Als dochter van de Italiaanse griezelfilmer Dario Argento leek ze voorbestemd om weg te blijven van de pure commerce. Maar nu duikt ze op in Rob Cohens actieblockbuster ‘XXX’. Is Asia Argento haar

wilde haren kwijt?

‘XXX’

Vanaf 30/10 in de bioscoop

Z is 27, maar in die luttele jaren heeft Asia Argento al een behoorlijke reputatie bijeenvergaard. En niet alleen omdat ze geen enkel probleem heeft om haar fraaie lijf in al zijn getatoeëerde glorie aan de buitenwereld te tonen. Als dochter van de beruchte Italiaanse horrorfilmer Dario Argento en de beroemde actrice Daria Nicolodi maakte ze om te beginnen een weinig alledaagse jeugd door. Haar vader deed niets liever dan haar zijn favoriete films (haar voorkeur ging al snel uit naar Tod Brownings Freaks) en zijn eigen bloederige werkstukken (ze zag Deep Red toen ze pas 6 was) te laten zien. Haar vrienden van de lagere school kwamen naar haar thuis om dingen als The Texas Chainsaw Massacre te ontdekken. Op haar vijfde publiceerde ze een gedichtenbundel en vier jaar later stond ze voor het eerst zelf voor de camera. Haar acteercarrière leek even van korte duur toen ze als twaalfjarige zo grof werd behandeld door regisseur Nanni Moretti in zijn Palombella rossa dat ze het voor bekeken hield. Haar vader wist haar drie jaar later toch te overhalen om het nog eens te proberen en sindsdien is haar ster enkel maar blijven stijgen. Ook internationaal, want er kwamen al snel aanbiedingen uit Frankrijk ( La reine Margot bijvoorbeeld), Engeland ( B. Monkey) en de States (Ferrara’s New Rose Hotel). Haar ervaring met Ferrara trof haar zo diep dat ze even later debuteerde als cineaste, met de semi-autobiografische rariteit Scarlet Diva.

Die wilde dagen lijken nu echter voorbij. Met de nogal dwaze

big-budgetactiefilm XXX heeft ze namelijk onverwacht de overstap naar Hollywood gezet, een oord dat ze twee jaar geleden nog voluit op de korrel nam. Terwijl ze voordien in interviews geen blad voor de mond nam, is ze tegenwoordig meer op haar hoede, alsof ze toch bang is om haar kansen in Tinseltown te compromitteren.

Zie je ‘XXX’als je grote internationale doorbraak?

Asia Argento: Dat zal het wel worden, veronderstel ik. Maar eerlijk gezegd hecht ik daar sinds de geboorte van mijn dochter veel minder belang aan. Er zijn andere dingen in mijn leven die veel essentiëler

zijn. Ik zit niet meer de hele tijd naar mijn navel te staren.

Mijn ego is wat getemperd. Ik heb nooit overwogen wat een rol in een film als deze me zou kunnen opleveren. Los daarvan heb ik wel al gemerkt dat zo’n film je veel meer aandacht oplevert, wat op zijn beurt dan weer nieuwe kansen meebrengt. Daar kan ik enkel gelukkig om zijn. Ik zit tenslotte al achttien jaar in het vak en het valt niet mee om telkens een nieuwe uitdaging te vinden. Zelf een film maken, was zo’n uitdaging, en XXX ook. Het nadeel is wel dat ik nu constant rollen krijg aangeboden van herrieschoppende grieten in actiefilms. Daar zeg ik nee tegen omdat het heel makkelijk is om een etiket opgekleefd te krijgen. En ik heb geen zin om van mijn Italiaanse label als ‘Dark Lady’ over te stappen naar een ander cliché.

Maar dat ‘Dark Lady’-imago komt deels van je vader?

Argento: Waarschijnlijk wel. Als je opgroeit in zo’n specifieke atmosfeer, ontwikkel je vanzelf een donkere persoonlijkheid.

Je bent al heel jong in aanraking gekomen met horrorverhalen. Is dat wel gezond?

Argento: Kijk, ik ben uitgegroeid tot een heel evenwichtige en gezonde persoon, dus blijkbaar heeft het veel minder effect dan de meeste mensen denken. Ongezonde kinderen worden gevormd door ongezonde gezinnen, niet door ongezonde films.

‘XXX’ speelt zich af in de wereld van de extreme sporten. Was je daarmee vertrouwd?

