Brad Pitt, Christian Bale, Ryan Gosling én Steve Carell: er zitten meer sterren in The Big Short dan in Star Wars en bovendien gaat de film ergens over: het ontstaan van de financiële crisis die in 2008 de wereldeconomie net niet knock-out mepte. Steve Carell over rommelkredieten en gekwadrateerde cdo’s. ‘Laat je niet afschrikken door het jargon!’
Adam McKay, de Amerikaanse regisseur en scenarist die zijn brood verdient met komedies voor Will Ferrell (iemand moet het doen), heeft een Wouter Deprez’ke gedaan: even stoppen met moppen tappen en een dossier uitspitten dat de media links hebben laten liggen. Alleen pakt hij geen Vlaamse minister aan over een bos, maar wel de Amerikaanse financiële sector over de crash van 2008. Om de ontstaansgeschiedenis van dat financiële debacle uit de doeken te doen, volgt hij in The Big Short enkele Wall Street-wolven die de ondergang van de Amerikaanse huizenmarkt zagen aankomen en daar sloten geld mee verdienden. Steve Carell speelt de luidruchtigste onder hen en lijkt na Foxcatcher op weg naar een tweede Oscarnominatie op rij. Zou hij, na zijn Golden Globe-nominatie, al bezig zijn met zijn campagne? ‘Neen. We zien wel wat het wordt. Mijn enige zorg is dat Ricky Gervais (die de ceremonie presenteert, nvdr. ) me wéér door de mangel dreigt te halen. Daar heeft hij een gewoonte van gemaakt. Hij zal zich niet inhouden, want we zijn vrienden. En hij is dolblij met het succes van de Amerikaanse versie van The Office, die hij mee produceert.’
Ken je het verschil tussen synthetische en gekwadrateerde cdo’s? Met andere woorden: begrijp je wat je allemaal uitkraamt in The Big Short?
STEVE CARELL: Ja. De termen enkel fonetisch uit het hoofd leren, was geen optie. Adam McKay laat zijn acteurs veel improviseren. Dat lukt niet als je niet begrijpt wat je zegt. Dus hebben we braaf ons huiswerk gemaakt, geprofiteerd van de goede raad van een ingehuurde financieel expert en het boek van Michael Lewis gelezen. Dat laatste moet je ook eens doen. Maar laat je niet afschrikken door het jargon. Op het eerste gezicht lijkt het ontstaan van de crisis ingewikkeld, maar eigenlijk valt dat best mee. Ryan Goslings personage spreekt op een bepaald moment de kijker rechtstreeks aan: ‘Ben je verward? Voel je je dom op dit moment? Dat is precies wat de bankiers willen!’ De financiële wereld heeft een complex jargon ontwikkeld zodat gewone mensen niet in vraag stellen wat de bankiers uitspoken. Met dat taaltje houden ze de buitenwereld op een afstand.
Je personage, Mark Baum, verdient een fortuin door grof geld in te zetten op de ineenstorting van de financiële markt. Is dat niet erg ambigu als je de gevolgen kent: miljoenen Amerikanen die dakloos of werkloos werden, een wereldwijde crisis?
CARELL: Ja, natuurlijk. Ik hapte toe omdat het script heel actueel en relevant was, maar ook door de personages. Die bevinden zich in een grijze zone: ze zijn helden noch schurken. Op het einde moet mijn personage een moreel heel moeilijke keuze maken. Hij loopt weg met een bom geld, maar voelt zich toch rotslecht. De personages in The Big Short zijn de juiste mensen om de waarheid bloot te leggen.
Aanvankelijk werden de doemdenkers in hun gezicht uitgelachen.
CARELL: Niemand geloofde dat de hypotheekmarkt zou instorten. Dat mensen hun hypotheken afbetalen, was een van de weinige zekerheden in de banksector. Mark Baum en co kregen door dat er wél stront aan de knikker was en hebben daarop ingespeeld. De banken lachten hen uit toen ze vroegen om een verzekering voor het geval dat de banken niet zouden kunnen uitbetalen. Dat is inderdaad moreel ambigu. Ze hebben gegokt op de ellende van miljoenen mensen. Dat is afgrijselijk.
‘Niet de banken zullen de rekening gepresenteerd krijgen, maar het volk’, voorspelt je personage met onverholen afschuw.
CARELL: Wie heeft financieel gebloed? De mensen die hun zuurverdiende centen geïnvesteerd hadden in wat rommelkredieten bleken te zijn. Ze vertrouwden een systeem dat veel fragieler was dan hen voorgehouden werd. Nog grotere slachtoffers waren de mensen die hypotheken aangingen die ze niet konden betalen. Zij kregen de zwartepiet toegeschoven. Door hen stortte de markt zogezegd in. Maar het was hun fout niet. Ze hadden die hypotheken nooit mogen krijgen.
We kennen je vooral van de ongein in The 40 Year-Old Virgin, Evan Almighty of Anchorman. Heb je met Foxcatcher en The Big Short een keerpunt afgedwongen? Zien we je voortaan enkel nog in dramatische rollen?
CARELL: Een keerpunt zou ik het niet noemen. Een acteur als ik kan het niet maken om ineens te zeggen: gedaan met die komedies, ik doe alleen nog drama. Zo werkt het niet. Als je niet als drama-acteur gepercipieerd wordt, riskeer je niet aan bod te komen. Je moet hopen dat een regisseur inziet dat je dramatisch potentieel hebt. Dat is me meer dan eens overkomen. Drama is niet nieuw voor me. Denk maar aan The Way Way Back of Little Miss Sunshine, dat meteen na The 40 Year-Old Virgin kwam. Ik ben héél blij dat Bennett Miller me uit het niets die rol in Foxcatcher heeft aangeboden, maar ik streefde niet te allen prijze een rol in een drama na. Voor alle duidelijkheid: ik keer komedies de rug niet toe.
Wilde je van meet af aan komiek worden?
CARELL: Zelfs dat niet. Ik hang af van wat me aangeboden wordt, en ik doe waar men me voor inhuurt. Toen ik als acteur in Chicago aan de bak probeerde te komen, was dat om mijn gezin te onderhouden, en botste ik vooral op komische rollen. Ik raakte binnen in The Second City, een komisch theater, en sindsdien sta ik geboekstaafd als komiek. Dat was nooit de bedoeling, maar het kwam zo uit. Zelf heb ik me nooit als een komiek beschouwd. Ik heb bijvoorbeeld nooit stand-ups gedaan, en maar goed ook. Ik zou daar vreselijk slecht in geweest zijn.
THE BIG SHORT
Nu in de bioscoop.
DOOR NIELS RUËLL
‘DE FINANCIËLE WERELD HEEFT EEN COMPLEX JARGON ONTWIKKELD. ZO STELLEN GEWONE MENSEN NIET IN VRAAG WAT DE BANKIERS UITSPOKEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
