Hij wekt de doden tot leven in de populaire zombieserie The Walking Dead en trekt een blik demonen open in Outcast. Noem Robert Kirkman gerust een zieke geest. ‘Maar ik ben helemaal geen doemdenker.’
‘Op mijn grafzerk zal waarschijnlijk staan: hier rust de idioot die The Walking Dead heeft gemaakt’, grapte Robert Kirkman (38) ooit. De Amerikaanse comicschrijver staat inderdaad te boek als de man die zombies weer springlevend heeft gemaakt. Zijn The Walking Dead is sinds 2010 een popcultuurfenomeen. Kirkmans originele strip, die hij voor het eerst publiceerde in 2003, ging al miljoenen keren over de toonbank. De serie is intussen toe aan haar zevende seizoen, heeft een eigen talkshow – Talking Dead – en een spin-off, Fear The Walking Dead, dat zich afspeelt in de doodse straten van Los Angeles. Allemaal zijn ze immens populair. En verantwoordelijk voor de hersendode types die op iedere Comic Con tegen je aanlopen. Dat ook.
Uit de koker van Kirkman komt tevens Outcast, over de zonderlinge Kyle Barnes (Patrick Fugit), die al zijn hele leven door demonen achtervolgd wordt. In de serie, die al aan haar tweede seizoen toe is, bindt Barnes met de hulp van een priester de strijd aan tegen het diabolische uitschot.
Alweer een tv-reeks met veel geweld en gore, dus. ‘Ik kan er niets aan doen’, lacht Kirkman. ‘Als kind mocht ik nooit naar horrorfilms kijken. En zoals je weet: iets verbieden is de beste manier om jongeren nieuwsgierig te maken. Het is een obsessie geworden. Nu werk ik eigenlijk aan een zombiefilm die nooit eindigt. (zucht) We stellen allemaal onze ouders teleur, zeker?’
In Outcast speelt geloof een grote rol. Waarom?
Kirkman: Ik wil meteen duidelijk maken dat ik nooit gelovig ben geweest. Of toch nooit écht. Mijn moeder wel, en ze heeft me een tijdje elke week meegesleept naar de kerk. Ik heb in mijn jeugd zelfs een exorcisme bijgewoond. Dat is me altijd bijgebleven, en het heeft me voor een deel geïnspireerd om Outcast te maken. Die strip laat me toe om mezelf met mijn angst voor demonische bezetenheid te confronteren, maar dan zonder dat ik naar een psycholoog hoef te gaan. Ik ben niet zozeer bang voor demonen, maar het idee dat ik geen controle meer over mijn eigen lichaam zou hebben, jaagt me de stuipen op het lijf.
Hoeveel zeggenschap heb je zelf over het verloop van de serie?
Kirkman: Tijdens de opnames van de eerste aflevering van The Walking Dead was ik een toeschouwer. Ik kon dus enkel maar hopen dat de zender mijn strip niet zou verpesten. (lacht) Nee, echt, ik was daar bloednerveus over. Voor Outcast heb ik gelukkig van in het begin veel vrijheid gekregen, allicht omdat ik intussen al een en ander bewezen heb. Mijn werk als stripschrijver is beter geworden dankzij mijn werk voor televisie. In een schrijverskamer aan een verhaal werken was een verademing. Ik had mezelf jaren opgesloten in een kelder, en het was geweldig om eindelijk eens met andere mensen over mijn ideeën te kunnen praten.
Je schrijft ook de comics van zowel The Walking Dead als Outcast. Ben je nooit bang dat de series de strips zullen inhalen?
Kirkman: O, dat is een vraag die je beter aan George R.R. Martin zou stellen! Geen idee of hij goede afspraken heeft met de showrunners van Game of Thrones. Ik hoop het voor hem. Zelf ben ik niet bang voor dat scenario, want ik ben niet zo lui als George. En ik heb een plan. Ik weet precies waar ik naartoe ga met mijn verhalen.
Toen The Walking Dead uitkwam, interpreteerden critici de serie als een allegorie op de wereld na de globale economische crisis. Op welke manier kunnen kijkers Outcast linken aan 2017?
Kirkman: Als ik me aan het schrijven zet, heb ik nooit de bedoeling om na te denken over alle sociopolitieke elementen en hoe ik die in een verhaal kan gieten. Bepaalde thema’s blijven wel terugkeren in mijn werk, dus wellicht speelt het onbewust wel mee. Als je de huidige wereldpolitiek bestudeert, denk ik dat veel mensen het gevoel hebben dat ze geen controle meer hebben over wat er gebeurt. In Outcast zie je heel letterlijk hoe een boosaardige kracht het roer overneemt, en mensen weerloos zijn. Dat mag je gerust linken aan de actualiteit.
Dat is… zwartgallig?
Kirkman:(lacht) Mijn excuses.
Hoeveel daarvan reflecteert jouw mensbeeld?
Kirkman: (denkt na) Vrijwel alles wat ik schrijf heeft een somber aspect. Soms denk ik dat de wereld waarin wij nu leven heel erg moeilijk is. Het leven is zo hol. De mensheid lijkt als soort niet te evolueren. We hebben allemaal jobs die we niet graag doen om spullen te kopen die we niet nodig hebben. In The Walking Dead zie je hoe die laatste strohalm ons wordt ontnomen, en dat vond ik interessant.
Opnieuw: zwartgallig.
Kirkman:(lacht) Maar het reflecteert niet mijn persoonlijke kijk op de dingen, hoor. In tegenstelling tot wat je zou denken, ben ik geen doemdenker. Zie je, de enige reden waarom The Walking Dead en Outcast ook op tv werken, is dat er ook wat optimisme in het verhaal zit. Niet dat er noodzakelijk een happy end is. Of misschien wel… Ik ga het niet verklappen. Maar de personages werken wel samen naar een positief einde, ze vechten om alles weer goed te krijgen, zelfs in de meest miserabele omstandigheden. Het is hoopvol. En dát is mijn visie: ik denk dat onze gezamenlijke strijd tegen pessimisme ons als mensheid sterk maakt.
Wat maakt jou nog bang?
Kirkman: Vogels. Die zijn doodseng. Ze hebben klauwen, een bek, vleugels. Die beesten kunnen overal naartoe vliegen. Sommige duiken zelfs onder water om een prooi te vangen, als dodelijke diepzeeduikers. Vogels waren vroeger dinosaurussen. Serieus, waarom zijn niet méér mensen bang voor vogels?”
Outcast
Seizoen 2 vanaf 10/4, elke maandag, 22.30, Fox.
The Walking Dead
Te zien in Netflix.
door Anke Wauters
‘Ik ben niet zo lui als George R.R. Martin, de schrijver van Game of Thrones. En ik weet waar mijn verhalen naartoe gaan.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