Argento: Enkel van horen zeggen. Ik boks al sinds mijn 17e, en dat is het extreemste dat ik mezelf wil aandoen. Ik voel geen behoefte om mijn leven te riskeren. Mijn motto is ‘Leef snel en sterf laat’. (lachje) Maar ik boks nog elke dag. Toen ik ermee begon, waren bokswedstrijden voor vrouwen verboden in Italië. Ik moest dus op zoek naar officieuze sparringpartners. Drie keer heb ik zo’n illegale match uitgevochten, en de derde keer brak ik mijn neus.

Je bent zelf regisseur. Leer je dan iets van een film als deze, die zo anders is dan wat jij maakt?

Argento: Zeker. Iets als XXX is voor mij hetzelfde als filmschool. Hij steekt vol dingen die ik nooit eerder had gezien. Nieuwe technieken, nieuwe manieren om grote films met grote ideeën aan te pakken. Veertien camera’s tegelijk zien draaien. Het is inderdaad zo dat ik als cineast en scenarist eerder geïnteresseerd ben in meer intieme verhalen, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik de waarde van verschillende soorten film niet kan begrijpen. Daarom ben ik ook zo blij dat ik als actrice de kans krijg om veel grote regisseurs aan het werk te zien. Noem het industriële spionage. Maar ik heb het ze ook altijd gezegd dat ik daar was om ideeën te stelen. Al zijn mensen zoals Rob Cohen heel blij om hun kennis gewoon te delen.

Ben je intussen al een tweede film aan het schrijven?

Argento: Ik ben begonnen aan de bewerking van een roman van J.T. Leroy, een Amerikaanse schrijver die ik enorm bewonder en die een vriend is geworden. Ik moet zeggen dat het niet meevalt. Vroeger schreef ik als ik depressief of verdrietig was, maar nu ik zo gelukkig door het leven stap, heb ik er moeite mee om aan mijn computer te gaan zitten. Nu moet ik dus andere manieren zoeken om mijn creativiteit bot te vieren.

Heb je daarom onlangs samen met Placebo-zanger Brian Molko een cover opgenomen van ‘Je t’aime moi non plus’?

Argento: Nee! Ik heb dat gedaan omdat ze het mij voorstelden. En omdat ik het deel van Serge Gainsbourg voor mijn rekening mocht nemen. De hoge noten waren voor Brian. Gainsbourg is mijn held. De beste artiest die ooit heeft geleefd. Maar ik vind het heel plezierig om songs op te nemen. Ik heb lang een eigen band gehad, RYLZ (uit te spreken als Royalize, rn), maar ik denk dat we intussen gesplit zijn. Mijn probleem is dat ik een verschrikkelijke zangstem heb. Ik probeer dus vooral veel te fluisteren in de microfoon.

Je zei ooit dat je moeder en overgrootmoeder witte heksen waren. Voel je dat ook in jezelf?

Argento: Nee. Ik ben een heel aardse persoon. Ik wou dat ik meer op de golflengte van het universum zat, maar ik sta met beide voeten stevig op de grond.

Waaraan zag je dat je moeder een witte heks was?

Argento: Dat is een lang verhaal. Maar het was niet alsof ze bezig was met hekserij. Ze was gewoon een heel spirituele persoon, ingestemd op de natuur. Ze kon met de wind praten, bijvoorbeeld.

Het was dus niks bovennatuurlijks.

Argento: Ik heb haar toch nooit iets bovennatuurlijks zien doen. Hoewel, ik heb één herinnering die ik niet kan uitleggen, maar misschien heeft die meer met de magie van de kindertijd te maken dan met echte hekserij. Ik was toen negen, en als kind beeld je je allerlei dingen in en vergroot je alles. Ik meen gezien te hebben dat ze de wind deed bewegen volgens haar wil. Op en neer. Dat heeft ze één keer voor getoond. Ik dacht dat het echt was.

Laatste vraag: je hebt Italië ooit een apenland genoemd. Blijf je daarbij?

Argento: (glimlacht) Ik heb geprobeerd om Italië een beetje wakker te schudden met dat soort uitspraken. Ik ben niet gelukkig met de regering in mijn land, of met het soort films dat ze maken. Cultureel gezien ligt Italië al heel lang te snurken. Ik ben heel boos om de manier waarop mijn werk er behandeld is. Dat soort uitspraken moet je zien als een kleine wraak van mijn kant.

Door Ruben Nollet