Een gebalde vuist met rond elke vinger een ring met stekel, dat beeld siert de hoes van Adore Life, de tweede worp van het Britse wildewijvencombo Savages. Geen wonder dat bij deze plaat een heus manifest hoort. Wij legden frontvrouw Jehnny Beth en bassiste Ayse Hassan zes statements uit dat manifest voor. ‘Het is best makkelijk om over je zielenroerselen te zingen met een moddervette baslijn op de achtergrond.’
‘IT’S ABOUT CHANGE AND THE POWER TO CHANGE’
JEHNNY BETH: Natuurlijk denk ik dat wij met onze muziek iets kunnen veranderen, anders zouden we hier nu geen interviews zitten te geven (lacht). Wat ons – hopelijk – van andere bands onderscheidt, is dat we echt een boodschap uitdragen via onze songs, liefst van al een heel directe, krachtige. En die luidt: geloof in jezelf, accepteer negatieve gedachten en buig ze om in positieve. Ik ben er heilig van overtuigd dat muziek bruggen kan bouwen en bepaalde sluimerende gevoelens in mensen wakker kan maken. Een tijdje geleden vertelde iemand me dat Fuckers, een nummer op onze vorige plaat Silence Yourself (2013), hem de moed heeft gegeven om te kappen met de rotvervelende job die hij de rest van zijn leven dacht te moeten blijven doen. Die kleine dingen, daar doen we het allemaal voor.
‘IT’S ABOUT METAMORPHOSIS AND EVOLUTION’
BETH: Leg Adore Life naast onze eerste plaat en je zult merken dat wij als band niet echt drastisch veranderd zijn. De luidst mogelijke songs maken, dat was ook nu weer het opzet, want wie zit er nu te wachten op een softe Savages-plaat? (lacht) Maar dat neemt niet weg dat we geëvolueerd zijn.
AYSE HASSAN: Klankmatig hebben we nieuw terrein verkend. Silence Yourself was heel puur, heel clean opgenomen. Deze keer hebben we meer effecten en meer distortion gebruikt. In plaats van het album met z’n vieren samen in één ruimte in te blikken, zoals de vorige keer, hebben we onze partijen nu elk apart in een geïsoleerde ruimte ingespeeld, om de mogelijkheden van ieder instrument meer in detail te kunnen exploreren. Het is als een regisseur die zijn scènes bij de ene film in één ruk draait, en ze bij de andere opdeelt in verschillende shots die dan achteraf aan elkaar geregen worden.
‘IT’S ABOUT STICKING TO YOUR GUNS AND TOUGHING IT OUT’
BETH: Aan compromissen sluiten doen wij niet. We hebben in het verleden wel eens miserie gehad met managementteams die het niet eens waren met onze visie, maar we hebben altijd de muziek gemaakt die we wilden maken. Een goed voorbeeld van onze compromisloze aanpak is de samenwerking die we in 2013 zijn aangegaan met de Japanse noiserockband Bo Ningen, een op dadaïstische gedichten geïnspireerd concert bestaande uit één song van 37 minuten, gezongen in het Frans (Beth, echte naam Camille Berthomier, is overigens een Française, nvdr.) en het Japans. Of het project dat we vorige zomer deden met de Nieuw-Zeelandse minimalisten van A Dead Forest Index in een Londense kunstgalerie. Puur experiment, zonder enig commercieel belang. Het voelde goed om geen idee te hebben van wat we daar stonden te doen. (lacht)
‘IT’S ABOUT THE CHOICES WE MAKE’
HASSAN: Ondanks enkele aanbiedingen van grote producers, die ik hier liever niet bij naam noem, hebben we er heel bewust voor gekozen om opnieuw in zee te gaan met Johnny Hostile, die ook Silence Yourself in goede banen heeft geleid (en met wie Beth ook het duo John en Jehn vormt, nvdr.). Jehnny, gitariste Gemma Thompson, drumster Fay Milton en ik zijn de creatieve krachten achter Savages. Wij nemen alle beslissingen. Dat begrijpt en respecteert Johnny als geen ander. Hij zal nooit lopen beweren dat hij het beter weet.
BETH: Hetzelfde met Trentemøller, een vriend van Johnny en de mixer van Adore Life. Hij was een beetje onzeker, omdat hij nog nooit de plaat van iemand anders had gemixt. Daardoor wisten we zeker dat hij zijn fucking best zou doen (lacht). Dat, en het feit dat hij uit de elektronische hoek komt en in se dus weinig met rockmuziek heeft, zorgde voor een zekere frisheid. Hij was enorm open-minded.
‘IT’S ABOUT RECOGNIZING YOUR POTENTIAL’
HASSAN: Het gevoel dat we met Savages iets unieks in handen hebben, was er al van bij onze allereerste repetitie in augustus 2011.
BETH: En het gevoel dat ik frontvrouw wilde worden, heb ik aan Jacques Brel te danken. Ik ben opgegroeid met zijn muziek, en zijn expressieve stijl is me altijd bijgebleven: zijn gelaatsuitdrukkingen, zijn manier van gesticuleren. Hij kon de personages over wie hij zong – simpele mensen, arme mensen, pretentieuze mensen, whatever – als geen ander incarneren. Je kon je hun gezichten zo voor de geest halen. Dat probeer ik ook te doen op het podium.
Ook tot Brels donkere kant voelde ik me enorm aangetrokken. De figuur van de loser was heel prominent aanwezig in zijn teksten, en die vind ik toevallig ook erg interessant. Toen hem in een interview gevraagd werd naar het verhaal achter Ne me quitte pas, over iemand die door zijn geliefde gedumpt is maar toch doodgraag bij haar wil blijven, antwoordde hij: ‘Wel, het gaat over een idioot.’ (lacht)
‘BUT MOST OF ALL IT’S ABOUT LOVE, EVERY KIND OF LOVE. LOVE IS THE ANSWER’
BETH: Om nog even bij Brel te blijven: ik vind love songs pas boeiend als ze die extra laag hebben, die diepgang en donkerte die Ne me quitte pas onbetwistbaar in zich draagt. Zelf heb ik het pas op deze plaat aangedurfd om heel persoonlijke liefdesliedjes te schrijven. Ja, in de wereld van Savages is dat uitzonderlijk (lacht). Maar ik moet zeggen: het is makkelijker om over je zielenroerselen te zingen met een moddervette baslijn op de achtergrond dan met een akoestische gitaar. Dat contrast tussen gewelddadige klanken en emotionele teksten vinden wij heel interessant. Words of hope in a world of doom.
ADORE LIFE
Op 22/1 uit via Matador. Savages speelt op 2/3 in de Botanique in Brussel. Alle info: botanique.be
DOOR MICHAEL ILEGEMS
Jehnny Beth ‘DE LUIDST MOGELIJKE SONGS MAKEN, DAT WAS OOK NU WEER HET OPZET, WANT WIE ZIT ER NU TE WACHTEN OP EEN SOFTE SAVAGES-PLAAT?’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
