‘IK LEID EEN DUBBELLEVEN’

OPENLUCHTTHEATER OOSTENDE, 21/8, 21.30 UUR – Vindt u de folk van het Amerikaans-Franse CocoRosie al freaky? Dan hebt u het solowerk van Bianca ‘Coco’ Casady nog niet gehoord. Op 21 augustus komt de oudste van de twee CocoRosie-zusjes het aan u voorstellen in het Openluchttheater Oostende, samen met haar nieuwe begeleidingsband The C.i.A. en haar vaste Braziliaanse choreograaf. ‘Mijn eigen werk is pure antipop.’

Vorige maand was Bianca Casady (33) nog aan de zijde van haar twisted sister Sierra (alias Rosie) te zien in La Petite Maison dans la Prairie op Dour. Nu keert Coco zonder Rosie terug naar ons land. Met de songs uit haar eind dit jaar te verschijnen soloalbum in de aanslag, doet Casady de eerste editie van Openluchttheater Oostende aan – een soort Rivierenhof aan de kust, gesitueerd in het Maria Hendrikapark.

In het Antwerpse Rivierenhof passeerde Bianca Casady in 2011 al de revue met CocoRosie, maar dat concert kan ze zich niet meer voor de geest halen. ‘Ik herinner me zelden waar of wanneer we welke show gespeeld hebben’, zegt ze. Daar hoeven ze in Antwerpen niet van wakker te liggen, want voor Casady is een optreden pas perfect als ze op het podium het besef van tijd en ruimte verliest. ‘Eventjes vergeten dat de wereld bestaat en dat er een publiek voor me staat, dat is waar ik avond na avond naar streef.’

We treffen Coco ergens on the road tussen Hamburg en Zürich. In de Duitse havenstad heeft ze net de wereldpremière achter de rug van haar performance met The C.i.A., een vijfkoppige band starring een choreograaf (Biño Sauitzvy), een videokunstenaar (Jean Marc Ruellan), een lid van Antony and the Johnsons (Douglas Wieselman), een oude vriendin (Lacy Lancaster) en een tourgezel van CocoRosie (Takuya Nakamura). ‘We hebben drie keer na elkaar opgetreden op het Kampnagel-festival in Hamburg. Op den duur begonnen we ons op dat podium thuis te voelen. Het was nochtans een gigantische ruimte, waar de afstand tussen band en publiek vrij groot was. Dat was heel vreemd, maar het gaf ons tegelijkertijd een gevoel van vrijheid en anonimiteit. Ik ben benieuwd hoe deze show op kleinere podia uit de verf zal komen. Het zal alleszins veel confronterender zijn, denk ik.’

Wat staat ons in Oostende dan precies te wachten?

BIANCA CASADY: Heel donkere, cinematografische songs. De teksten zijn minder politiek, meer fuck you.(lacht) Ik zing veel over de duivel, over exorcisme.

Je brengt een Braziliaanse danser mee. Het moet dus ook een visueel spektakelstukje worden.

CASADY: Klopt. Choreograaf Biño Sauitzvy, die drie jaar geleden heeft meegespeeld in mijn eerste theaterstuk Nighshift en met wie ik nadien intensief aan andere stukken en videoclips ben blijven werken, kruipt in de huid van een eenzame reiziger, een clown en zelfs een meisje uit een donker sprookje. Op de achtergrond worden opgefokte CIA-achtige opnames van bewakingscamera’sgetoond – in zwart-wit, want dat beeldmateriaal is voornamelijk ’s nachts gefilmd. Lijkt heel spannend, totdat je merkt dat er eigenlijk enkel katten en vogels getraceerd worden. (lacht)

Vanwaar die interesse voor theater?

CASADY: Ik dacht dat ik die wereld pas recentelijk ontdekt had, maar nu ik eraan terugdenk, besef ik dat mijn vroegste artistieke ervaringen eigenlijk al heel theatraal waren. Rond het jaar 2000 heb ik in New York een eerste modeshow georganiseerd, al was dat eigenlijk meer een installatie. Ik stond in voor de kostuums. Van de mensen die ik kleedde, maakte ik personages. Zowat al mijn werk wordt gedreven door personages, soms ook de teksten van CocoRosie. Dat is bij deze show niet anders. Het leuke eraan is dat ik dankzij Biño die personages zelf geen gestalte moet geven. Bij The C.i.A. hoef ik me niet in het midden van het podium aan te stellen. (lacht)

Het is duidelijk dat jij meer uitlaatkleppen nodig hebt dan enkel muziek.

CASADY: Voor mij is muziek vooral storytelling, en dat is slechts een klein onderdeel van een groter geheel. Ik experimenteer graag met meerdere disciplines tegelijk. Dat komt in al mijn werk naar boven. Ik heb dat nodig om me ten volle op een project te kunnen storten. Neem nu de door Robert Wilson geregisseerde theateradaptatie van Peter Pan, uit 2013. Aanvankelijk gingen mijn zus en ik daar louter de soundtrack voor componeren. Uiteindelijk heb ik er ook poëzie bijgesleurd en me met het kledingontwerp bemoeid. Bij een heropvoering van dat theaterstuk is Sierra zelfs in de huid van Tinkerbell gekropen! Dat multidisciplinaire zit nu eenmaal in onze natuur.

