontage in hun profielfoto: links hun hoofd, rechts het mijne – kwestie van de vergelijking te doorstaan. Héél raar. Maar het meest bevreemdende zijn de brieven die thuis aankomen. Meisjes die hele epistels sturen met foto’s van hun jeugd. Een tijdje geleden kwam hier nog een envelop aan met een pluk meisjeshaar in: ‘Hier is een deel van mij.’ Een paar jaar geleden zou zoiets nooit kunnen gebeuren bij een dj.

Zelf sta je opvallend bedeesd op het podium. Je verliest je nooit in de muziek.

DAENEN: Ik ben de enige die geen verleden heeft als podiummuzikant. Michael (Schack, drum, nvdr.) heeft bij Ozark Henry, Milk Inc en Kate Ryan gespeeld; BabL (Bart Lemmens, toetsen) bij onder meer Kate Ryan. Voor mij is dat iets waar ik nog aan moet wennen. Maar ik probeer eraan te werken.

Een volksmenner als pakweg Steve Aoki zal je niet worden.

DAENEN: Artiesten als Steve Aoki bekijken dat op een heel andere manier. Hij wil een hele show brengen. Nu, veel daarvan is ook fake. Hij heeft een hele crew backstage om zijn rubberbootje voor het crowdsurfen aan te geven en de champagne aan te reiken om over het publiek te spuiten. En ondertussen brengt hij altijd dezelfde set. Veel spontaneïteit zit daar niet meer in.

De dj’s waar ik naar opkijk, zijn niet de grootste show-offs, wel de artiesten die hun eigen ding doen. Mijn favoriete dj is Gaslamp Killer. Toen ik hem in Petrol zag, had hij zijn platenspeler op reverse gezet en heeft hij een hele dubstepplaat achterstevoren gespeeld. Als je dat durft, dan pas ben je bezig met kunst te maken.

Is dat waar je naar streeft, kunst maken?

DAENEN: Ik wil dat mensen naar mijn optredens komen kijken voor mijn set. Niet om zat te worden en meisjes te versieren. Maar om dat nu kunst te noemen. Kunst: wat een ongelooflijk kutwoord is dat eigenlijk. (lacht)

DAENEN KIJKT NAAR ZIJN GSM. LONDEN WACHT. Wales wacht. Helsinki wacht. En daarna de rest van de wereld. We vragen hoe hij met die hectiek omgaat. ‘Het reizen is niet het probleem’, zegt hij. ‘Het is dit.’ Hij laat zijn iPhone zien. Sinds het weekend heeft hij 769 ongelezen mails en 81 ongelezen berichten. ‘Het is mijn inbox waar ik van afzie. Iedereen trekt aan mij en niemand heeft door dat hij niet de enige is. Het voorbije jaar ben ik twee keer hier in de tuin moeten komen achteroverliggen met een pintje. Gewoon omdat het me allemaal te veel werd.’

Hoe lang hou je dit leven vol?

DAENEN: Daar wil ik niet over piekeren. Ik wil niet denken aan waar ik binnen tien jaar sta. Dan begin je over relaties te denken. Of over waar je gaat wonen. En daar is het nog te vroeg voor. Ik wil in het nu leven.

VOLGENDE WEEK

Regisseur Sahim Omar Kalifa

‘IK HEB ADHD, NAM RILATINE.

DAARDOOR HEB IK EEN AFKEER VAN MEDICATIE GEKWEEKT, EN

WELLICHT VAN DRUGS. IK BEN GRAAG MEZELF.”MENSEN HEBBEN ZO’N NERDY BEELD VAN DANCEPRODUCERS. IK SCHRIJF MIJN NUMMERS GEWOON MET EEN PIANO. DE MELODIE, DAAR GAAT HET ME OM.’

‘IN ZUID-AFRIKA STOND EEN MEISJE MIJN HELE SET LANG TE WENEN. ZIJ WAS OVERDONDERD, LOUTER EN ALLEEN DOOR MIJN AANWEZIGHEID. ZOIETS BLIJFT ME VERBAZEN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content