Na zijn ‘fictieve biopics’ over Pablo Neruda en Jackie Kennedy, licht Pablo Larraín de voile van Lady Di in Spencer.
‘De geschiedenis bestaat niet. Alleen historici bestaan.’ Pablo Larraín (°1975) voert postmodern relativisme duidelijk hoog in het vaandel. De Chileense filmmaker heeft van het dooreenhalen van feit en fictie altijd al zijn sterkte gemaakt. Larraín deed het in Tony Manero (2008), Post mortem (2010) en No (2012), hybride films waarin historische feiten uit de tijd van de Chileense generaal Pinochet passeren. Hij deed het in Neruda (2016) en Jackie (2016), grotendeels verzonnen biopics over respectievelijk Chili’s beroemdste dichter en de weduwe van JFK. En hij doet het nu opnieuw in Spencer, een lumineuze maar tegelijk sinistere royaltysoap over drie conflictrijke kerstdagen uit het tragische leven van Prinses Diana. ‘In zijn naakte essentie is film: een personage in crisis’, zegt Larraín. ‘Daarom hebben we die specifieke plek – Sandringham House, het kasteel waar de koninklijke familie vaak de kerstdagen doorbrengt – en dat moment in Diana’s leven – Kerst 1991 – gekozen. Toen durfde ze eindelijk te breken met prins Charles en voor zichzelf te kiezen, maar daar gingen een diepe crisis en heel wat schuldgevoelens aan vooraf. Of het zo gebeurd is als in Spencer? Weinig waarschijnlijk, maar dat maakt de film nog niet onwaar.’
Kristen Stewart weet net als Lady Di wat het is om op te groeien in de spotlights.
De film is zelfs grotendeels in Duitsland gedraaid.
Pablo Larraín: Ik ga je een geheim verklappen: William Shakespeare, de auteur van Hamlet, wist dat er iets rotte in het koningshuis van Denemarken, ook al was hij geen Deen. (lacht) We hebben vooral gefilmd in kasteel Nordkirchen en Schlosshotel Kronberg, nabij Frankfurt. Daarna hebben we nog enkele scènes gedraaid in en rond Norfolk en Londen. Locaties in Engeland vinden bleek lastig. In Sandringham zelf konden we uiteraard niet filmen. En het thema ligt er nog altijd gevoelig. Plus: het stikt er van de paparazzi, wat Kristen een paar keer aan den lijve kon ondervinden. Op zo’n momenten besef je pas écht welke hel het voor Diana moet zijn geweest.
Spencer is niet de eerste film over haar leven.
Larraín: Ik heb The Crown bekeken. En Diana, de biopic met Naomi Watts. En tal van tv-shows en documentaires. Je wilt weten hoe Diana leeft in de popcultuur en wat anderen van haar verhaal maken. Maar Spencer is een heel ander beestje. Het is een sprookje, ‘een fabel gebaseerd op een ware tragedie’ zoals in het begin van de film te lezen staat. Het is eerder een gothic thriller dan een biopic. Met Sandringham als het spookkasteel waarin Diana gevangen zit. In wezen draait de film om haar strijd voor haar identiteit. De jonge vrouw en moeder Diana Spencer kruist de degens met de prinses van het volk, het popicoon dat men van haar heeft gemaakt. Dat is het centrale drama, net zoals in Neruda en Jackie. Ik grijp niet bewust terug naar biopics of naar het verleden, maar mensen en onderwerpen waar universeel drama in zit, fascineren me. Al hebben ze dat in Hollywood niet begrepen: ik krijg nog steeds scripts over dode dichters en presidenten in mijn brievenbus, zoals ik na Tony Manero (over een discodanser annex moordenaar, nvdr.) plots overstelpt werd met voorstellen voor slashers en thrillers over seriemoordenaars. (lacht) Op een metaniveau moet ik als filmmaker in Spencer hetzelfde gevecht leveren: ik wil de tussenruimte verkennen tussen de versie van Kristen en de Diana zoals die in de populaire cultuur te boek staat.
Opdracht geslaagd, met dank aan Kristen Stewart. Had je haar altijd al in gedachten?
Larraín: Nee, het script kwam eerst. Maar toen we op zoek gingen naar een straffe actrice van rond de dertig die zo’n popicoon kan dragen, kwamen we al snel uit bij Kristen. Ze heeft niet alleen datzelfde soort magnetisme, maar weet net als Di wat het is om op te groeien in de spotlights. Zowel Kristen als Diana trekken de aandacht en vullen de kamer, maar op een natuurlijke en niet opdringerige manier. Ze intimideren niet. Je voelt je op je gemak bij hen. Het was dan ook in orde na één telefoontje. Ik vroeg Kristen of ze Diana wilde spelen, en met het vetst mogelijke Californische accent antwoordde ze: ‘Yeah. Cool. Let’s do this.’(lacht) Haar werk is geweldig en haar engagement was fenomenaal. Ze heeft gedurende de hele pandemie alles on hold gezet om deze film toch maar te kunnen draaien.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