In welke mate verschilt jouw solowerk van dat van CocoRosie?

CASADY: Hoe meer ik in mijn eentje muziek maak, hoe meer ik me ervan bewust word dat CocoRosie een duidelijke poppy side heeft. Mijn solomateriaal daarentegen is pure antipop. Gedeconstrueerde muziek vol veranderingen. Geen enkel element wordt herhaald. Beluister mijn nieuwe song F***king Neighbor op YouTube en je zult merken dat het veel ruwer klinkt dan eender welk nummer van CocoRosie. Dat komt omdat ik me ben beginnen te verdiepen in geluiden die ik vroeger heel onaangenaam vond. Elektrische gitaarklanken, bijvoorbeeld. Daar heb ik eigenlijk nooit van gehouden.

Waarom niet?

CASADY: Dat is moeilijk uit te leggen. (denkt na) Ik veronderstel dat het te maken heeft met de omgeving waarin ik ben opgegroeid. Het is natuurlijk volledig subjectief, maar als kind beschouwde ik rockmuziek – en de esthetiek en symboliek daarvan – als iets mannelijks, iets gevaarlijks, iets onveiligs. Tijdens deze show verken ik voor het eerst ook dát soort muziek. Met Bianca Casady & The C.i.A. ben ik op zoek naar een soort unsafe safeness.

Wat vindt jouw zus van je solosongs?

CASADY: Om eerlijk te zijn, heb ik de kans nog niet gehad om die aan haar te laten horen. De tijd die Sierra en ik de voorbije maanden samen hebben doorgebracht, hebben we in de zesde CocoRosie-plaat geïnvesteerd, die er in september aankomt. Mijn eigen liedjes houd ik dus voorlopig nog voor mezelf. Ik leid momenteel een dubbelleven, pingpongend tussen CocoRosie en The C.i.A. Het zijn twee compleet andere ervaringen, maar ze zijn allebei even interessant.

Kun je over die zesde CocoRosie-plaat al iets kwijt?

CASADY: Dat we afgekickt zijn van onze hevige productieverslaving en voor een heel minimalistische sound zijn gegaan. Het lijkt alsof het album opgenomen is met een viersporenrecordertje, en daar ben ik heel blij om. We voelden ons veel vrijer in de studio. Verder is het een heel nostalgische, romantische, zelfs sexy plaat geworden. Het is pop met een countrytintje.

De albumtitel luidt Heartache City. Zo romantisch klinkt dat nu ook weer niet.

CASADY: Bij heartache cities stellen wij ons Las Vegas of Reno voor, met al die hotels en casino’s. Ach, soms gebruiken we in onze teksten gewoon woorden die goed klinken, zonder dat je daar verder iets achter moet zoeken. Dit album gaat dus helemaal niet over hartzeer, als dat je kan geruststellen. (lacht)

Tales of a GrassWidow, de vorige CocoRosie-plaat, stond bol van feministische teksten. De voorbije jaren ben je met Girls Against God ook een feministisch tijdschrift begonnen en heb je samen met onder meer Antony Hegarty en je zus Sierra het kunstencollectief The Future Feminists opgericht. Heeft dat iets opgeleverd, denk je?

CASADY: Er is zeker een verandering merkbaar in de manier waarop vele mensen denken, ja. Geen idee of het aan mijn leeftijd ligt of aan het feit dat er effectief een globale bewustwording rond feminisme ontstaan is, maar ik heb wel degelijk het gevoel dat ik nu als vrouw meer gerespecteerd word, dat ik – éindelijk – serieuzer genomen word. En ik ben blij dat ik daar zelf mijn steentje aan heb kunnen bijdragen.

Is feminisme niet gewoon meer mainstream geworden, nadat bijvoorbeeld Beyoncé uit de befaamde TED-speech We should all be feminists van Chimamanda Ngozi Adichie heeft geciteerd in haar song Flawless?

CASADY: Dat vind ik juist goed. Ik had het er daarstraks nog over met onze drummer: toen wij tieners waren, was feminisme een vies woord, iets waar je je voor schaamde. Nu niet meer. Die popularisering heeft dus een grote – en bovenal een positieve – impact gehad, zeker op de jonge generatie. Oké, sommigen werpen de term feminisme dezer dagen te pas en te onpas op. Maar hey, niemand is perfect, hé.

HEARTACHE CITY

Van CocoRosie. Verschijnt op 18/9 via City Slang.

BIANCA CASADY & THE C.I. A

De nog titelloze plaat verschijnt in oktober of november 2015.

DOOR MICHAEL ILEGEMS

Bianca Casady ‘IK HEB ME VERDIEPT IN GELUIDEN DIE IK VROEGER HEEL ONAANGENAAM VOND. ELEKTRISCHE GITAARKLANKEN, BIJVOORBEELD. DAAR HEB IK EIGENLIJK NOOIT VAN GEHOUDEN.’