Soulzangeres Lizz Wright groeide op met jazz en gospel, maar heeft het nu wel even gehad met liedjes over hartzeer en De Heer. ‘Ik wil verhalen vertellen.’ Door Matthieu Van Steenkiste

‘dreaming wide awake’

verve/universal in concert: 20/7, blue note festival gent

Charlie Parker was een gewoontebeest. Dope was natuurlijk zijn bekendste, maar lang niet zijn meest fascinerende onhebbelijkheid. In zijn New Yorkse stamcafé stak hij elke avond een paar cent in de jukebox, en koos er de meligste countrysongs uit die hij maar kon vinden. ‘Wat vind je daar in godsnaam aan?’, vroeg jazzjournalist Nat Hentoff hem. Waarop Bird: ‘The stories, man. Listen to the stories.’

Het heeft zangeres Lizz Wright jaren gekost voordat ze voor zichzelf durfde toe te geven dat ook zij voor country viel. Het pást ook niet bij een zwarte domineesdochter uit Georgia, die haar hele jeugd kinhoog in de gospel zat. Tot haar leven twee jaar geleden een vreemde wending nam. Wright nam deel aan een eerbetoon aan Billie Holiday, ging slapen, stond op, en stelde vast dat ze een ster was: het grote jazzlabel Verve had haar op slag een platencontract aangeboden. Haar debuutplaat Salt werd met lof overladen, maar toen begon natuurlijk het echte werk: een opvolger verzinnen. Dreaming Wide Awake is haar Grote Sprong Voorwaarts.

Wou je weg van de sound van je debuut?

Lizz Wright: Dat had geen zin. Het grote succes van Salt zorgde voor ontzettend veel druk, en dat verlamde me. Niet dat Verve specifieke verwachtingen had, maar ik kreeg het maar niet uitgelegd wat ik wilde. Maar ze bleven me wel steunen, hoewel ze voor het einde van de opnames nauwelijks een noot hadden gehoord. Mijn leven is op twee jaar tijd erg veranderd, zie je? Ik ben me veel meer bewust geworden van wie ik echt ben en hoe dat soms tegen mijn afkomst ingaat. Ik hou van artiesten met een persoonlijke benadering. En dat zijn niet noodzakelijk jazz- of soulmannen, maar ook songwriters als Damien Rice en Jeff Buckley. Ik realiseerde me dat ik eigenlijk niet zo gek ben op mijn stem als ik luid en groot moet zingen. Ik wil gewoon verhalen vertellen.

En dat liever live dan in een studio?

Wright: Muziek is een moment dat je creëert, en het frustreert me als muziek louter als entertainment wordt gezien. Onlangs werd ik verondersteld te zingen op een persconferentie en ik wist meteen dat ik het zou haten. Het is niet mijn gewoonte, maar daar ben ik het na twee songs afgestapt omdat ik ‘ziek’ was. (lacht) Ik voelde té hard al die gekruiste armen en sceptische blikken. Ik ben geen entertainer.

Je haalt de mosterd tegenwoordig bij blanke songschrijvers als Neil Young, wiens ‘Old Man’ je covert. Hoe kwam je bij hen terecht?

Wright: Toen ik de studio introk, schreef ik in mijn dagboek: ‘Ik heb geen boodschap, geen strijdpunten.’ Mijn handen waren leeg, maar ook open. Producer Craig Street begreep gelukkig precies welke plaat ik voor ogen had. We begonnen cd’s uit te wisselen. Ik liet hem Nick Drake en Buckley horen, maar ook veel soulnamen. Craig bekeerde me op zijn beurt tot Willy Nelson en Ryan Adams. Hij liet me veel countrymuziek horen en ik moest er niets van weten. ‘Waarom laat je me dit horen?’, vroeg ik geënerveerd. Waarop hij me dwong om de teksten neer te schrijven en ze van op een afstand te bekijken. Kon ik me in die song inleven? Als ik dat kon, dan namen we ze op. Uiteindelijk is er weinig blank of zwart aan muziek. Het is iets spiritueels.

Matthieu Van Steenkiste

‘Muziek is niet blank of zwart, het is iets spiritueels.’