Ze was de kale, zwarte, lesbische schreeuwlelijk van Skunk Anansie. Maar sinds de split van de groep is er voor Skin veel veranderd. ‘Nu komt muziek op de eerste plaats en imago op de tweede.’

fleshwounds

Uit op 26/5 (Parlophone/EMI)

kin is niet langer kaal; ze heeft nu een jongenskopje van gitzwart haar. Ze zingt niet alleen messcherp, ook als ze praat gaat de schelheid van haar stem door merg en been. Elke zin komt als een spervuur van woorden bitsig uit haar mond. Een furie. Maar geen feeks. Skin is vriendelijk. Uit haar gedrevenheid blijkt een enorme trots over haar eerste soloalbum Fleshwounds, dat haar diepste zielenroerselen blootlegt, de ellende van de voorbije jaren, de split van Skunk Anansie, maar vooral het afspringen van drie verschillende relaties. De carrière van Skin is het klassieke verhaal van de jonge talentvolle artiest die in een mum van tijd popidool wordt, en na de haast onvermijdelijke terugval er alles aan doet om erkend te worden als een authentieke artiest.

‘Fleshwounds’is een ode aan de schoonheid en de kracht van de stem.

Skin: Absoluut. Tijdens de voorbereiding van de plaat heb ik me voortdurend afgevraagd wat ik als soloartiest precies wilde. Wel, drie punten stonden voorop: de melodie, de teksten en de stem. In die drie elementen moesten schoonheid en gevoel centraal staan, met de muziek in een ondergeschikte, dienende rol.

Je stem is zelfs het voornaamste instrument.

Skin: Precies. Ik gebruik ze ook als instrument. Elke zangpartij op het album is van mij. Bovendien klinken veel zangstukken helemaal niet als een zangpartij, omdat we ze in de studio vaak bewerkt hebben, precies zoals je muziekinstrumenten kan manipuleren. De Galaxy (de opnamestudio in Mol waar Skin het album opnam, eh) is daarvoor de ideale plaats. Bovendien wordt mijn stem beter met ouder worden, zoals goeie wijn.

Het sleutelwoord van ‘Fleshwounds’ is ‘blue’.

Skin: Ik zit in mijn ‘ blue period‘. Skunk Anansie was mijn ‘ red period‘.

Ik associeer het woord met melancholie, en muzikaal met blues vanzelfsprekend, maar meer nog met Billie Holiday en Miles Davis.

Skin: Ik associeer het met natuurlijke integriteit. Mensen zeggen me dat Fleshwounds een soulful album is. Daar ben ik blij om, want dan gaat het over authenticiteit, passie, gevoel. Blue is de mood, maar het is geen deprimerend album. Het is een break-up album, maar ik heb mijn emoties onder controle. Ik heb op vrij korte tijd drie relaties zien kapotgaan, dat moest ik van mij af schrijven. Daarvoor ben ik eerst op inwendig onderzoek bij mezelf gegaan. Ik leg mezelf bloot – een bewuste keuze – en daardoor is het precies een pure en eerlijke plaat. Fleshwounds gaat over Skin. Ik wil niks te maken hebben met artiesten die pretenderen iemand te zijn. Zij zijn fake. In Engeland zijn er meer en meer van die ‘artiesten’. En ze hebben nog succes ook!

Is deze plaat dan in eerste instantie voor jou alleen?

Skin: Voor mij heeft ze therapeutische waarde, ja. Ik heb de liedjes ook op een andere manier geschreven dan bij Skunk Anansie. Schrijven gebeurde toen in groep, terwijl ik nu ’s avonds op mijn flat alleen met mezelf en mijn gitaar aan de slag ga om intieme, persoonlijke liedjes te componeren. In je eigen woonkamer over jezelf schrijven, dat is zeer louterend en intens. Die intensiteit wilde ik bij dit album heel erg vasthouden.

Fleshwounds is een traditionele plaat met klassiek opgebouwde liedjes die een verhaal vertellen, maar dan wel in mijn moderne stijl. Mijn manier van songschrijven is donker. De liedjes klinken boos en bitter. Ik zal niet vlug iets op een mooie, brave manier verwoorden.

Je bent altijd ontevreden.

Skin: Nee, want ik doe enorm graag wat ik doe. Maar plezier klinkt niet door in mijn muziek, omdat dat mij niet inspireert. Ik neem mijn gitaar niet vast als ik me goed voel. De eerste drie weken na een relatiebreuk zijn ontzettend inspirerend. Je voelt je in die periode helemaal shit. Dat is de periode waarin ik liedjes schrijf, heel gevoelsmatig, want je kunt nog geen afstand nemen van wat gebeurd is. De gal, het gif stroomt dan als lava uit mijn lijf. Intense fury! Ik beschouw het niet als mijn slechte kant die naar buiten treedt, het is de reële kant van iemand die pijn heeft. In de tijd van Skunk Anansie zou ik bruutweg ‘ fuck you and fuck your mother too’ hebben gekrijst, nu zijn mijn teksten veel genuanceerder. Maar wel met de bedoeling nog scherper te zijn, nog meer te kwetsen! Op deze plaat staan teksten die veel harder aankomen dan die van Skunk Anansie. De muziek heb ik nu bewust vrij licht gehouden, dat accentueert.

Het album is gemixt door Ken Nelson, die ook voor Coldplay heeft gewerkt. Voel je een band met die groep?

Skin: Met Coldplay zeker. Ik luister tegenwoordig ook naar artiesten als Radiohead, Beth Orton, Flaming Lips, Sebadoh, PJ Harvey en Elbow. Ze hebben allemaal hun eigen stijl, maar wat hen bindt, is een artistieke puurheid. Zo’n artiest wil ik zijn. Muziek op de eerste plaats, imago op de tweede.

Was het dat wat je stoorde bij Skunk Anansie? De pers had meer aandacht voor jou – een kale, zwarte, lesbische zangeres met een grote mond – dan voor de muziek.

Skin: Ik wilde geen grijze muis, geen gezichtsloos iemand zijn, maar een sterke persoonlijkheid. De jongens in de groep hadden daar geen moeite mee, integendeel, ze profiteerden mee van mijn sterke imago. Het verschil is dat Skunk Anansie in eerste instantie een liveband was en we bijna steeds op tournee waren. We waren een van de sterkste livebands van de nineties. Nu ben ik meer een singer-songwriter. De liedjes en de studio primeren nu.

Lag het eindeloze toeren met Skunk Anansie aan de basis van de split? Iedereen zat op zijn tandvlees.

Skin: Het was een van de redenen. Zo’n split komt niet van het ene moment op het andere, alles brokkelt gradueel af. We kregen gewoon niet het respect dat we verdienden, en dus vonden we dat we iedere keer live moesten bewijzen wat we waard waren. Tot we erbij neervielen. Maar het was niet de hoofdreden van de split. Skunk Anansie was als een gezin. We zaten zodanig op elkaars lippen, dat het vervelend werd. Ik zonderde me meer en meer af. Tot ik dacht: ik kan beter soloartiest worden.

Maar was Skunk Anansie niet gewoon muzikaal op?

Skin: Neen, onze laatste plaat was onze beste, en als we er nog één gemaakt hadden, was die nog beter geweest. Je kunt als groep eindeloos groeien, alleen moet je er de tijd voor nemen en krijgen. Ik zag ooit Travis live toen ze pas begonnen. Dat was verschrikkelijk slecht. Nu zijn ze ontzettend goed. Instant succes is heel belangrijk. Als artiest word je op je singles beoordeeld, niet meer op een heel album.

Door Eddy Hendrix

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content